Met een zeer geslaagde vrijdagavond en een uitverkochte zaterdagavond heeft Den Haag er een perfect nieuw jazzfestival bij. Tegelijkertijd ontstaat er dan een luxeprobleem. “Want als je bij de eerste editie al uitverkocht bent dan kun je niet meer groeien?” Althans dat hoorde ik één van de enthousiaste bezoeksters zeggen… Creatief als de organisatie Van ProJazz is geweest zullen ze dit echter wel weer oplossen… meer zalen, anders programmeren; legio mogelijkheden. Het belangrijkste: Den Haag heeft er weer een jazzfestival bij!
De combinatie van Theater Dakota en dit festival beviel me prima. Perfecte loungeruimtes voor een hapje en een drankje tussen de optredens door en gezellig personeel. Klein minpuntje. Zelf zie ik liever toch een deel stoelen in de grote zaal, omdat door het vooraan zitten op de vloer door de kamperende bezoekers (schijnt erbij te horen?) de staanruimte achterin beperkt is evenals het zicht. Toen er echter bij de Saskia Laroo Band en aan het einde bij Hans Dulfer geswingd moest worden was dit euvel verholpen…Want zitten op de vloer is er dan niet meer bij.
Ik was er dus de zaterdagavond en begon met David Golek en Simin Tander. Een duo dat ik recent ook zag in het chique Pulchri Studio’s. Klein verschil; de zaal zat nu wel vol. Het optreden was prima, maar ik merkte aan Simin dat de ultieme verstilling waar sommige nummers toch echt om schreeuwen verstoord werd door festivalbezoekers die tussentijds verkassen naar een andere zaal. De echte liefhebbers konden desondanks genieten van de schitterende klanken van Tander aangevuld met fraai ingetogen gitaarspel van David Golek. Prima optreden wat mij betreft.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Aansluitend ging ik luisteren bij Reinier Baas en zijn schier onuitsprekelijke band met de naam: The More Socially Relevant Jazz Music Ensemble (zo en nu spreek ik het niet meer uit!). Een verzameling jonge honden met een drive om de jazzhemel te bestormen. Meestal vond ik het erg goed maar soms vond ik de composities wat lastig te volgen en te druk. Naast Baas viel hier voor mij saxofonist Van Gelder positief op. Leuk en enthousiast en we gaan ze nog vaker zien…maar die naam….
Deze slideshow vereist JavaScript.
Na Baas en co ging ik een kijkje nemen bij Jazzschool Den Haag. Leuk om te zien hoe er op dit moment kinderen al enthousiast met muziek bezig zijn en op een goed niveau. Natuurlijk ging niet alles vlekkeloos, maar het was erg leuk om te zien.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Na de Jazzschool een korte break en toen was het tijd voor Saskia Laroo en haar band. Net weer terug van een leuke toer in Afrika en weer vol nieuwe inspiratie besloten Laroo en co er een perfect feestje van te maken. Laroo die overal in de wereld al speelde op vrijwel alle jazzfestivals, bracht een waar spektakel. Springende rappers (waarvan ze overigens de namen lastig kon onthouden) de altijd prima Warren Byrd achter de piano en de rest van haar band zorgden vooral voor een visueel spektakel. Het muzikale spektakel zat in de solo’s van Laroo op haar trompet voorzien van samplers waardoor het een electronische trompet werd. Even haperde de show en Laroo besloot akoestisch te spelen en dat beviel me eigenlijk heel goed. Die hele show en dat gedoe eromheen is leuk voor het vermaak, maar ik hoor het allerliefste de perfecte trompet van Laroo. Het publiek genoot, zeker toen Laroo tussen hen in ging spelen en zo kreeg dan toch ieder het zijne.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Terwijl Laroo de zaak op zijn kop zette was er in de bovenzaal iets heel anders gaande. De voor mij nog onbekende pianist Georgios Tsolis speelde er met zijn trio en dat was een bijzonder optreden. Dan weer speelde Tsolis ingetogen, dan weer wist hij in een hoog tempo de mooiste klanken uit de prima piano te krijgen. De composities met hele mooie solo’s van bassist Maciej Domaradzki en het zeer strakke drumspel van Owen Hart Jr. waren een verademing. Niemand verliet de zaal en na afloop kregen de heren een staande ovatie en was het ondanks het strenge tijdsschema toch onmogelijk te vertrekken zonder nog een toegift. En Tsolis? Die genoot met volle teugen en zal met plezier terugdenken aan deze mooie avond. Wat mij betreft een absolute aanrader. De ontdekking voor mij van dit festival. Ik zeg: “bookers” let op!
Deze slideshow vereist JavaScript.
Maar de koek was nog niet op. Na dit vuurwerk was het podium in de grote zaal klaar voor Rembrand Frerichs, Hermine Deurloo en Etienne Nillesen. Deze combinatie had ik nog niet eerder gezien. Alle drie zag ik ze al in andere combinaties, dus ik was benieuwd. Een afgeladen zaal luisterde naar de klanken van Deurloo op de mondharmonica, het pianospel van Frerichs en het gegoochel van Nillesen achter de drums. Ik vond het een verfrissend optreden met een aantal perfecte accenten in het spel van zowel Deurloo op de mondharmonica als van Frerichs achter de piano. Nillesen schoot wat mij betreft een beetje door in het brengen van allerlei geluiden achter de drums met een soort van rariteitenkabinet als schuivende deksels, plastic zakjes etc. Niks mis mee, maar net iets te ver doorgevoerd.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Toen snel naar boven waar ik me bijna schaamde om de zaal binnen te komen. In een volle zaal speelde Tiltan, de groep van David Golek, hele mooie breekbare wereldmuziek uit onder andere het Midden Oosten. Mooi gitaarspel van Golek en prachtige ondersteuning van bijvoorbeeld Natalio Sued (Argentinië) op clarinet brachten je op een soort van wereldreis vol melancholie en passie. Als je de ogen sloot en goed luisterde was je even weg uit Den Haag en dat is mooi. Mooi als muziek je mee kan nemen. Geen jazz, maar wel heel mooi.
En als klap op de vuurpijl de man waar toch veel Hagenaars voor waren gekomen: Hans Dulfer en zijn band. Door de jaren heen heb ik Dulfer al vaak zien spelen en waar je hem ook ziet, het is altijd een feestje. Niet gek dat Saskia Laroo ooit bij hem begon. Hans Dulfer is altijd extrovert, zoekt contact met de zaal, activeert ze en krijgt ze in beweging. Zo ook deze avond in Den Haag. Ieder bandlid krijgt echter zijn moment en zijn solo en dat valt te prijzen. Een optreden met Hans Dulfer is nooit puur de Hans Dulfer show, maar iedereen doet mee. Dulfer is wel de regisseur van het geheel. En zijn spel is toch duidelijk de rode draad. Als Dulfer zijn tenorsax voor de zoveelste keer heeft laten knallen komt Saskia Laroo erbij op het podium en het feest is compleet en de zaal gaat uit zijn dak. Of je zijn muziek mooi vindt of niet. Waar Dulfer komt is altijd een feestje en dus ook hier in Den Haag. Een feestelijke afsluiter van een goede eerste editie. Complimenten aan de organisatie van ProJazz.
Jazzphotography Holland 