7.11.2016
Wat een feest het afgelopen weekend in Eindhoven! In de vierde editie alweer blijkt het festival in Eindhoven nog steeds een gouden greep. Topjazz verspreid over de stad. Vernieuwende muziek, traditionele jazz, experimentele jazz en al het mogelijke aan mengvormen. Voor het eerst deze keer 2 dagen. Dag 1 in het Muziekgebouw op de zaterdag en dag 2 Downtown verspreid over allerlei vaak verrassende locaties.
Super saturday
In het Muziekgebouw begon de dag met Molino in de foyer. Terwijl het publiek langzaam binnendruppelde had deze band de schone taak de zaak op te warmen voor een mooi jazzweekend. Net zoals het publiek moesten ook zij erin komen. Deze van oorsprong Amsterdamse groep wordt gekenmerkt door veel wisselende stijlen door elkaar en dat was te merken. De muziek was rommelig en fragmentarisch. De zang maakte het mooi donker qua sfeer, maar nooit leek het echt op gang te komen.
Daarna door naar de Grote Zaal, waar Tiggs da Author de opdracht kreeg de zieke Jacob Collier te vervangen. Dat deed ie prima met zijn band. Aardige soul/funky nummers, waarvan sommige covers. Zijn energie was positief. Met de aankondiging dat hij bekend was van een voetbalspelletje kon de zaal weinig en ik ook niet. Hij deed het echter goed, met als hoogtepunt een amusante zaal/zang battle tijdens “Mr. Jackson”.
Wandelend door het gebouw kwam ik in de bovenfoyer het Maarten Hogenhuis Trio tegen. Mooie saxofoon ondersteund door bas en drums met prachtige verstillingen. Ondanks de achtergrondruis een prima concert met terecht eromheen een grote schare liefhebbers.
Een etage hoger de Kleine Zaal met spitsafbijter Rudresh Mahantappa en zijn “Bird Calls” programma. Eerder zag ik dit programma in Belgrado waar zijn optreden erg goed was. Ook nu weer een ijzersterk optreden waarbij alle groepsleden ieder voor zich excelleerden. Mooie stukken van Bird goed geïnterpreteerd in hoog tempo. Het duet van Mahantappa met de jonge trompettist was van zeer hoog niveau.
Daarna naar de Grote Zaal waar Laura Mvula een enorme groep wachtenden voor de ingang waar voor hun geld geeft. Rennen naar het podium voor de beste plek vooraan. Het had veel weg van een popconcert. Mvula komt als een diva het podium op. Schitterende roze pumps een kort zwart jurkje en een prachtig witte futuristische draagbare piano. Op haar rug een witte streep. Ergens in de verte doemt een vergelijking met Grace Jones op. Het maakt een optreden net weer iets interessanter. Het nummer “Fly with you” was heel toepasselijk, want ze vertelde haar spullen op de luchthaven kwijt te zijn geweest. Haar piano zat daar in. Er was gelukkig geen man overboord geweest, ze was bereid geweest naakt te spelen voor haar publiek, tot hilariteit van de mensen. Aan het einde van de show start ook zei een interactie met het publiek met een samenzang, dit keer in 5 groepen. Baas boven baas. De meeste nummers van haar zijn mooi en melodieus en haar stem indringend. Ze zet mooie klanksferen neer.
In de Kleine Zaal boven start daarna een prachtig optreden van David Virelles en Marcus Gilmore. Beiden hebben electronica toegevoegd aan hun respectievelijke piano en drums en er worden een prachtige digitale wereld gemaakt. Op de achtergrond schitterende visuals deels gemaakt door Virelles. Het pianospel van Virelles en de prima drums van Gilmore blijven echter wel de rode draad in het concert. Als we de visuals geloven is de muziek vervuld van diepere levensthema’s. Die haalde ik er niet uit. De primeur van dit nieuwe project hier in Eindhoven was echter absoluut de moeite waard.
Ofschoon het meestal te druk was in de stadsfoyer Meneer Frits besloot ik het er toch eenmaal op te wagen voor Marcus Strickland. Dat bleek een gouden greep, want zij speelden het dak eraf. Deze groep had minimaal in de Kleine zaal moeten staan, al blijven keuzes lastig. De echte jazz, en daar reken ik dit onder, trekt minder publiek. Maar deze muziek verdient een betere akoestiek. vanwege tijdgebrek slechts een klein deel gezien, maar zeer de moeite waard.
Ibrahim Maalouf liet de mensen in de gangen van de Grote Zaal in extremis wachten. Op het moment dat mensen al dachten aan teruggaan gingen eindelijk de deuren open. Het podium was gevuld met keyboards en muzikanten en we zagen zelfs good old Eric Legnini terug achter 1 van de boards. Ging Maalouf met het programma in Gent deze zomer terug naar zijn Noord-Afrikaanse roots, dit keer stond er een dampende en swingende discomachine op het podium. Natuurlijk speelde Maalouf zijn deuntje uitstekend mee, maar ik hoor liever het andere werk van hem. Dit is mij te commercieel. Het lijkt een interne strijd. Hopelijk wint de muzikant Maalouf.
Colin Stetson. Terwijl de Grote Zaal nog op zijn grondvesten schudde, snel naar boven geslopen voor het concert van Stetson. Deze zaal, waar meestal de wat meer pure jazz geprogrammeerd staat, was bij lange na niet vol.
Als Stetson start met zijn enorme bassaxofoon zie ik mensen kijken “waar gaat dit heen?”
Het lijkt soms een soort didgeridoo met ritmes die je in een trance lijken te brengen. Maar de bas gaat door merg en been. En met electronica verandert het geluid telkens een beetje. Soms onheilspellend. Maar wat een spannende muziek van 1 persoon. En daarna een stuk met een altsax weer met heel veel samplers waardoor het podium vol lijkt te staan met mensen. Stetson is een geniale zonderling. Het gaat niet om het specifieke spel, maar om het totaal. Zijn muziek is een soort van reis zonder het stadium van verveling aan te raken.
Mijn slot van de avond was Cory Henry en zijn funk apostelen. Ik kende de muziek niet. En was benieuwd. Het bleek inderdaad heel swingend te zijn en vol energie. Toch deed het me minder dan bijvoorbeeld Stetson of Strickland. Persoonlijke smaak.
De zaterdagavond was zeer geslaagd. Hier en daar iets te lang wachten, maar niet gek als er artiesten hun vliegtuig missen. Aandachtspunten; de toegankelijkheid van Mijnheer Frits Foyer en het eten dat te vroeg op was.
tekst en beeld: Maurits van Hout
all rights reserved.
Jazzphotography Holland 