So what’s next festival

So what’s next maakt verwachtingen waar

6.11.2022

Het So what’s next? festival in Eindhoven was weer geslaagd. In het laatste weekend van de Dutch Design Week was er dus ook een groot jazzfestival in Eindhoven. Met op vrijdag een swingende clubnight, een festivalprogramma met grote namen in he Muziekgebouw op zaterdag en een gratis programma met nieuwe namen door de hele stad op bijzondere locaties.

Vorig jaar bezochten we het open programma op de zondag, dit keer de festivalavond op de zaterdag. Het aantal bezoekers was goed te noemen, alle zalen waren goed gevuld. En bij de kleine zaal (de tweede concertzaal) moesten mensen vaak wachten tot er mensen uit de zaal kwamen om erbij te kunnen.

De avond begon einde van de middag met Jazzanova op het hoofdpodium.

Jazzanova: easy listening music live on stage

Terwijl mensen nog binnendruppelden moest Jazzanova met een vol podium aan muzikanten, dj’s en producers het publiek enthousiast krijgen in de grote zaal. Muzikaal zat het prima in elkaar. Vooral de blazers vielen in positieve zin op. De geschoolde zanger deed wat ie goed kon. Maar het is vooral rustige muziek waar je voor gaat zitten en naar gaat luisteren. Of mellow music in een club. Lounge muziek. Qua podium is het weinig spannend. Een rustige start die wellicht beter in de kleine zaal had gepast. Maar tegelijkertijd stonden er wel veel mensen op het podium (9)…

Duizendpoot Sprangers

In het jazzcafé helemaal beneden stond Kika Sprangers klaar met haar quintet. Eigen stukken met veel improvisatie. Bijzonder was zangeres Anna Serierse die geen tekst zingt maar puur met klanken werkt. Deze klanken lopen naadloos in de muziek over. Eerder zag ik Sprangers met Pinarello. Een compleet ander project maar ook erg goed. Sprangers timmert behoorlijk aan de weg.

James Brandon Lewis maakt zijn eigen nachtclub

Aansluitend naar James Brandon Lewis en zijn trio in de kleine zaal. Een tenorsaxofonist uit de staat New York die de laatste jaren doorbreekt. Rauwe improvisaties met een podiumpresentatie die doet denken aan de oude tijden van jazz. Een rokerige achterzaal met weinig licht en de allerbeste muzikanten die met elkaar samen spelen. Een paar foto’s.

Hans Dulfer zet de boel op stelten

Terwijl mensen bij Brandon Lewis ademloos luisterden, zette verderop in de gangen van het gebouw Hans Dulfer de boel op stelten. Uiteraard met zijn eigen spel, maar zeker ook door de twee gitaristen die hij meenam. De bekendste daarvan, Jerôme Hol, gaf een uitstekende solo weg op zijn electrische gitaar. Dulfer genoot zichtbaar. Net als het publiek.

Kraak en Smaak sterke invaller

Één van de headliners van het festival was Archie Shepp. Helaas meldde hij zich ziek af, kort voor het festival. Een mooie oplossing voor het hoofdpodium werd gevonden: Kraak en Smaak. 3 uitstekende producers/dj’s. Ik noem ze koks. Koks die weten hoe klanken en ritmes bij elkaar komen en iets moois maken. En het hoofdgerecht smaakte prima. Alsof er een hitmachine was gestart. Jazzy, funky, of juist meer soul. Heerlijke muziek en geschikt om overal een feestje te bouwen. Daarnaast staat er altijd een hele goede zangeres op het podium. In staat elk publiek in beweging te brengen, zelfs het wat terughoudende Eindhovense publiek. En ik mag dat zeggen als geboren Eindhovenaar. Zangeres Berenice van Leer heeft een prachtige stem en kan uiteraard ook hele andere stukken aan. Dat zagen we vorig jaar al toen ze acte de présence gaf op het Stratumseind. Het werd een swingend concert. Niet vergelijkbaar met Archie Shepp (compleet andere muziek) maar wel een mooi alternatief. En er zat nog meer aan te komen.

Ashley Henry trio; een trein die is gaan rijden

Snel weer door naar de kleine zaal voor het Ashley Henry Trio. Een exponent van de alsmaar groeiende boeiende Londense jazzscene, zo kun je Ashley Henry wel zien. De boomlange Henry kwam het podium op en begon direct te spelen. Piano, keyboard geen probleem. Daarnaast kan Henry prima zingen, een goede stem. De nummers waren vrijwel allemaal uptempo en het is een moderne snelle mix van klassieke invloeden en muziek van nu (beetje hip hop achtig, beetje trance). Mooie muziek om naar te luisteren met uitstekende solo’s van zowel de drummer als de bassist. We gaan nog meer van deze man horen, mark my words.

Lady Blackbird; de vogel die iets later kwam

Het duurde bijna 45 minuten extra voor Lady Blackbird klaar was om te zingen op het hoofdpodium. De soundcheck was veel te laat. Of het aan de koffers op Schiphol lag, geen idee. We hoorden er niks meer over. Maar alles schoof dus op in alle zalen. De prangende vraag: “was het de moeite van het wachten waard?”. De bezoekers van deze site die eerder al lazen over Gent Jazz kennen het antwoord. Immers daar viel ze op met een sterk concert. Ja dus. Een strakke band die de zaak in gang zette en vervolgens kwam ze het podium op. Vaak is ze gemaskerd of gesluierd, maar bijvoorbeeld in Den Haag een dag later was haar gezicht wel zichtbaar. In dit geval niet. Een mysterieuze hoofdtooi, een masker en een sluier zorgde voor een bijzondere verschijning. Gelet op het beperkte zaallicht kwam er een soort van intimiteit bij dit concert. Maar hoe bijzonder de act dan ook is: uiteindelijk gaat het toch gewoon over het zingen. Dat doet ze goed. Meer dan goed zelfs. Regelmatig hoor je de pure soulmuziek met harde uithalen. Ze heeft een sterke stem. Niet gek voor een voormalig gospelzangeres. Ze wordt met veel zangeressen vergeleken, maar dat gaat wat mij betreft niet altijd op. Ze heeft toch wel een eigen stijl en haar stem heeft een ruim bereik, waardoor nummers zacht en subtiel kunnen zijn, maar ook gewoon hard en rauw. Het mooiste nummer vond ik de titelsong: “Blackbird”. Nummers gaan over de liefde en relaties. Ze lijken ook uit het hart te komen en daarmee raakt ze de luisteraar. Een heerlijke muzikale reis die ons regelmatig meeneemt naar de jaren 70.

Yellow Jackets; een sterke wesp gebleken?

Voor de grote finale van de avond wilde ik nog even gaan luisteren bij de Yellow Jackets. Een band uit Los Angeles, opgericht eind jaren 70. Het is lastig om ze te vinden op internet, het is namelijk ook de naam van een populaire Netflix serie. Maar de meest bekende omschrijving is die van de Noord-Amerikaanse roofwesp. De band is door de jaren heen nog wel eens gewisseld van samenstelling, maar één van de oprichters speelt nog steeds mee: pianist, keyboardplayer Russell Ferante. Op gitarist Dane Alderson na is de band behoorlijk op leeftijd. Maar de ervaring druipt ervan af. Muzikaal klopt het en het is prachtige muziek. Fusion Jazz met een stukje nostalgie. Prima om naar te gaan luisteren. Vanaf heden spelen ze echter weer in de States.

Karsu zorgt voor een sterke afsluiter

Het was aan Karsu en haar band om het festival af te sluiten. Alle andere concerten waren klaar en dus was al het publiek in de grote zaal. Een zaal waar 1000 mensen in kunnen, dus helemaal vol was ie niet. Maar goed gevuld zeer zeker. Onder het publiek ook veel NederTurken. Leuk om te zien dat zij Karsu nadrukkelijk volgen, terwijl Karsu toch zeker niet alleen in het Turks zingt. Karsu zag ik voor het eerst op een klein festival in Almere; Seabottom Jazz Festival 2009. Ze had toen al in Carnegie Hall gespeeld en trok mede daardoor de aandacht. Op dat moment was Karsu 18. Na dit festival waren de mensen lyrisch over Karsu. Mede dankzij haar mix van mooie jazznummers en Turkse muziek. Terug naar 2022. Karsu is inmiddels gelouterd. Heeft een sterke band meegenomen, waarvan elk onderdeel klopt. De show is zeer professioneel, Karsu had het licht zelf geregeld. Niet die “blauwe soep” die we op zoveel foto’s terug zien, maar gewoon goed licht op de juiste plek. Naast een mooie stem is Karsu nog steeds innemend. Ze geniet van het contact met het publiek en zet de zaal op zijn kop met nummers als Hijo de la Luna (van “de beste zangers”) en Büyük, maar ook de Sezen (Aksu) Medley was bijzonder. Het wat terughoudende publiek komt in beweging met als hoogtepunt de toegiften “Jest Oldu” en “Domates Biber Patlican”. Wat mij betreft een heerlijk feestnummer. Als ik dit schrijf is Karsu alweer bezig aan een tour in Turkije. De trein blijft rijden. Bijzondere zangeres die Karsu.

So What’s Next? zeer geslaagd!

Na deze festivalavond kunnen we So What’s Next? 2022 als zeer geslaagd beschouwen. Zowel muzikaal als qua sfeer een echte aanrader. En voor de prijs hoef je het zeker niet te laten. Muziekgebouw Eindhoven bedankt voor de gastvrijheid en graag tot volgend jaar!

november 6, 2022 0

Upcoming: So What’s Next?

Er komt weer een mooi festival aan. Dit keer in Eindhoven, waar voor de negende keer het festival So What’s Next? wordt georganiseerd. Van origine was het 1 dag, tegenwoordig 3 dagen. Doel van het festival is om een breed publiek in contact te brengen met nieuwe namen uit de jazzscene aangevuld met uiteraard gearriveerde muzikanten. Gelet op de vele stromingen in de jazz een festival met voor iedereen iets.

Het festival is zoals gezegd gesplitst in drie dagen. Op vrijdag 28 oktober de clubnight met dj’s en de uitstekende Sven Hammond Band, de traditionele festivaldag op zaterdag 29 oktober en de “open” dag op de zondag (30-10) met concerten door de hele stad op bijzondere plekken.

De festivalavond zaterdag 29-10

Dit is een avond met bijzondere artiesten/muzikanten. Denk bijvoorbeeld aan Archie Shepp (zie ook Gent Jazz), James Brandon Lewis, Ashley Henry, Lady Blackbird en van Nederlandse bodem o.a.: Karsu, Hans Dulfer, Kika Sprangers en Bruut!

Er zijn nog steeds kaarten verkrijgbaar via de site van het Muziekgebouw Eindhoven.

Hieronder een paar foto’s van wat er te wachten valt:

Wat mij betreft zijn deze namen allemaal aanraders! Verder gewoon gaan luisteren en genieten, kies wellicht een naam die je niet kent. Het is allemaal de moeite waard.

Verrassende zondag!

Op de zondag concerten door het hele centrum met verrassende plekken zoals de kapel van Domus Dela. Hier zit van alles tussen. Ik zou denken aan Kruidkoek, Bart Wirtz Trio, Veronica Harcsa Quartet, maar ook bijvoorbeeld Tumult. Heerlijk een middagje muziek proeven. Lees hier hoe dat bijvoorbeeld vorig jaar was.

Wojtek Justyna Treeoh, tijdens So What’s Next vorig jaar in Dynamo.

Mooie geschiedenis inmiddels

Indrukwekkend is de lijst van muzikanten die eerder al bij So What’s Next? op het podium stonden. Klik maar op deze link: https://sowhatsnext.nl/over-swn

Via deze links kun je verslagen lezen van eerdere jaren:

Tot zover So What’s Next? veel plezier iedereen die gaat!

oktober 19, 2022 0

So What’s Next verovert Eindhoven wederom.

Voor de negende keer alweer stond het So What’s Next? festival in Eindhoven op het programma. Vanwege mijn drukke programma besloot ik dit keer uitsluitend aandacht te besteden aan het showcase programma op de zondag. En dan ook nog “at random”. Dus gewoon binnenlopen en kijken wat ik tegen kwam. En dat is tegelijkertijd de charme van het festival. Breng mensen in contact met jazz en aanverwante muziekstijlen door het op verschillende plekken aan te bieden. Muziek is zo waardevol voor iedereen.

De tranen van Berenice

Ik begon rond een uur of vier bij de Foodgallery aan het Stratumseind (dé kroegenstraat van Eindhoven red.). Een leuke zaak met achterin een klein podium. In sfeervolle kleine setting trof ik Berenice van Leer aan samen met Lorijn von Piekartz op gitaar. Berenice kennen we uiteraard van de swingende en stampende optredens met Kraak en Smaak en Wicked Jazz Sounds, maar dit keer is alles anders. Rustige emotionele liedjes in een breekbare setting. Eigen werk met een persoonlijke link. Een link die even teveel leek te worden, want er kwamen tranen tijdens een nummer. De eigenaresse van de zaak verontschuldigde Berenice. “Het is live mensen, het is echte muziek”. Berenice zelf had haar vriend binnen zien komen, maar of dat de reden van de tranen was?

En de mensen? Die vonden het helemaal niet erg. Want hoe mooi en intens kan je het hebben? Berenice heeft een mooie warme stem en is innemend op het podium. Via crowdfunding is ze bezig met een nieuw album en ook voor haar was de corona tijd een hele ingewikkelde. Laten we hopen dat we niet weer terug moeten naar die tijd, want Berenice liet zien, hoe belangrijk muziek voor ons allemaal is.

Kassius

Aansluitend naar het basement van Dynamo. Hier stond Kassius op het podium; een Belgisch/Duitse band met mensen die elkaar kennen van het Conservatorium van Maastricht. Electronische jazz met een funky twist, misschien is dit de beste omschrijving. Mooie ritmes en prima composities.

Javier Subatin; het ultieme luistermoment

In één van de mooiste locaties van het festival, te weten de kapel van de Paterskerk (tegenwoordig Domus Dela), zat aansluitend Javier Subatin (Argentinië) klaar om mensen te laten genieten van prachtig gitaarspel. Bij vlagen deed hij me denken aan grootheden in de jazz zoals Philip Catherine of Pat Metheny. De setting (een sfeervol belichte kapel) werkte hieraan mee. Zijn spel was subtiel en perfectionistisch. Het gebruiken van electronische klanken erbij (o.a. sampling) zal hem wellicht origineler maken, maar hij heeft dit niet nodig. Puur het luisteren naar zijn gitaar is voldoende.

Neue Grafik Ensemble brengt power naar de kerk

In hetzelfde gebouw was nog een podium namelijk daar waar vroeger het altaar stond was nu het hoofdpodium waar Neue Grafik (zo heet de Franse producer/dj en toetsenist) met zijn groep speelde. Gedreven door idealisme (Black Lives Matter kwam ook aan bod) en een natuurlijke drive om ritmes en muziek te smeden tot een swingende trein zette de groep een mooie set neer. Met ook prima rollen voor trompettiste (ze speelt ook meer instrumenten) Emma Jean Thackray op de saxofoon en Matt Gedrych op bas. Bij alle stukken was de drijvende kracht uiteraard Neue Grafik achter zijn toetsen, centraal op het podium als een spin in het web.

Neue Grafik (copyright maurits van hout)

Wojtek Justyna Treeoh! verrassend

De afsluiter voor deze dag voor mij werd Wojtek Justyna (een Pool uit Den Haag) en zijn band. Zij stonden op het hoofdpodium van Dynamo en speelden enthousiast. Waarschijnlijk omdat het aanbod groot was (er stonden vaak optredens tegelijk gepland) waren er niet zo heel veel mensen, maar ik zag ze wel genieten van het enthousiasme en het prima spel van de band. Overtuigend gitaarspel en een strak ritme gecombineerd met Afrikaanse klanken van oa. de Balafoon (lijkt op Marimba) en soms een vleugje rock. Ook hier een swingend geheel met een mooie muzikale twist.

Ten slotte

Ofschoon ik dit keer slechts een paar flitsen van het festival zag, toch weer een prima festival. Waarbij de showcases een mooie manier zijn om mensen te laten snuffelen aan andere muziek dan die ze kennen en te genieten van een gevarieerd aanbod. De locaties en de setting zijn zonder meer goed te noemen. Tot volgend jaar Eindhoven.

gezien: So What’s Next Festival Eindhoven

showcase programma 31-10-2021

tekst en beeld: Maurits van Hout

(it’s not allowed to copy photos from this page and use them in your own website/blog without permission)

november 4, 2021 0

Upcoming: So what’s next Eindhoven!

3,4 en 5 november 2017 is het weer So What’s Next Eindhoven. In het muziekgebouw Eindhoven (3 en 4 november) en op een aantal sublocaties in Eindhoven (5 november) is vernieuwende en ook wel een stukje gearriveerde jazzmuziek te horen en te zien. Jazzmuziek is uiteraard een ruim begrip en er is dus ook muziek die er tegenaan leunt.

Hoogtepunten die je moet gaan zien zijn:

vrijdag 3 november: uiteraard Kovacs

zaterdag 4 november: Zara McFarlane, Ambrose Akinmusire, Avishai Cohen, Mark Juiliana Jazzquartet en Kamasi Washington.

en op zondag 5 november: De Beren Gieren, Daymé Arocena en Bram Stadhouders.

informatie en kaartverkoop:

https://www.so-whats-next.nl/tickets/

Dit jaar geen verslag van So What’s Next, hierbij wel een paar foto’s:

Eindhoven, 7 november 2015 So Whats next festival editie 2015. Foto: Kamasi Washington

Antwerpen, 14 augustus 2016. Avishai Cohen speelt met studenten van het conservatorium van Antwerpen tijdens Jazz Middelheim 2016.

Foto’s zijn uiteraard te koop. Zowel in hoge als lage resolutie. Ook deze getoonde foto’s kennen copyright en mogen dus niet zomaar gebruikt worden. Interesse in een foto? info@mauritsvanhout.com of bel: 06-50624221

november 2, 2017 0

“So What’s Next” maakt alle verwachtingen waar!

7.11.2016

Wat een feest het afgelopen weekend in Eindhoven! In de vierde editie alweer blijkt het festival in Eindhoven nog steeds een gouden greep. Topjazz verspreid over de stad. Vernieuwende muziek, traditionele jazz, experimentele jazz en al het mogelijke aan mengvormen. Voor het eerst deze keer 2 dagen. Dag 1 in het Muziekgebouw op de zaterdag en dag 2 Downtown verspreid over allerlei vaak verrassende locaties.

Super saturday

In het Muziekgebouw begon de dag met Molino in de foyer. Terwijl het publiek langzaam binnendruppelde had deze band de schone taak de zaak op te warmen voor een mooi jazzweekend. Net zoals het publiek moesten ook zij erin komen. Deze van oorsprong Amsterdamse groep wordt gekenmerkt door veel wisselende stijlen door elkaar en dat was te merken. De muziek was rommelig en fragmentarisch. De zang maakte het mooi donker qua sfeer, maar nooit leek het echt op gang te komen.

Daarna door naar de Grote Zaal, waar Tiggs da Author de opdracht kreeg de zieke Jacob Collier te vervangen. Dat deed ie prima met zijn band. Aardige soul/funky nummers, waarvan sommige covers. Zijn energie was positief. Met de aankondiging dat hij bekend was van een voetbalspelletje kon de zaal weinig en ik ook niet. Hij deed het echter goed, met als hoogtepunt een amusante zaal/zang battle tijdens “Mr. Jackson”.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wandelend door het gebouw kwam ik in de bovenfoyer het Maarten Hogenhuis Trio tegen. Mooie saxofoon ondersteund door bas en drums met prachtige verstillingen. Ondanks de achtergrondruis een prima concert met terecht eromheen een grote schare liefhebbers.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Een etage hoger de Kleine Zaal met spitsafbijter Rudresh Mahantappa en zijn “Bird Calls” programma. Eerder zag ik dit programma in Belgrado waar zijn optreden erg goed was. Ook nu weer een ijzersterk optreden waarbij alle groepsleden ieder voor zich excelleerden. Mooie stukken van Bird goed geïnterpreteerd in hoog tempo. Het duet van Mahantappa met de jonge trompettist was van zeer hoog niveau.

Daarna naar de Grote Zaal waar Laura Mvula een enorme groep wachtenden voor de ingang waar voor hun geld geeft. Rennen naar het podium voor de beste plek vooraan. Het had veel weg van een popconcert. Mvula komt als een diva het podium op. Schitterende roze pumps een kort zwart jurkje en een prachtig witte futuristische draagbare piano. Op haar rug een witte streep. Ergens in de verte doemt een vergelijking met Grace Jones op. Het maakt een optreden net weer iets interessanter. Het nummer “Fly with you” was heel toepasselijk, want ze vertelde haar spullen op de luchthaven kwijt te zijn geweest. Haar piano zat daar in. Er was gelukkig geen man overboord geweest, ze was bereid geweest naakt te spelen voor haar publiek, tot hilariteit van de mensen. Aan het einde van de show start ook zei een interactie met het publiek met een samenzang, dit keer in 5 groepen. Baas boven baas. De meeste nummers van haar zijn mooi en melodieus en haar stem indringend. Ze zet mooie klanksferen neer.

In de Kleine Zaal boven start daarna een prachtig optreden van David Virelles en Marcus Gilmore. Beiden hebben electronica toegevoegd aan hun respectievelijke piano en drums en er worden een prachtige digitale wereld gemaakt. Op de achtergrond schitterende visuals deels gemaakt door Virelles. Het pianospel van Virelles en de prima drums van Gilmore blijven echter wel de rode draad in het concert. Als we de visuals geloven is de muziek vervuld van diepere levensthema’s. Die haalde ik er niet uit. De primeur van dit nieuwe project hier in Eindhoven was echter absoluut de moeite waard.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ofschoon het meestal te druk was in de stadsfoyer Meneer Frits besloot ik het er toch eenmaal op te wagen voor Marcus Strickland. Dat bleek een gouden greep, want zij speelden het dak eraf. Deze groep had minimaal in de Kleine zaal moeten staan, al blijven keuzes lastig. De echte jazz, en daar reken ik dit onder, trekt minder publiek. Maar deze muziek verdient een betere akoestiek. vanwege tijdgebrek slechts een klein deel gezien, maar zeer de moeite waard.

Ibrahim Maalouf liet de mensen in de gangen van de Grote Zaal in extremis wachten. Op het moment dat mensen al dachten aan teruggaan gingen eindelijk de deuren open. Het podium was gevuld met keyboards en muzikanten en we zagen zelfs good old Eric Legnini terug achter 1 van de boards. Ging Maalouf met het programma in Gent deze zomer terug naar zijn Noord-Afrikaanse roots, dit keer stond er een dampende en swingende discomachine op het podium. Natuurlijk speelde Maalouf zijn deuntje uitstekend mee, maar ik hoor liever het andere werk van hem. Dit is mij te commercieel. Het lijkt een interne strijd. Hopelijk wint de muzikant Maalouf.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Colin Stetson. Terwijl de Grote Zaal nog op zijn grondvesten schudde, snel naar boven geslopen voor het concert van Stetson. Deze zaal, waar meestal de wat meer pure jazz geprogrammeerd staat, was bij lange na niet vol.
Als Stetson start met zijn enorme bassaxofoon zie ik mensen kijken “waar gaat dit heen?”
Het lijkt soms een soort didgeridoo met ritmes die je in een trance lijken te brengen. Maar de bas gaat door merg en been. En met electronica verandert het geluid telkens een beetje. Soms onheilspellend. Maar wat een spannende muziek van 1 persoon. En daarna een stuk met een altsax weer met heel veel samplers waardoor het podium vol lijkt te staan met mensen. Stetson is een geniale zonderling. Het gaat niet om het specifieke spel, maar om het totaal. Zijn muziek is een soort van reis zonder het stadium van verveling aan te raken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Mijn slot van de avond was Cory Henry en zijn funk apostelen. Ik kende de muziek niet. En was benieuwd. Het bleek inderdaad heel swingend te zijn en vol energie. Toch deed het me minder dan bijvoorbeeld Stetson of Strickland. Persoonlijke smaak.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De zaterdagavond was zeer geslaagd. Hier en daar iets te lang wachten, maar niet gek als er artiesten hun vliegtuig missen. Aandachtspunten; de toegankelijkheid van Mijnheer Frits Foyer en het eten dat te vroeg op was.

tekst en beeld: Maurits van Hout

november 8, 2016 0