27 juni 2017. Vroeger was het de Nationale Jazzdag, tegenwoordig alweer enige jaren Injazz; hét evenement waarbij iedereen die iets met jazz te maken heeft elkaar treft in Rotterdam. Inmiddels is Injazz een mooie traditie en onderdeel van North Sea Round Town. Overdag ontmoet men elkaar middels lezingen, speeddates en discussies, in de avonduren is er tijd voor bands en muzikanten om zich te presenteren aan het publiek, maar nog belangrijker media en boekers (mensen die de artiesten boeken voor optredens). Dit jaar speelde het zich af in en rondom Lantaren Venster en Walhalla in Rotterdam op 22 en 23 juni. Gelet op volle agenda’s besloot ik dit jaar te gaan kijken en luisteren op de 23e. Het eerste optreden voor mij was dit keer Kika Sprangers.
Kika Sprangers kreeg het hoofdpodium in Lantaren Venster en dat betekende groots uitpakken, want er was zelfs een blazerssectie en een achtergrondkoor.
Kika Sprangers timmert behoorlijk aan de weg en via de stap van het Nationaal Jeugd Jazz Orkest en samenwerking met het Metropole Orkest volgt nu een eigen “big” band met spannende muziek. Kika straalt zelfvertrouwen uit op het podium, weet wanneer ze zelf uit de spotlights moet stappen en stuwt het geheel op naar een goed niveau. De muziek is verfrissend en swingend. Prima optreden.
Laura Perrudin is een zeer gevarieerd eenmansorkest
Na Kika Sprangers even omhoog in Lantaren Venster waar in de theaterzaal Laura Perrudin op het kleine podium stond. Perrudin haalde alles uit de kast. Geluiden werden gemaakt en gezongen, vervolgens weer gesampled, waarna er werd overgeschakeld op harpspel en dat alles in een soort van sereniteit. Dan is het klassiek, dan weer juist helemaal niet. Verrassend optreden, jammer dat ze zo in het donker stond.
Een korte blik daarna op de heren van Umbra en daarna door naar het Chris Corstens Quartet in Walhalla. Een stukje de brug over bij Hotel New York richting Katendrecht. het bleek de moeite waard. Strakke gepassioneerde jazz in een relaxte setting.
Triptych; bijzondere muzikale reis
Ondertussen stond op het hoofdpodium alweer de volgende act klaar. Rogier Telderman en zijn Triptych. Een verzameling van uitermate getalenteerde musici zoals Mark Alban Lotz, die elkaar prima aanvoelden. Uitdagingen in de stilte en de intensiteit en muzikaal vol verrassingen. Muziek om naar te luisteren en te genieten.
Halverwege de switch gemaakt naar de kleine zaal boven in Lantaren Venster waar een spannend optreden bezig was van Sanem Kalfa en George Dimitru. Gepassioneerde muziek met een snufje klassiek.
Daarna weer de wandeling naar het Jazz Walhalla, waar Allison Philips en haar trio een degelijke set afwerkte.
In de foyer van Lantaren Venster dit keer Lwela Kasulwe, de Congolese singer-songwriter. Persoonlijk vond ik deze minder indrukwekkend. Niet gek, want de muziek was in zijn taal en bij een singer songwriter moet je wel begrijpen waar de muziek over gaat wat mij betreft.
“Ätna was zo’n verrassing..”
Avondafsluiter voor mij was het Duitse Ätna. Een duo bestaande uit Inéz en Demian die een verrassend optreden gaven in de bovenzaal van Walhalla. Niet zo heel veel publiek, maar zij die er waren genoten. De muziek was een soort New Wave (zij speelde en zong achter de keyboard) muziek, met soms weer melancholische delen erin. Teksten gingen over de wereld, het milieu en liefde. Van harde protestmuziek tot intieme stukken. Dit duo weet wat ze doen en weet te boeien. Niet echt jazz volgens het woordenboek, maar who cares…
Gezien INJAZZ Infestival. 23 juni 2017
beeld: Maurits van Hout
tekst: Maurits van Hout
all rights reserved. all images can be ordered in high resolution.
Jazzphotography Holland 