25.3.2015. Het Jazz Maastricht Festival bestaat al sinds 2002 in allerlei hoedanigheden. Dit jaar vond het festival op 2 avonden plaats. 7 maart en 21 maart. De huidige leiding van Jazz Maastricht is ambitieus en werkt zoals het een goed festival betaamt met een beleidsplan. Een plan dat niet alleen gericht is op eenmaal per jaar een festival, maar met als doel gedurende het hele jaar , muzikanten, studenten, publiek en kunst met elkaar te verbinden en dat binnen een regio die grensoverschrijdend is. Het gebeurt door middel van het festival, maar ook concerten, workshops en masterclasses maken onderdeel uit van het plan. Tegenwoordig vindt het festival plaats in het Theater aan het Vrijthof, een plek die goed gevonden wordt door de liefhebbers en mensen die het festival een warm hart toedragen. Afgelopen zaterdag 21 maart was onze fotografe Liesbeth van Asseldonk ter plekke en zij kwam terug met het volgende verslag:
Christina Branco:
In de grote zaal van het theater aan het Vrijthof, voor de gelegenheid omgedoopt tot Bourbon Street, opende Christina Branco de avond. Joao Paolo Esteves begeleidde haar daarbij op piano. Christina staat vooral bekend als fado-zangeres, maar ze zong deze keer nummers van Cole Porter. En dat deed ze op een prachtige ingetogen manier.
In 42nd street speelde op datzelfde moment Magnus Öström met zijn band. Hij speelde nummers van zijn laatste album ‘Searching for Jupiter’. Öström nam tijdens het optreden letterlijk en figuurlijk een centrale positie in. Samen met gitarist Andreas Hourdakis, bassist Thobias Karlsson and pianist Daniel Karlsson speelde hij gedreven en stuwend tijdens de meeste nummers, Bij een ballad liet hij echter juist weer heel ingetogen spel horen.
Locatie Birdland is tussen 20.00 u en 21.00u gereserveerd voor het Frank Giebels trio. Samen met Philippe Aerts op contrabas en Hans van Oosterhout op drums speelde de van origine klassieke pianist een aantal jazznummers. In die nummers was er plaatst voor muzikale ‘uitstapjes met een knipoog’. Zoals bijv. de Flintstones die af en toe even voorbij kwamen in een van de nummers. Als een van de laatste nummers speelde hij een stuk dat hij speciaal voor zijn zoon, die ook in de zaal zat, geschreven had.
Bang Shui speelde in Ronnie Scott’s: een energiek spelend jazzkwartet afkomstig van het Keuls conservatorium.
Daarna was het podium in Bourbon Street voor Mulatu Astatke: een Ethiopische muzikant en arrangeur. Astatke leidt al jarenlang zijn eigen bands waar hij voornamelijk vibrafoon en conga drums speelt (instrumenten die hij introduceerde in Ethiopische popmuziek). Zijn band heeft een wat ongebruikelijke bezetting: naast Mulatu Astatke speelden er blazers (sax en trompet), een drummer, een percussionist, een toetsenist, een cellist en een contrabassist mee. De 72-jarige percussionist wist zijn band met verve te leiden. Alle nummers stonden als een huis.
Omdat het programma vrij vol was,en er steeds een aantal optredens gelijktijdig waren is het me helaas niet gelukt om alle optredens bij te wonen. Het optreden dat als afsluiter stond geprogrammeerd heb ik in ieder geval nog wel meegekregen: St. Paul & The Broken Bones zorgden ervoor dat het festival een heel swingend eind kreeg. Zij wilden niet spelen voor een zittend publiek, en dat verzoek werd bij hun boeking ingewilligd door festival-directeur Pieter Schoonderwoerd. Hij zorgde ervoor dat het grote podium in Bourbon Street in een mum van tijd omgetoverd werd tot een echte feestzaal. Zanger Paul Janeway wist niet alleen met zijn stem, maar ook met zijn energieke verschijning de zaal aan het dansen te krijgen.
Een waardige afsluiter van een festival dat de moeite van het bezoeken meer dan waard was!
Gezien: Jazz Maastricht
verslag en beeld: Liesbeth van Asseldonk
Jazzphotography Holland 