18.7.2015. Het was warm en erg druk op de mooie Bijlokesite in Gent. Er was geen kaart meer te krijgen aan de kassa’s en buiten het terrein probeerden meisjes kaarten te kopen van mensen die ze over hadden of zich bedacht hadden. Veel oudere jongeren met een rock and roll uitstraling. Waren ze op Bony King de jonge singer songwriter afgekomen? Of op de inmiddels wel heel fragiele, breekbare Ginger Baker? Het antwoord is nee. Het was Van “the man” Morrison die hoogstpersoonlijk Gent Jazz met een optreden vereerde.
Maar het begon dus met Bony King (Bram Vanparijs) een Gentse singer-songwriter met zijn band. Hij speelde verdienstelijk. Leuke nummers over de liefde en het leven. Zijn stem is ingetogen maar zuiver. Soms is het meer Indie, het andere moment zelfs een beetje Americana.
Inmiddels was het terrein voller en voller geworden en nadat iedereen zijn natje en zijn droogje had genuttigd was het tijd voor Ginger Baker met zijn Jazz Confusion. Deze voormalige rocklegende (Cream met oa. Eric Clapton) houdt zich tegenwoordig bezig met jazz. De man is echter aan het einde van zijn latijn met een chronische longziekte en een geschiedenis van drugsverslavingen. Met een rolstoel arriveert hij bij het podium, om vervolgens plaats te nemen achter één van de mooiste drumkits die ik zag. Hij speelt desondanks nog prima en de muziek is mede door de inbreng van percussie speler Abass Dodoo mooi en afwisselend. Stukken van Charlie Parker, maar ook door hem zelf geschreven stukken zoals het stuk dat ging over zijn vriend die te vroeg overleden was (Jack Bruce). De man kent zelfspot en zegt met een enorme hese stem: “75 but still alive”. Alsof hij zelf het einde ook voelt naderen. Vooralsnog levert hij nog mooie muziek af en dan mag hij wat mij betreft sterven in het harnas.
Maar dan, rond half negen, is het dan eindelijk zo ver. Van Morrison betreedt het podium. Om er direct in te knallen met een mooie saxofoon solo in “Celtic Swing”. Hij blijkt goed bij stem, heeft er zin in en houdt zijn niveau vast de hele show. Er komen nummers voorbij met een knipoog naar jazz, zoals “Close enough for jazz”, maar ook nummers uit zijn religieuze periode zoals “whenever god shines his light” en “By his grace”. Het publiek vindt het fantastisch, danst of beweegt mee en kan de meeste nummers letterlijk mee zingen. Het 19e en laatste nummer is “Gloria”. Daarmee komt na dik anderhalf uur een einde aan een uitstekend optreden. Helaas moeten bij Van Morrison de fotografen op een behoorlijke afstand aan de zijkant, dus niet zoveel foto’s en vanuit 1 hoek, maar het geeft een beeld..
Gezien: Gent Jazz 2015 dag 6.
tekst en beeld: Maurits van Hout
all rights reserved.
Jazzphotography Holland 
Geef een reactie