16.08.2015. Met een uitstekend optreden van Bill Frisell met zijn trio kwam er vandaag een einde aan Jazz Middelheim editie 2015. Was het in het nabije verleden zo dat er altijd standaard een ” Toots” avond was die steevast stijf uitverkocht was, sinds dit jaar moesten er door het stoppen van Toots Thielemans andere wegen gezocht worden. En daar waar Toots vooral belangrijke jazz geschiedenis uit België vertegenwoordigde werd de blik nu juist naar voren gericht. Het toverwoord daarbij is beleving. Alles is een feestje. De foodstands zijn de moeite waard, een espressootje wordt met liefde geserveerd en de bediening is zelfs stijlvol aangekleed. Ook naar het toilet gaan is tot iets bijzonders gemaakt.
Maar nog veel belangrijker is de beleving bij de muziek. De zaterdag werd zelfs een soort van feestje. Niet alleen door de programmering op het podium, maar ook door muziek die tussen de mensen door ging. Een soort van brassband speelde tussen de concerten door op het terrein en overal was muziek en vrolijkheid te horen. En dat bij een redelijk somber weer. Mensen genoten op Jazz Middelheim.
Er waren nieuwe initiatieven zoals een serie van interviews waarbij een bekende Amerikaanse jazz auteur was ingevlogen om artiesten te interviewen over hun kijk op muziek en de invloed van de geschiedenis op hun muziek. Dit was een mooie plus en hopelijk wordt dit voortgezet. Vooral het interview met Jason Moran was de moeite waard. Deze “Artist in residence” (hij speelde meerdere keren tijdens deze editie) gaf een aardig kijkje in zijn “keuken”.
Muzikaal bood het festival een aantal hoogtepunten. Op Donderdag was vooral het “What’d I say” project van Eric Legnini de moeite waard, niet in het minst door de sterke vocale ondersteuning door Kellylee Evans en de verrassende Sandra Nkaké.
Op vrijdag was er de “battle” tussen de saxofoon giganten Joe Lovano en “upcoming hero” Chris Potter.
En nog veel mooier; Archie Shepp en de Attica Blues Big Band. Hierbij nam echt iedereen zijn rol en was een big band niet meer statisch maar vol power en energie. In eerste instantie was het de oude man Archie Shepp die leidend was met zijn saxofoon, maar niet lang daarna bleek Shepp uitstekend te kunnen zingen en werd het een soul/ blues optreden met een schitterende muzikale beleving. Archie Shepp wist een geweldig feestje te bouwen en muzikaal stond het als een huis.
Op de zaterdag vielen Dr John (die Louis Armstrong ging spelen) en De Fats Waller Party van Jason Moran muzikaal ietwat tegen, maar het feestje was er niet minder om.
Het werd echter meer dan goedgemaakt door Cécile McLorin Savant, die iedereen wist te raken met haar indringende teksten en sterke stem. Eerder stond ze al in de Garden stage in Gent, maar deze vrouw mag vanaf heden uitsluitend nog op een hoofdpodium staan. Zelfs de toegift was erg krachtig. Na een staande ovatie kwam ze terug op het podium met een a capella nummer.
Op de zondag toch weer een uitstekend optreden van Jason Moran met zijn vrouw (een prima sopraan) en Bill Frisell, de gitaarheld die het festival ook zou afsluiten. Mooie gospelnummers en Porgy en Bess kwamen voorbij.
Ofschoon het Steve Kuhn Trio overtuigend was, kregen Romano, Sclavis en Texier de handen net iets meer op elkaar en wisten ze het publiek te raken door een sfeer neer te zetten.
Het was Bill Frisell wederom die het festival afsloot met zijn trio. Techisch heel goed, maar ietwat statisch.
Op naar het jubileum in 2016!
tekst en beeld: maurits van hout
Jazzphotography Holland 