10.8.2018. Het was even wennen gisteren. Daar waar het mooie Park den Brandt altijd een mooie en groene plek was met een mooi kasteel en een mooie vijver ervoor, was er ineens een geel park (uitgedroogd gras) en zaten de eendjes op de kant; de vijver was voor het eerst in al die jaren uitgedroogd en weg dus. Om wellicht een positief signaal te geven zorgden de weergoden echter voor regen. Regen die misschien niet prettig voelde maar de gemiddelde festivalganger accepteerde het, gelet op de enorme droogte van de weken hiervoor. Het werd een druilerige avond.
Taxiwars, Kamasi Washington en Blackstar
Op het hoofdpodium bekeken we drie acts. Allereerst Taxi Wars een project van Robin Verheyen (saxofonist) en Tom Barman (zanger Deus). Degelijke set met bij vlagen een uitstekende Verheyen; zeker in de solo’s. Blijft altijd boeiend om te zien hoe door middel van tekst en geluid de sfeer van een grote stad in muziek wordt omgezet.
Kamasi Washington was aansluitend aan de beurt. In de afgelopen jaren stevig doorgebroken en inmiddels al reizend met een enorme touringcar en bagagecar. Niet gek want hij betrad het podium met een grote band, een zangeres en later ook zijn vader die een noot meeblies. Kamasi Washington speelde niet zijn sterkste set en het leek soms wel iets teveel op de automatische piloot. Uiteraard kwam er tussen de bedrijven door zijn grote talent wel naar boven, maar ik heb hem wel ooit met meer passie zien spelen.
Black Star zorgde voor een ware aardverschuiving op Jazz Middelheim. Immers voor het eerst op alle edities een dag zonder stoelen in de tent. Het was staan vandaag. Dat was nodig ook want er kwam veel volk speciaal voor hen. Konden bezoekers bij de eerdere concerten deze dag nog hun stoel van de catering mee naar binnen slepen; bij Black Star werden deze massaal in de kleine frontstage gemikt. Tot ongenoegen van de fotografen die hun werk probeerden te doen. De tent stond vol en werd opgewarmd door een dj die bekende stukjes R & B draaide die goed meegezongen werden. Het type publiek dat kwam voor de hiphoppers Mos Def (ik gebruik even zijn meest bekende artiestennaam) en Talib Kweli was overigens niet het bekende, beschaafde jazzpubliek. Regels rondom roken werden massaal genegeerd. Positief was wel het enorme enthousiasme bij de mensen toen de beiden heren het podium betraden. Ofschoon ik niet thuis ben in de hip-hopscene merkte ik wel dat er echt iets gebeurde. Voor deze heren waren vooraf enorme kwalificaties, zoals: “de titanen van de hip-hop” en “opstanding van een hip-hop mirakel” uitgesproken. Persoonlijk vond ik het vermakelijk, maar niet bijzonder. Het publiek was het daar niet mee eens en bouwde terecht hun eigen feestje. De blazers die later op het podium verschenen gaven overigens in mijn optiek wel een uitstekende boost.
Jazzphotography Holland 