28.6.2016
InJazz? nog nooit van gehoord.. Dat kon je nog horen dit jaar, maar zonder twijfel is dat volgend jaar verleden tijd. Met een grote conferentie, workshops, lessen en heel veel netwerken is InJazz (de opvolger van de Nationale Jazzdag) niet meer weg te denken uit het Nederlandse Jazzlandschap en onmisbaar voor iedereen die met jazz zijn of haar brood verdient. InJazz vond ook nu weer plaats in Lantaren Venster en deels in het Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam. Traditiegetrouw breng ik altijd een bezoek aan het muzikale deel van de dag, of beter gezegd dagen, want naast de vrijdag (24-6) was er ook weer een zaterdag met heel veel muziek. Meestal ben ik aanwezig bij de vrijdag. In dit geval begon de avond met de uitreiking van de Edisons (zie een eerder bericht) en werd het vervolgd met Showcases van jazzartiesten op diverse podia. Dit keer niet in Hotel New York, maar wel in Lantaren Venster, het Nieuwe Luxor Theater en Walhalla. Op de vrijdagavond hebben ik me beperkt tot een paar optredens in Lantaren Venster.
Na de Edisonuitreiking begon het met het Michiel Stekelenburg Quintet in de foyer. En dat was prima. Uitstekende jazz. Muzikaal dik in orde met swingende jazz en mooi gitaarspel van Michiel himself. Liep als een trein.
Daarna naar de kleine zaal boven waar het Bodurov trio liet horen weer beter te zijn geworden. De combinatie van jazz met volksmuziek en een vleugje klassiek is altijd de moeite waard om te horen. Helaas was er nu niet veel tijd, maar ik ga ze weer beluisteren en zien op termijn. Dan volgt een uitgebreider verslag.
Vervolgens was het tijd om te gaan luisteren en kijken naar Karsu en haar band. Toen Karsu nog niet zo heel bekend was zag ik haar al op een festival en schreef dat ze iets bijzonders had. Niet gek want ze had toen net in Carnegie Hall gestaan. Maar Nederland kende haar nauwelijks. Nu, weer een hele tijd later wint ze de publieksprijs bij de Edison awards en zie ik een ervaren artieste staan. Wat een power zet deze kleine Turks-Nederlandse neer op het podium. Persoonlijk ben ik het meeste gecharmeerd van haar Turkse songs. Ze lijkt daar voor mij de emotie het beste te raken. Maar goed, wie ben ik… Maar wat ze ook doet, altijd is er passie, een prachtige stem en dito verschijning. Na het winnen van de Edison en alle emotie ging Karsu los op het podium. Het vrolijke “Domates biber patlican” raakte het publiek tijdens de Edisons en gelukkig dus deze toegift in Lantaren Venster.
Na Karsu kort even gekeken bij Zitakula, aanstekelijke vrolijke feestmuziek. Ook die komen we later nog tegen!
De afsluiter voor mij deze avond was Jeangu Macrooy. Hier kon ik iets meer tijd voor nemen en de drie songs die ik hoorde waren mooi. Een mooie stem gecombineerd met een goede sound en teksten die uit het persoonlijke leven van Jeangu lijken te komen en dus heel echt zijn en raken. Niet echt jazz, maar meer soul of wereldmuziek, maar who cares… wordt vervolgd
Tot volgend jaar Injazz!
tekst en beeld: Maurits van Hout
all rights reserved.
Jazzphotography Holland 