9.6.2023. Bij aankomst zit hij gezellig voor de deur op een bankje wat te keuvelen met wat bezoekers; gitarist Anton Goudsmit. Hij is mogelijk de meest eenvoudige virtuoos die er in muziekland te vinden is. Een man van doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg.
Geniaal
Als hij later die avond in de Koorenhuis in Den Haag zijn gitaar bespeelt is hij wel in staat tot gekke fratsen maar met een achterliggende muzikaliteit die nagenoeg aan het onmogelijke grenst. In Nederland is hij momenteel één der allergrootste gitaristen (bekend van New Cool Collective en vele samenwerkingen) en zeker op jazzgebied is Goudsmit een ongekroonde koning op de gitaar.
Aanstekelijk enthousiasme en virtuositeit
Het mooie is, dat tijdens het concert ook duidelijk zal worden dat zijn enthousiasme en virtuositeit zijn medemuzikanten Mete Erker (sax), Joost Buis (trombone en steelgitaar), Sean Fasciani (basgitaar) en benjamin in de groep Tim Hennekes (drums) tot muzikaal meesterschap verleidt. Hij zweept ze op, maakt ze meester op hun instrument. Een mooi voorbeeld hiervan is drummer Tim Hennekes, die ik vergelijk met zijn Vlaamse equivalent Lander Gyselinck. Jonge drummers die zo mateloos strak en subtiel zijn dat ze de allergrootsten kunnen begeleiden. Mede met bassist Sean Fasciani legt hij een tapijt neer voor het spel van Goudsmit en de rest, waardoor de zaal aan zijn/haar muzikale trekken komt. Van heerlijke ballade tot spetterende spectaculaire jazz. Daar voegt hij ook nog een werk van Bill Frisel aan toe, waarmee de avond niet meer stuk kan. “Ton Petit” van Anton Goudsmit is een heerlijke muzikale belevenis die achteraf ook terug te luisteren is op CD of vinyl verkrijgbaar is. Ook nog te zien in:
Gent Jazz 2016, perfect atmosphere in the main area near the mainstage.
6.6.2023
Bijzonder
Jarenlang leefde Gent Jazz op een te grote voet, althans zo leek het in de media. Financiële tekorten zorgden ervoor dat vorig jaar de stekker eruit ging. Dat had niet zoveel te maken met publieke belangstelling, maar meer met beleid en management. Voor de stad Gent is Gent Jazz echter altijd een bijzonder festival geweest en dus is er met verschillende partijen gewerkt aan een nieuwe opzet.
10 dagen perfecte muziek in de altijd sfeervolle Bijlokesite met voor iedereen wat wils. Van de allergrootste jazzmuzikanten als Brandford Marsalis, Marcus Miller en Herbie Hancock tot de beroemde vocalisten: Norah Jones, Mavis Maples en Gregory Porter en de bijzondere componist Einaudi. Zijn we er dan?
Nee, is het antwoord.
Einaudi op Gent Jazz 2014.
Ruimte voor veel verschillende muziek
Gent Jazz 2018
Gent Jazz heeft namelijk meer te bieden. Nieuwe rising stars, zowel lokaal internationaal. Gitaarhelden (Joe Bonamassa, Julian Lage trio), avantgardistische muziek (Snarky Puppy o.a.), of de Franse populaire zangeres ZAZ. En er zijn altijd verrassingen. Ik zou aanraden om te gaan luisteren naar de Afrikaanse zangeres Somi Kakoma. Of het Portico Quartet. Ooit begonnen op de straat.
Snarky Puppy live at gent jazz 2015
Altijd muziek…
Tussen de optredens op het MainStage zijn er altijd optredens in de Garden Stage zodat je altijd kan genieten van muziek, ook als je even iets gaat eten of drinken.
Kortom Gent Jazz 2023 belooft een spannende editie te gaan worden.
Gent Jazz: 5 tot en met 15 juli 2023 Bijloke site Gent.
Hemelvaartsdag 18 mei jongstleden speelde de Belgische pianist Jef Neve met zijn formatie en 2 vocalisten in en Haag. Neve die ik al enkele jaren volg, is meer en meer een muzikale duizendpoot. Soloprojecten, duo’s met onder andere de Nederlandse trompettist/bugelspeler Teus Nobel en samenwerkingen met grotere formaties toonden dit aan.
Nieuw album
Het huidige project is gerelateerd aan zijn binnenkort te verschijnen album: ”That Old Feeling“. Op het album dat zowel als cd en twee weken later tevens op vinyl zal verschijnen heeft hij de medewerking van een aantal imposante vocalisten zoals Madeleine Peyroux, Typhoon, Sam Merrick, Monique Harcum en Trijntje Oosterhuis om er maar enkelen te noemen.
Vocalisten blinken uit met standards
Tijdens de concerten wordt Jef vocaal gesteund door Monique Harcum en Sam Merrick die ieder een aantal heerlijke standards voor hun rekening nemen zoals “Cheek to Cheek”, ”The Nearnes of You”, “Piece of Clay” en het op geweldige wijze van een nieuw en zeer verrassend arrangement voorziene “Here Comes The Rain Again” van The Eurythmics, op het album met de vocalen van Sam Sparro maar tijdens de concerten met de vocalen van Sam Merrick.
Het ruim 2 uur durende concert in het Paard onderstreepte ook de kwaliteiten van Neve als componist/arrangeur. Jammer dat hij zo weinig te zien is in Nederland. Echter een mooie tip: Amersfoort Jazz later dit jaar!
Tekst & fotografie: Jacques Nachtegaal (Het Collectief N&P) 25-5-2023
Het was niemand minder dan pianist/arrangeur Willem Friede van de New Cool Collective Big Band die met de studenten van de Royal Conservatoire Big Band aan de slag ging om binnen een paar dagen een mooi swingend geheel te maken voor deze avond op 29 april 2023.
Dat leek wonderbaarlijk goed gelukt. Wonderbaarlijk omdat ze zich nieuw werk eigen moesten maken binnen drie dagen en ook nog eens aan moesten voelen wat Willem Friede als dirigent van ze verwachtte. Ga er maar aan staan.
Maar gelet op de interactie tussen de muzikanten spelen ze al een tijd samen en zat er een goede energie in het geheel. Solo’s verliepen soepel iedereen kreeg zijn moment. Op mij maakte de blazerssectie de beste indruk, maar de drummer haalde een goede tweede plaats. Bij de mooie stukken van New Cool Collective waren er ook een paar songs met drie zangeressen. Eerst individueel, later met alledrie samen. Dat was wisselend. De ene had een mooie jazzstem, de andere was wat minder overtuigend.
Maar in grote lijnen had ik nooit het idee dat ik naar een stel studenten zat te kijken dat hun stukken volgens papier afwerkte, maar juist naar een goed ingespeeld geheel dat prima klonk en ook flair had. Van deze internationale groep (ik schat in dat slechts een enkeling Nederlander was) gaan we in verschillende settings nog wel meer horen en zien. Ik heb ervan genoten en geloof me, ik ben niet direct een bigband liefhebber.
gezien:
Royal Conservatoire Big Band KC plays New Cool Collective, theater Dakota Den Haag
organisatie Projazz Den Haag
tekst en beeld: Maurits van Hout all rights reserved
Op 21 april stond een Frans jazzkwartet op het programma in het Koorenhuis in Den Haag. Hun naam is ontleend aan deze wonderschone dame. Al zal de reden hiervoor voornamelijk liggen in het feit dat Wayne Shorter een compositie zo noemde die hij in 1997 maakte voor een album van Miles Davis. Dus een stukje bewondering voor Wayne Shorter vermoeden we hier. Anyway, what’s in a name…
Het gaat dus vooral om de muziek. Deze groep muzikanten (2 mannen, 2 vrouwen) spelen interessante muziek. Tijdens het concert vertelden ze dat deze concerten (dit was er één van een reeks) de ideale mogelijkheid bieden om oude stukken “anders” te spelen.
Na afloop vroeg ik aan de saxofoniste Camille Maussion hoe dat zat. Het antwoord liet zich raden: geen gehele nieuwe varianten van oud werk, maar gewoon een hele ruime interpretatie. Ieder concert is anders door vrije interpretaties. En wat beïnvloedt dit dan? De vibe in de zaal, de sfeer, het gevoel.. zoiets dus. En om heel eerlijk te zijn, dit is natuurlijk ook gewoon waarom je jazz live moet zien en beleven. Door improvisaties kunnen concerten uitgroeien tot magische avonden.
concert Nefertiti in In Het Koorenhuis Den Haag
Een mooi voorbeeld van zo’n stuk is het nummer “Morsecode” uit 2019. Onderdeel van het gelijknamige album. In het stuk heel veel korte repeterende tonen zoals bij morse. Echter het stuk blijft steeds een spannend geheel.
En zo ging dit het hele concert door. Verder veel prachtige solo’s met altijd als sterke rode draad het pianospel van Delphine Deau, die als een kapitein het schip door de woelige baren leidt.
Het stuk “Contemplation” was een perfecte finale van de avond met een hele mooie opbouw, prachtig sereen aan het begin en eindigend in een soort van finale waarin alle “stemmen” aan bod kwamen en uiteindelijk tot een explosie van prachtige klanken leidden. Veel improvisatie, maar zonder dat er een kakofonie ontstaat die niet meer thuis te brengen is.
Na afloop kwam een stel een cd kopen. “Welke koop je” vroeg zijn vrouw. Ze bleken al 3 cd’s te hebben van deze groep. Veel jazz is live het allermooiste… maar vanavond begreep ik ook de cd koper.
Op zijn Frans: chapeâu!
Gezien: Nefertiti
Locatie: In het Koorenhuis Den Haag
Organisatie: Projazz
Tekst en beeld: Maurits van Hout. all rights reserved.
“In het Koorenhuis” was goed gevuld die donderdag 30 maart. Nobel en zijn Liberty Group hebben inmiddels een behoorlijke naam opgebouwd in de scene. Tijdens het concert gaf hij meermaals aan te spelen met de allerbeste muzikanten. Weinig aan toe te voegen. Het liep weer als een trein en het talent spatte er vanaf bij iedere solo. Persoonlijk sprong voor mij pianist Van Popta er in het bijzonder uit. Stukken waren vanavond voornamelijk van zowel Van Popta als Nobel. Eerstgenoemde was onder andere verantwoordelijk voor het stuk RIKU een bijzonder stuk gebaseerd op (foto’s van) het Noorderlicht. In veel stukken (vaak ook met bugel) speelde Nobel ingetogen en beheerst. Maar er zat een opbouw in het concert. Met als absolute apotheose het stuk Plastic Battle. Startend met een rustige opbouw. Maar uiteindelijk spetterend. En een hard blazende Nobel. Stevig, zuiver en goed. En dan komt zijn ware kwaliteit eruit. Zo mooi. Aanrader dit concert… hou ze in de gaten…
Projazz in Den Haag slaagt er meestal in om de pareltjes in de jazzscene op te snorren. Dat betekent dat je muzikanten ziet die nog niet zo bekend zijn bij het grote publiek, maar inmiddels al een behoorlijke reputatie opbouwden.
Zo ook Purple is the Color uit Oostenrijk. 4 prima muzikanten met ieder een eigen oeuvre die samen prachtige stukken maken. En ook deze stukken laten weer de eigenheid en verscheidenheid van de muzikanten zien, terwijl het muzikaal een fantastische eenheid is. De stukken gaan in een sneltrein door de zaal, waarbij men niet vies is van een improvisatie tussendoor.
Van de schitterende solo van Raab op de piano tot het samenspel van bassist Kocián en Wierzgon op de drums. Alles leek te passen deze avond. Gevarieerde spannende stukken snel, langzaam, maar altijd harmonieus.
Na afloop lieten de mannen weten nog even door te gaan voor een concert in Amsterdam. Geen probleem.
Komen ze in de buurt, ga luisteren! de moeite waard. En, check out de website van Projazz. Beter wordt het echt niet in Den Haag!
Gezien: Purple is the Color. Koorenhuis Den Haag (Projazz) 9 maart 2023.
Vandaag een uitstapje naar het theater. Uiteraard muzikaal. Jacques Nachtegaal over de theatervoorstelling Chris Grem vs Neil Diamond.
Reeds bij Het Groot Niet Te Vermijden viel Grem op door zijn humor. En juist deze humor kwam hem van pas bij de solovoorstelling Chris Grem vs. Neil Diamond. Zijn verkleedpartijen a la “Het Groot”, maar eigenlijk niet humoristisch bedoeld, brachten de mensen aan het lachen. Maar zodra het publiek de bedoeling ervan doorkrijgt valt de lach weg en past alles precies in het verhaal dat Grem schreef over het bewogen en vaak ook eenzame leven van Neil Diamond.
Met allerlei bekende en minder bekende feiten over zijn leven krijgt de toeschouwer een aardig beeld van misschien wel de grootste singer/songwriter Neil Diamond. Maar dat is niet alles. Ook achtergronden van songs worden belicht. Ooit zei Diamond “If you wanna know who I am, listen to my songs”. Dat heeft Grem zeker gedaan zo blijkt gaandeweg de voorstelling. Details; hoogtepunten en dieptepunten ze komen allemaal voorbij. Dat doet hij op kundige wijze met de nodige dosis humor, kwinkslagen en verkleedpartijen in 7 kwartier.
Natuurlijk ondersteund door het geweldige materiaal dat Neil Diamond schreef. Van zijn eerste hit “Solitairy Man” via zijn hitsucces voor The Monkees “Daydream believer” en in Duet met Barbra Streisand “You Don’t Bring Me Flowers” tot de klassiekers als “A Beautiful Noise”, “Cracklin’ Rose”, “Love on the Rocks”, “Hello Again”, en het latere door UB40 tot hit gevormde “Red Red Wine” en natuurlijk “Sweet Caroline”. Dat laatste nummer bracht Chris uiteindelijk tot het maken van deze show, zo vertelde hij mij na afloop. Grem:“Op feesten waar ik vaak speelde, sloot ik altijd af met “Sweet Caroline”. Tot iemand tegen mij zei: ”Jouw stem lijkt wel veel op die van Neil Diamond”. Tijdens de Corona periode dacht ik daar nog eens over na en besloot ik mij in Neil Diamond te verdiepen en dat heeft dit Theaterprogramma Chris Grem vs. Neil Diamond tot gevolg”.
En het moet gezegd, dat ik tijdens de voorstelling bij het sluiten van mijn ogen echt dacht bij een concert van Neil Diamond te zijn, en vooral tijdens die nummers die Chris met extra muzikale ondersteuning van de orkestband zong staat Neil Diamond daar. Diamond, inmiddels 82, zal nooit meer in Nederland optreden, maar gelukkig hebben wij Chris Grem!
Gezien: Chris Grem vs Neil Diamond, Isala Theater, Capelle aan den IJssel 24 februari 2023
tekst en beeld Jacques Nachtegaal (Het Collectief N en P.)
Het So what’s next? festival in Eindhoven was weer geslaagd. In het laatste weekend van de Dutch Design Week was er dus ook een groot jazzfestival in Eindhoven. Met op vrijdag een swingende clubnight, een festivalprogramma met grote namen in he Muziekgebouw op zaterdag en een gratis programma met nieuwe namen door de hele stad op bijzondere locaties.
Vorig jaar bezochten we het open programma op de zondag, dit keer de festivalavond op de zaterdag. Het aantal bezoekers was goed te noemen, alle zalen waren goed gevuld. En bij de kleine zaal (de tweede concertzaal) moesten mensen vaak wachten tot er mensen uit de zaal kwamen om erbij te kunnen.
De avond begon einde van de middag met Jazzanova op het hoofdpodium.
Jazzanova: easy listening music live on stage
Terwijl mensen nog binnendruppelden moest Jazzanova met een vol podium aan muzikanten, dj’s en producers het publiek enthousiast krijgen in de grote zaal. Muzikaal zat het prima in elkaar. Vooral de blazers vielen in positieve zin op. De geschoolde zanger deed wat ie goed kon. Maar het is vooral rustige muziek waar je voor gaat zitten en naar gaat luisteren. Of mellow music in een club. Lounge muziek. Qua podium is het weinig spannend. Een rustige start die wellicht beter in de kleine zaal had gepast. Maar tegelijkertijd stonden er wel veel mensen op het podium (9)…
Duizendpoot Sprangers
In het jazzcafé helemaal beneden stond Kika Sprangers klaar met haar quintet. Eigen stukken met veel improvisatie. Bijzonder was zangeres Anna Serierse die geen tekst zingt maar puur met klanken werkt. Deze klanken lopen naadloos in de muziek over. Eerder zag ik Sprangers met Pinarello. Een compleet ander project maar ook erg goed. Sprangers timmert behoorlijk aan de weg.
James Brandon Lewis maakt zijn eigen nachtclub
Aansluitend naar James Brandon Lewis en zijn trio in de kleine zaal. Een tenorsaxofonist uit de staat New York die de laatste jaren doorbreekt. Rauwe improvisaties met een podiumpresentatie die doet denken aan de oude tijden van jazz. Een rokerige achterzaal met weinig licht en de allerbeste muzikanten die met elkaar samen spelen. Een paar foto’s.
Hans Dulfer zet de boel op stelten
Terwijl mensen bij Brandon Lewis ademloos luisterden, zette verderop in de gangen van het gebouw Hans Dulfer de boel op stelten. Uiteraard met zijn eigen spel, maar zeker ook door de twee gitaristen die hij meenam. De bekendste daarvan, Jerôme Hol, gaf een uitstekende solo weg op zijn electrische gitaar. Dulfer genoot zichtbaar. Net als het publiek.
Kraak en Smaak sterke invaller
Één van de headliners van het festival was Archie Shepp. Helaas meldde hij zich ziek af, kort voor het festival. Een mooie oplossing voor het hoofdpodium werd gevonden: Kraak en Smaak. 3 uitstekende producers/dj’s. Ik noem ze koks. Koks die weten hoe klanken en ritmes bij elkaar komen en iets moois maken. En het hoofdgerecht smaakte prima. Alsof er een hitmachine was gestart. Jazzy, funky, of juist meer soul. Heerlijke muziek en geschikt om overal een feestje te bouwen. Daarnaast staat er altijd een hele goede zangeres op het podium. In staat elk publiek in beweging te brengen, zelfs het wat terughoudende Eindhovense publiek. En ik mag dat zeggen als geboren Eindhovenaar. Zangeres Berenice van Leer heeft een prachtige stem en kan uiteraard ook hele andere stukken aan. Dat zagen we vorig jaar al toen ze acte de présence gaf op het Stratumseind. Het werd een swingend concert. Niet vergelijkbaar met Archie Shepp (compleet andere muziek) maar wel een mooi alternatief. En er zat nog meer aan te komen.
Ashley Henry trio; een trein die is gaan rijden
Snel weer door naar de kleine zaal voor het Ashley Henry Trio. Een exponent van de alsmaar groeiende boeiende Londense jazzscene, zo kun je Ashley Henry wel zien. De boomlange Henry kwam het podium op en begon direct te spelen. Piano, keyboard geen probleem. Daarnaast kan Henry prima zingen, een goede stem. De nummers waren vrijwel allemaal uptempo en het is een moderne snelle mix van klassieke invloeden en muziek van nu (beetje hip hop achtig, beetje trance). Mooie muziek om naar te luisteren met uitstekende solo’s van zowel de drummer als de bassist. We gaan nog meer van deze man horen, mark my words.
Lady Blackbird; de vogel die iets later kwam
Het duurde bijna 45 minuten extra voor Lady Blackbird klaar was om te zingen op het hoofdpodium. De soundcheck was veel te laat. Of het aan de koffers op Schiphol lag, geen idee. We hoorden er niks meer over. Maar alles schoof dus op in alle zalen. De prangende vraag: “was het de moeite van het wachten waard?”. De bezoekers van deze site die eerder al lazen over Gent Jazz kennen het antwoord. Immers daar viel ze op met een sterk concert. Ja dus. Een strakke band die de zaak in gang zette en vervolgens kwam ze het podium op. Vaak is ze gemaskerd of gesluierd, maar bijvoorbeeld in Den Haag een dag later was haar gezicht wel zichtbaar. In dit geval niet. Een mysterieuze hoofdtooi, een masker en een sluier zorgde voor een bijzondere verschijning. Gelet op het beperkte zaallicht kwam er een soort van intimiteit bij dit concert. Maar hoe bijzonder de act dan ook is: uiteindelijk gaat het toch gewoon over het zingen. Dat doet ze goed. Meer dan goed zelfs. Regelmatig hoor je de pure soulmuziek met harde uithalen. Ze heeft een sterke stem. Niet gek voor een voormalig gospelzangeres. Ze wordt met veel zangeressen vergeleken, maar dat gaat wat mij betreft niet altijd op. Ze heeft toch wel een eigen stijl en haar stem heeft een ruim bereik, waardoor nummers zacht en subtiel kunnen zijn, maar ook gewoon hard en rauw. Het mooiste nummer vond ik de titelsong: “Blackbird”. Nummers gaan over de liefde en relaties. Ze lijken ook uit het hart te komen en daarmee raakt ze de luisteraar. Een heerlijke muzikale reis die ons regelmatig meeneemt naar de jaren 70.
Yellow Jackets; een sterke wesp gebleken?
Voor de grote finale van de avond wilde ik nog even gaan luisteren bij de Yellow Jackets. Een band uit Los Angeles, opgericht eind jaren 70. Het is lastig om ze te vinden op internet, het is namelijk ook de naam van een populaire Netflix serie. Maar de meest bekende omschrijving is die van de Noord-Amerikaanse roofwesp. De band is door de jaren heen nog wel eens gewisseld van samenstelling, maar één van de oprichters speelt nog steeds mee: pianist, keyboardplayer Russell Ferante. Op gitarist Dane Alderson na is de band behoorlijk op leeftijd. Maar de ervaring druipt ervan af. Muzikaal klopt het en het is prachtige muziek. Fusion Jazz met een stukje nostalgie. Prima om naar te gaan luisteren. Vanaf heden spelen ze echter weer in de States.
Karsu zorgt voor een sterke afsluiter
Het was aan Karsu en haar band om het festival af te sluiten. Alle andere concerten waren klaar en dus was al het publiek in de grote zaal. Een zaal waar 1000 mensen in kunnen, dus helemaal vol was ie niet. Maar goed gevuld zeer zeker. Onder het publiek ook veel NederTurken. Leuk om te zien dat zij Karsu nadrukkelijk volgen, terwijl Karsu toch zeker niet alleen in het Turks zingt. Karsu zag ik voor het eerst op een klein festival in Almere; Seabottom Jazz Festival 2009. Ze had toen al in Carnegie Hall gespeeld en trok mede daardoor de aandacht. Op dat moment was Karsu 18. Na dit festival waren de mensen lyrisch over Karsu. Mede dankzij haar mix van mooie jazznummers en Turkse muziek. Terug naar 2022. Karsu is inmiddels gelouterd. Heeft een sterke band meegenomen, waarvan elk onderdeel klopt. De show is zeer professioneel, Karsu had het licht zelf geregeld. Niet die “blauwe soep” die we op zoveel foto’s terug zien, maar gewoon goed licht op de juiste plek. Naast een mooie stem is Karsu nog steeds innemend. Ze geniet van het contact met het publiek en zet de zaal op zijn kop met nummers als Hijo de la Luna (van “de beste zangers”) en Büyük, maar ook de Sezen (Aksu) Medley was bijzonder. Het wat terughoudende publiek komt in beweging met als hoogtepunt de toegiften “Jest Oldu” en “Domates Biber Patlican”. Wat mij betreft een heerlijk feestnummer. Als ik dit schrijf is Karsu alweer bezig aan een tour in Turkije. De trein blijft rijden. Bijzondere zangeres die Karsu.
So What’s Next? zeer geslaagd!
Na deze festivalavond kunnen we So What’s Next? 2022 als zeer geslaagd beschouwen. Zowel muzikaal als qua sfeer een echte aanrader. En voor de prijs hoef je het zeker niet te laten. Muziekgebouw Eindhoven bedankt voor de gastvrijheid en graag tot volgend jaar!
Tekst en beeld: Maurits van Hout all rights reserved.
Jazzphotography Holland 