Merry X-mas to all of you! Read the review and listen to Chloe Charles: https://jazzphotographyholland.com/recensies/chloe-charles-break-the-balance/
15.12.2013. Het was weer goed toeven in het Vorstelijk Complex in Utrecht tijdens het derde U Jazz Festival. Niet alleen vanwege de leuke sfeer maar ook vanwege het hoge niveau van artiesten. Onbegrijpelijk daarom dat er minder publiek was dan vorig jaar. Zeker ook gelet op het feit dat de concerten in het Mirliton theater vrijwel allemaal uitverkocht zijn. Maar goed, de liefhebbers kregen waar voor hun geld. Op de middag een leuke workshop mondharp door Danibal en aansluitend een optreden van de winnaars van de U Jazz/HKU wedstrijd het Keno Harriehausen Quartet.
Maar het ging toch echt om de hoofdmoot van het festival en dat werd afgetrapt door Randal Corsten met zijn Symbiosis. Met de gedreven pianist Corsen en een overtuigende Vernon Chatlein op percussie werd het publiek getrakteerd op jazz met een tropisch geluid dat nooit verveelde. Vooral de tempowisselingen zoals in ” The best is yet to come” bevielen erg goed. Het samenspel was ook prima.
In de kleine zaal (een leslokaal) stond inmiddels alles klaar voor het optreden van Bert van den Brink en Marcos Baggiani. Bert van den Brink stelde dit festival qua inhoud grotendeels samen en het was dan ook niet vreemd dat we hem zelf ook een aantal keren voorbij zagen komen. Vanavond om te beginnen achter zijn favoriete Hammondorgel met het karakteristieke geluid. Ik had Bert al een aantal keren gezien maar meestal achter de piano. Vanavond dus ook op de Hammond. Het optreden begon met prachtige klanken van Marcos Baggiani die geen drummer of percussionist is maar voor mij gewoon een geluidskunstenaar. Alles kan en mag gebruikt worden in de muziek. Echter Marcos stelt daarbij wel de eis dat het functioneel is in het stuk dat hij speelt en dat was het zeer zeker. Dan subtiel, dan stevig en altijd de moeite waard. Het ene instrument is vooral in de opbouw belangrijk, het andere in de finale van het stuk. Baggiani beheerst dit en maakt de beste keuzes. En het allermooiste..Van den Brink was in staat om telkens de klanken van zijn Hammond erop af te stemmen, waardoor het een geheel was en buitengewoon spannend. Je wist immers nooit welk muzikaal antwoord Van den Brink zou geven. Gebruikte bijvoorbeeld Baggiani schalen, dan kwam Van den Brink met een soort van galm die je meevoerde richting het verre Oosten. Boeiend optreden.
Daarna het optreden van Henk Kraaijeveld. Het eerste deel bestond uit de jazzstukken met zijn trio en en aansluitend was het de beurt aan zijn a capella zanggroep The Junction. Kraaijeveld, die dit jaar het Nederlands Jazz Vocalisten concours won blijkt veelzijdig te zijn, ook vanavond. Bij de stukken die hij alleen zingt maakt ie indruk met een stijl zoals bijvoorbeeld Kurt Elling dat kan. Ook is Kraaijeveld niet vies van een stukje humor. Zo bracht hij eigen stukken zoals het nummer Googlin’ waarbij ie de moderne tijd op de hak nam. Bij The Junction ook veelzijdigheid, want als je stukken van Cole Porter kan zingen en daarna net zo makkelijk een nummer van Gnarls Barkley (Crazy) inclusief alle ritmesecties die erbij horen, dan kun je als groep veel aan, zeker als daarbij ook de choreografie de moeite waard is.
Na al dit vocale geweld weer even tijd voor het instrumentale geweld door Bert van den Brink achter zijn Hammond, samen met Bert Joris. Bert Joris, de alsmaar rijzende trompet ster uit België, die inmiddels al zoveel internationale podia zag en onderweg is nationale sterren als Toots Thielemans en Philip Catherine in te halen, dit keer festivalgast met later nog een eigen programma. Aangezien je deze combinatie Hammond – trompet niet zo vaak tegenkomt op het podium was het de vraag hoe dit zou uitpakken. Het antwoord kwam vrij snel en het mooie was dat beide heren elkaar lieten schitteren. Soms sloot het perfect op elkaar aan, de andere kant was het net of er een andere pagina van het boek getoond werd, maar wel uiteraard uit hetzelfde boek. Boeiend, meeslepend en mooi hoe twee van deze grote artiesten elkaar aanvullen en ruimte geven. En was Joris subtiel dan koos Van den Brink iets subtiels waarbij vooral ook het perfecte pedalenwerk van Van den Brink opviel. Leuk optreden.
Rond 22.00 uur was het dan zover. Het optreden van Bert Joris en zijn “4U kwartet” samen met Bert van den Brink achter de piano. De meeste stukken waren door Bert Joris zelf geschreven en leken op maat voor deze samenstelling. De perfecte timing van Van den Brink gecombineerd met het mooie solowerk van Van Schaik achter de drums en degelijke ondersteuning van Frans van der Hoeven en uiteraard het excelleren van Bert Joris. Leuke anekdote van Bert Joris over het naderende einde in een depressieve bui en het nummer wat daaruit voort kwam. Resulterend in een prima nummer met veel diepte. Of “To Philip” een ode aan Philip Catherine met ook hier weer een mooie solo van Van Schaik. Het einde van het optreden kende nog een verrassing want ineens stond Henk Kraaijeveld op het podium voor een perfecte finale.
Tussen de bedrijven door speelde Simply Jazz in de foyer op een luchtige manier (maar muzikaal uitstekend) een aantal mooie vertolkingen van bekende popsongs.
Ondertussen werd het hoofdpodium gereed gemaakt voor het laatste optreden Alex Siegers & The Payback. Ondergetekende had de heren nog nooit gezien en was dan ook sceptisch. Een kleine Indo die nummers van een soul/funk legende zingt, hoe zou dat uitpakken. Maar het kwam allemaal goed. Siegers die met zijn programma een eerbetoon aan de begeleidingsband van ondere andere James Brown brengt, was overtuigend. Tuurlijk heeft hij niet die diepe soulvolle stem die James Brown zelf had in ” A man’s world”, maar de passie en de kracht waarmee hij het nummer neer zet trekt je mee de muziek in. De band erom heen was ook de moeite waard. Strak, goed en opzwepend. Ja, het werd inderdaad funky en de solo’s van bijvoorbeeld Boeren trombone), Koper (sax) en Beets (trompet) waren echt van een heel goed niveau. Het publiek vond het schitterend en dus werd er geswingd. Een vrolijke perfecte afsluiter van een leuke festivalavond die volgend jaar uitverkocht zal zijn…
9.12.2013. Het was wel even wennen, een big band in het Dakota theater (dat voor de gelegenheid was omgetoverd tot een heuse jazzclub), maar het bleek een prima zet van de mensen van Projazz. Was het voor de pauze eerst het trio van Dick de Graaf dat met mooie interpretaties van door de beroemde componist en saxofonist geschreven stukken een prima set afleverde, zeker zo goed was het tweede deel met de Codarts (Rotterdam) en Conservatorium (Den Haag) bigband.
Zo speelde het Dick de Graaf trio bijvoorbeeld het stuk “images” dat eigenlijk gemaakt was voor een grote bigband, maar bewerkt was door De Graaf tot een prima behapbaar stuk door zijn trio. Het ene moment was het perfecte harmonie, het andere moment werd je weer verrast door een subtiele solo van De Graaf. Heel blij werd ik ook van het spel van toetsenist Arno Krijger die zijn Hammond nog niet liet ontploffen. Daarna de humoristische Dirigent Ruocco op het podium met zijn Codarts/conservatorium big band. Een enthousiaste en buitengewoon getalenteerde groep muzikanten die ook qua uitstraling al een heel eind zijn. De solo’s waren redelijk goed en het samenspel was ook in de timing zeker de moeite. Tussen de bedrijven door werd het geheel nog gelift door de uitstekende solo’s van Dick de Graaf. Een leuke muzikale avond in een goed gevuld Dakota.
Gezien: 28.11.2013
Dick de Graaf Trio met Codarts en Royal Conservatory Big Band in Theater Dakota Den Haag door ProJazz.
beeld en tekst: Maurits van Hout
2.12.2013. Op 22 november j.l. presenteerden Marc van Vugt en Ineke Vandoorn hun cd “White” in het Mirliton theater in Utrecht. Het optreden was een onderdeel van de U Jazz “In de club” concerten. Deze avond was het concert volledig uitverkocht. Niet gek, want door de jaren heen verzamelde het duo een aardige schare liefhebbers om hen heen. Dit is inmiddels alweer hun tiende cd en het is daarom ook niet vreemd dat het geheel deze avond een perfecte match vormt. Tijdens het ene nummer is het zangeres Vandoorn die je met haar stem meeneemt in Zuid Amerikaanse sferen (“Black Belt”), terwijl het juist gitarist Van Vugt en bassist Paul Berner zijn die samen met drummer Michael Vatcher het nummer “Sunny side up” dragen in een heerlijke jazzsetting. Er wordt veel gebruik gemaakt van sampling (klankvervorming) en meestal pakt dit mooi uit. Waar het in ieder geval voor zorgt is een leuke variatie, zodat het muzikaal nooit verveelt. Mij persoonlijk beviel de titelsong “White” erg goed, net als het nummer “ACB” dat volgens Vandoorn staat voor “After Carla Bley” (?) Dit laatste nummer vooral omdat het een swingend uptempo nummer is dat je meeneemt naar de finale van het concert en “White” vooral omdat het mooi verhalend is en ruimte op een mooie jazzy manier beschrijft. Al met al een leuk concert passend in een rij van prima U Jazz concerten.
Gezien: 22.11.2013 U Jazz in de club: Ineke Vandoorn en Marc Van Vugt CD Presentatie White
fotografie en tekst: Maurits van Hout
2.12.2013 Al weer even geleden maar toch nog even leuk om mee te nemen: Tom McDermott live in Mirliton Utrecht. Met een prachtig optreden van Tom McDermott en een boekpresentatie van jazzauteur Rob van Scheers werd de jazzmuziek van New Orleans geëerd in het Utrechtse Mirliton theater. Van Scheers las voor uit zijn boek dat de luisteraar meenam naar kleine illustere jazztentjes in New Orleans, de muzikale bakermat. McDermott tracteerde ons op allerlei prachtige stukken van onder andere Professor Longhair en Doctor John en gaf ons en passant nog een lezing over het ontstaan van de ragtime jazz en de Dixieland music, doorspekte met schitterende voorbeelden. Zo komt de ragtime rhythm uit Haïti en werd het naar New Orleans gebracht door de vele Cubanen en Haitianen die naar New Orleans kwamen. Eén van zijn favorieten was “Gods Dilemma” een stuk van James Booker dat Booker zelf nooit opnam. Verder kwamen er ondere andere een stuk voorbij van The Beatles en een stuk van Chopin en sloot ie af met “The Fingerbreaker”. En als je McDermott bezig zag dan wist je waarom dit stuk zo heette. Wat bracht die man een dynamiek achter de piano! Zelden iemand zo snel zien spelen achter een piano. Als je de ogen sloot was het alsof je een eeuw terug ging in de tijd en de achtergrond muziek hoorde van een oude Laurel en Hardy film. McDermott kon dit en gecombineerd met zijn humor ( “Jullie horen wat jullie niet kennen en zien wat jullie niet zien, een magere Amerikaan!”) was het absoluut de moeite waard.
Gezien: 11.10.2013 Mirliton theater Utrecht. U Jazz in the club.
foto’s en verslag: Maurits van Hout
Jazzphotography Holland 