1 november 2008 trad Roy Hargrove op met zijn quintet in het Congresgebouw in een middernachtsconcert. Hij werd bijgestaan door Jesse van Ruller en Benjamin Herman. Hierbij een foto van dit legendarische concert.

1 november 2008 trad Roy Hargrove op met zijn quintet in het Congresgebouw in een middernachtsconcert. Hij werd bijgestaan door Jesse van Ruller en Benjamin Herman. Hierbij een foto van dit legendarische concert.
08.08.2017 Jazz Middelheim zit er weer op. De tent is weer opgeruimd en het mooie park, weer het mooie park. De rust is terug bij het prachtige kasteel. Deze editie geen bezoekersrecord. Dat was verklaarbaar door de programmering en het weer. Want zondag was het stralend weer en de afsluiter Van Morrison was een absolute publiekstrekker. Daarnaast familiedag en dus een uitverkocht huis. Op de andere dagen was het weer minder en wisselvallig en 2 absolute toppers Joshua Redman en Charles Lloyd stonden op de donderdag samen. Soms kan het niet anders, maar het verklaart dat er minder bezoek was.
Kwalitatief een sterk festival dus met: Charles Lloyd, Joshua Redman, Van Morrison, Randy Weston, Mark Guiliana, Tony Allen, Bill Frisell en de Mingus Big Band. Daarnaast uitstekende muziek in de Club Stage en een uitstekende Becca Stevens als relatieve onbekende.
Van de donderdag en vrijdag geen verslag, wel waren we dit jaar aanwezig op de zaterdag en zondag.
Op zaterdag begon de dag met drummer Tony Allen en zijn kwartet met een “tribute to Art Blakey”. Op zijn eigen wijze wist Tony Allen een mooie flashback te genereren, die je af en toe mee nam naar die prachtige muziek van Blakey. Zonder al teveel echte bokkesprongen, zodat het soms wat spannender mocht.
Aansluitend stond Bill Frisell op het hoofdpodium met zijn ode aan John Lennon. Toegegeven; hij had een uitstekende groep muzikanten meegenomen (waaronder de uitblinkende violiste Jenny Scheinman) en zijn spel liet weer eens horen waarom hij als de allerbeste wordt beschouwd, maar het was wat tegenvallend. Niet alle stukken van Lennon laten zich zo makkelijk bewerken en in een ander jasje gieten, zelfs niet als je Bill Frisell heet. Het ene stuk was prima, zoals het uitstekende “Come together”, het andere verzandde dan weer in een soort van brei zoals “Strawberry fields”. Het was dus wisselvallig.
Randy Weston was al eerder in Middelheim en telkens was het van een heel hoog niveau. En dat was het ook deze keer weer. Deze inmiddels 91 jarige wist het publiek in te pakken vanaf minuut 1. Bij opkomst was zijn pianokruk niet helemaal goed. Hij lacht een keer; geen man overboord en een nieuwe kruk brengt uitkomst. Onverstoorbaar begint hij met een prachtige pianosolo. Daarna komt de rest van zijn band on stage en begint een prachtige ode aan Thelonious Monk, één van zijn helden. Tussen de bedrijven door vertelt hij verhaaltjes over de Afrikanen en hoe de jazzmuziek uiteindelijk in Amerika terecht komt vanuit Cuba. Zonder echter ooit langdradig te worden. Hij geeft inzicht in waar het allemaal vandaan komt en wat de invloeden zijn. Daarmee maakt hij jazz ook toegankelijk. De muziek zit vol met uitdagingen en uitstapjes en dat is leuk! Verder een prima rol voor Billy Harper op de tenorsax. Mooiste stuk: African Sunrise met een prachtige piano-intro van Weston.
Artist in residence schitterde al eerder deze editie en op zondag beet hij de spits af samen met de studenten van het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen. Mooie stukken en composities en positief; uitstekend spel van de studenten. Na een wat aarzelende start wierpen zij de schroom van zich af en gingen ze los onder de bezielende leiding van de meester en dat is knap. Prima optreden.
“Best kept secret” wordt Becca Stevens in allerlei aankondigingen genoemd. Misschien geldt dit voor het grote publiek, maar Becca Stevens stond 4 jaar geleden al op Northsea Jazz en heeft inmiddels in Amerika al een grote naam. Becca Stevens toont dit ook aan op het podium in Antwerpen. Met haar band zet ze een prima optreden neer met vooral nummers van haar laatste cd; Regina. Haar nummers zijn poëtisch, maar soms ook weer rauw. In ieder geval de moeite waard en niet in het minste door haar grote vocale kwaliteiten. De muziek is heel gevarieerd. Soms jazzy, maar ook klassiek en pop komt voorbij. Prima optreden!
Het is inmiddels etenstijd als Dans Dans opduikt in de tent om het hoofdpodium om te toveren in een psychedelische rocktempel met rook en spannend licht. Een perfecte overgang van Becca Stevens naar Van Morrison. De muziek is rauw, hard, soms snoeihard, electronisch en met verrassende composities. De heren zoeken de randen op van de muziek en durven er overheen te gaan. Het knalt van het podium af. Snoeiharde gitaren vs synthesizers en een opzwepende drum. Niet echt jazz, maar als je jazz ziet als vernieuwend en geïnspireerd, dan is het prima. Persoonlijk vond ik niet alles mooi. Mijn persoonlijke beleving ging van herrie tot interessant en uitdagend. Wisselvallig dus. Maar het kan zomaar zijn dat ik na Becca Stevens geen zit had de knop om te zetten, wat wel nodig was voor deze band.
Het is kwart voor 8 in de avond, een kwartier voor de start van Van Morrison. Het park is afgeladen vol. Ik raak in gesprek met de buren die net als ik een heerlijke ligstoel hebben weten te bemachtigen net buiten de tent. Zij zijn speciaal vanuit Nederland gekomen om Van Morrison te zien. Van jazz weten ze weinig. De meeste namen zijn onbekend voor ze, maar Van Morrison beleven in deze setting is uniek. Zelden was een concert bezoeken zo ontspannen. Ook dat is Jazz Middelheim. Of ze ook nog iets anders moois hebben gehoord? Becca Stevens vonden ze wel iets. Wat verwachten ze van Van Morrison? Uiteraard de vele hits. De sfeer en gewoon om er te zijn. Dat lijken meer mensen gedacht te hebben, want ook buiten de tent is het heel druk dus. Om 20 uur is het dan zover. Van Morrison zet zijn trein in gang. Veel van de bekende hits komen voorbij. Leuk om te horen, maar voor mijn gevoel is het niet allemaal even zuiver. En soms lijkt het wel veel hetzelfde. Of zou ik dan gewoon een mindere fan zijn? En de tent? die interesseert het geen klap. Ze vinden het prachtig en genieten en de afsluiter “Gloria” doet het licht in de hoofdtent figuurlijk prima uit.
Jazz Middelheim 2017 was ook nu weer een prima editie. Uiteraard zijn er altijd minpunten, maar in grote lijnen is Jazz Middelheim altijd een perfect feestje in de mooiste wijk van Antwerpen. Een feestje waar terecht ook veel Nederlanders terug komen. Tot volgend jaar!
gezien: Jazz Middelheim Antwerpen
tekst en beeld: Maurits van Hout
all rights reserved.
Interesse in 1 van de getoonde beelden? neem contact op via: info@mauritsvanhout.com
6.8.2017. Dit jaar een verslag van de laatste 2 dagen Jazz Middelheim in Antwerpen. Om te beginnen een serie sfeerfoto’s. Het weer was iets minder op de zaterdag, hetgeen invloed had op de bezoekersaantallen, desondanks was de tent meestal goed gevuld. Jazz Middelheim is echter altijd sfeervol. Een paar foto’s. Later meer over Jazz Middelheim.
foto’s en tekst: maurits van hout
all rights reserved