07.07.2017 De eerste dag van Gent Jazz 2017 zit erop. Een prima dag met hoogte- en dieptepunten. De dag begon om 16.30 uur met een optreden van Kadhja Bonet. Deze Amerikaanse had de ondankbare taak om voor een nog vrijwel lege tent van het hoofdpodium, het festival op te starten. Dat deed ze op een rustige, maar niet heel imponerende wijze. Een mooie stem, maar het oogt allemaal wat flegmatiek.
Miles Mosley “the coming man”.
Om half zeven was het tijd voor Miles Mosley. Zijn roem was hem vooruitgesneld, want met zijn groep West Coast Get Down toert hij inmiddels de halve wereld rond. De term “Beste contrabassist ter wereld” vind ik iets teveel van het goede eerlijk gezegd. De muziek was vermakelijk, wat mij betreft iets te commercieel. Positiever; gericht op een breed publiek. Soms was het alsof je luisterde naar een stuk van Lenny Kravitz, maar er waren ook andere stijlen herkenbaar. Mooi was de hoeveelheid energie die de band in haar optreden legde. Jazz met een commercieel sausje, maar wel aanstekelijk.
Go GO Penguin levert degelijke set af.
2 jaar eerder stonden deze boys uit Manchester ook al op dit podium. De herinnering leerde me dat ze strakke sets speelden en elkaar perfect aanvulden in een hoog tempo. Soms was de muziek te perfect en dat maakte het een beetje onaantastbaar, ongrijpbaar en afstandelijk. Helaas voelde voor mij deze set ook zo. Het was weer prima en muzikaal dik in orde, maar iets te perfectionistisch. Mij raakt het daarom niet zo.
Grace Jones start sterk en zakt daarna ver weg.
Headliner vandaag was Grace Jones en toen het eenmaal zover was stond de tent goed vol. Het podium was niet meer zichtbaar, want afgedekt met een zwarte doek. Ongeveer 15 minuten later dan gepland kwam het doek omlaag. Op een soort van hoogwerker spots on Grace Jones die uitgedost als een Afrikaans stamhoofd met gouden doodskop heen en weer sloop. Het eerste nummer Nightclubbing was uitstekend en een prima binnenkomer. Op haar leeftijd gebodypainted topless is gewaagd, maar pakt hier niet slecht uit.
Daarna “This is” en “My Jamaican Guy”. Qua stem en podiumact prachtig en alledrie een perfecte binnenkomer. Tussen de nummers door een verkleedpartij, waarbij je Grace wel hoort maar niet ziet.. Wel bleef het telkens in de Afrikaanse setting, maar het hoofddeksel en andere accessoires wisselden. Bij “la vie en rose” lijkt ze met een glas wijn in de hand de tent (met uiteraard ook Franstaligen) te gaan inpakken. Het gaat echter mis. Ze kan de uithalen niet meer volbrengen en nog niet halverwege de uithaal probeert men dit op te lossen met extra galm. Grace klokt vervolgens snel de wijn naar binnen en het zingen wordt nog minder. Vier grote hits en een cover volgen nog, maar alle gekkigheid (Grace klimt o.a. in een paal wat niet helemaal lukt en wordt op de schouders door het publiek geleid) en beperkte stem laten de avond ietwat in mineur eindigen. De show was echter prima.
Tekst en beeld: Maurits van Hout
all rights reserved
Jazzphotography Holland 