1.07.2018 Gent Jazz 2018 is weer gestart. Met een ijzersterke David Byrne als afsluiter op het hoofdpodium. Dag 1 begon met Ghostpoet. Gelet op het vroege aanvangstijdstip en de helaas immer aanwezige files vanuit Nederland naar België hiervan geen verslag en/of beeld. Gelukkige wel op tijd om Baxter Dury te zien. Inderdaad de zoon ván (Ian Dury)! Sex and drugs and rock and roll vertrouw ik hem wel toe, maar de muziek was toch wel anders; ondanks dat er een dikke knipoog zat naar de New Waveperiode in de jaren tachtig door het gebruik van veel electronische muziek. De man had een aantal danspasjes voor ons in petto; iets wat zijn vader ons uiteraard nooit liet zien. En gestoken in een mooi pak of niet, hij kon behoorlijk rauw zijn. “Fucking dit en fucking dat..” Muzikaal gezien echter prima, mede door een sterke band.
Nneka rauw en wisselend
Aansluitend Nneka uit Nigeria. Jaren terug zag ik de vrouw in een kleine zaal van het toen nog beruchte Nighttown in Rotterdam en ik was ze daarna uit het oog verloren. Op het moment dat Nneka speelde begon het al iets drukker te worden in de tent en dat hielp. De eerste nummers trad Nneka op met een zonnebril en het leek daardoor ook wat afstandelijker naar het publiek. Toen ze de zonnebril kwijt was kwam het echte contact met het publiek ook en ging het optreden leven. Rauwe teksten gericht om aan te zetten tot nadenken. Maatschappelijke thema’s, maar uiteraard ook de liefde. Prachtig voorbeeld hiervan was “Do you love me?” wat mij betreft het beste nummer van het optreden. Sowieso waren haar ballads het beste. Rauw, puur en mooi. De hiphop nummers en de reggae-achtige nummers vond ik echt minder. Ook hier een sterke band erachter.
David Byrne prachtige afsluiter eerste avond Gent Jazz
Om 22.30 uur was het tijd voor David Byrne. Wie kent hem niet? Deze duizendpoot was in de jaren tachtig al het gezicht achter de Talking Heads en vooral het creatieve brein; met als absolute hoogtepunt het album “Stop making sense”. Bij David Byrne is niet alleen de muziek en de stem goed, het is altijd visueel een groot feest. Ik waande me regelmatig in een videoclip waarin over alles was nagedacht. Choreografie, licht, achtergrond, maar ook kleding en ritme. Het grootste deel van de avond traden Byrne en co op blote voeten op.
Fantastisch was het dan ook om te zien hoe show begon met een simpele tafel en een stoel en een paar hersenen erop. 1 spot.That’s it. En ineens zat daar David Byrne. Een mooie binnenkomer. Alsof het een uitnodiging betrof aan het publiek: “gebruik je hersens eens”.
Vervolgens een prachtige show met muzikanten, soms trommelaars, die in allerlei verschillende ritmes en settings over het podium bewogen en uiteraard schitterende muziek maakten. Het was genieten en kijken en vooral ook luisteren. Byrne was uitstekend bij stem (alsof de tv in de jaren tachtig weer aanging) en naast nieuwe nummers kwamen er veel hits voorbij zoals bijvoorbeeld aan het einde “Burning down the house”.
Byrne liet zien dat je muziekstukken als een concept kan zien en dat de visuele aankleding ervan het totaal versterkt. Een mooie eye-opener voor de jazzwereld waarin hier vaak een taboe op lijkt te zitten. Al met al een prachtige inspirerende eerste avond.
Gezien: Gent Jazz 2018 dag 1
tekst en beeld:
Maurits van Hout
behalve Baxter Dury: copyright Bruno Bollaert
all rights reserved
Mbt beeldvragen: getoonde beelden zijn te koop in hoge resolutie. Foto’s zijn geschoten met Hasselblad en dus geschikt voor een mooie vergroting. Interesse? stuur een mail: info@mauritsvanhout.com
Jazzphotography Holland 