Zoeken

Jazzphotography Holland

Photos and reviews of interesting jazz concerts

Tag

Gogo Penguin

Gent Jazz 2022, de eerste week

GENT JAZZ FESTIVAL (deel 1)

LADY BLACKBIRD EERT STERKE VROUWEN

,,Gloria… G-L-O-R-I-A… Gloria’’ zingt met publiek massaal mee met Van Morrison. Het zijn de laatste tonen van het geslaagde  eerste deel van Gent Jazz Festival. De Noord-Ier, 76 inmiddels, was de hoofdact op zondag 10 juli. De hits van vroeger kwamen zoals verwacht aan het eind van het concert, dus ook “Brown Eyed Girl”. Meezingen deed een deel van het publiek ook al bij het eerste nummer, “Dangerous”.  Van The Man had in Gent op de Bijloke-site een goede band bij zich en hij speelde bluesy en jazzy op de mondharmonica. Sir Van –  hij werd in 2015 in de adelstand verheven – had er duidelijk zin in deze avond.

Van Morrison live at Gent Jazz 2022

Het festival begon donderdag 7 juli, met trompettist Ibrahim Maalouf als grote trekpleister. Mijn speciale aandacht vrijdag ging uit naar Lady Blackbird, de band van zangeres Marley Munroe, die ik nog nimmer had zien optreden. Het werd een verbazingwekkende goed concert.

Ibrahim Maalouf live at Gent Jazz 2022.

De zangeres kwam op en zette in. Ik noteerde: “Een Betty Carter-achtige intro” –  “Stem lijkt op Mahalia Jackson” – “Outfit doet me denken aan Josephine Baker” – “En aan Grace Jones”. Het tweede nummer van de setlist was “Blackbird”, een protestsong die Nina Simone vorige eeuw schreef. Weer een link van Marley Munroe met een sterke vrouw. “Blackbird, you ain’t ever gonna fly”… maar de krachtige zang scheert wel over de hoofden van het publiek. Indrukwekkend is nog zacht uitgedrukt.

De zang en de performance zijn van een vrouw die heldinnen eert en hun boodschap doorgeeft. Tegen onrecht en ongelijkheid in haar geboorteland Amerika en overal ter wereld. Hoe actueel wil je het hebben…

Het Britse trio GoGo Penguin heeft door de jaren heen een superstatus gekregen. Ritmisch spel, minimalistisch, improviserend vanuit minieme wijzigingen in het thema, hevig swingend. Het pad voor deze vorm van muziek van piano, drums en bas werd in Europa ooit geplaveid door het Esbjörn Svensson Trio. De bekendste volgers zijn Chris Illingworth, Rob Turner en Nick Blacka. Hun dynamische optredens spreken veel mensen aan – terecht.

De saxofonisten Charles lloyd (84) en Archie Shepp (85) zijn de grote namen op zaterdag 9 juli. Zij zijn van een generatie die niet wil ophouden met optreden: muziek met een boodschap is hun leven, hun missie.

Charles Lloyd & The Marvels with Bill Frisell staat in het programma. Bill Frisell is een gevierd gitarist. Er zijn weinig muzikanten die een zo’n breed spectrum van de muziek beheersen. Free jazz (bij John Zorn bijvoorbeeld), country en blue grass en concerten met een symfonie orkest; hij beheerst het allemaal. 

Het laatste album van Charles Lloyd, “Tone Poem”, grijpt terug op “klassieke” nummers uit het jazzrepertoire en is de rode draad tijdens het concert. Charles Lloyd speelt met overtuiging en weet als altijd prachtige sound uit zijn tenorsax te halen. Ook op fluit soleert hij meesterlijk. Bill Frisell en pedal steel guitar-speler Greg Weisz zijn onmisbaar voor de sound op “Tone Poem” – toch een wat ongebruikelijk instrument op een jazzfestival, de pedal steel guitar, maar het pakt prima uit. Als altijd heeft Charles Lloyd met bassist Reuben Rogers en drummer Kendrick Scott een ritmesectie van de buiten categorie. Het was een spetterend concert.

Charles Lloyd en Bill Frisell

Hoe anders was het optreden van Archie Shepp en pianist Jason Moran. Zij brachten vorig jaar het album “Let My People Go” uit. Daaruit werd ook geput voor het optreden in Gent. Voor Archie Shepp gaan de jaren tellen. Hij oogde broos op het podium, gezeten in een stoel, bracht zijn karakteristieke spel vol vuur, maar hij haalde niet het niveau op de cd. De Franse zangeres Marion Rampal voegde zich bij het tweetal op het podium en dat gaf het concert een nieuwe dimensie. De Française opende met “Blasé”. En weer noteerde ik  de naam van beroemde vrouw. De stem van Marion Rampal deed me herinneren aan Billie Holiday. 

Het trio van de Belgische saxofonist en componist Matthias van den Brande is de winnaar geworden van de B-Jazz International Contest. De Nederlandse bassist Tijs Klaassen en – eveneens uit Nederland – drummer Wouter Kühne zijn de andere leden van het trio. Er namen zes groepen aan de contest mee. De winnaars gaan optreden op enkele van de grootste Europese jazzfestivals.

Het tweede deel van Gent Jazz festival ( 12-16 juli) heeft onder meer Sting, Avishai Cohen en Christian McBride als trekpleisters. (Alle informatie op http://www.gentjazz.com)

Tekst: Peter Beije 

Foto’s: Maurits van Hout

Eerste dag Gent Jazz 2017 afgesloten met wisselvallige Grace Jones

07.07.2017 De eerste dag van Gent Jazz 2017 zit erop. Een prima dag met hoogte- en dieptepunten. De dag begon om 16.30 uur met een optreden van Kadhja Bonet. Deze Amerikaanse had de ondankbare taak om voor een nog vrijwel lege tent van het hoofdpodium, het festival op te starten. Dat deed ze op een rustige, maar niet heel imponerende wijze. Een mooie stem, maar het oogt allemaal wat flegmatiek.

Gent

 

Miles Mosley “the coming man”. 

Om half zeven was het tijd voor Miles Mosley. Zijn roem was hem vooruitgesneld, want met zijn groep  West Coast Get Down toert hij inmiddels de halve wereld rond. De term “Beste contrabassist ter wereld” vind ik iets teveel van het goede eerlijk gezegd. De muziek was vermakelijk, wat mij betreft iets te commercieel. Positiever; gericht op een breed publiek. Soms was het alsof je luisterde naar een stuk van Lenny Kravitz, maar er waren ook andere stijlen herkenbaar. Mooi was de hoeveelheid energie die de band in haar optreden legde. Jazz met een commercieel sausje, maar wel aanstekelijk.

Miles Mosley live at Gent Jazz
Gent, 6 juli 2017. Foto: Tijdens het jaarlijkse Gent Jazz festival treedt Miles Mosley op.

 

 

Go GO Penguin levert degelijke set af.

2 jaar eerder stonden deze boys uit Manchester ook al op dit podium. De herinnering leerde me dat ze strakke sets speelden en elkaar perfect aanvulden in een hoog tempo. Soms was de muziek te perfect en dat maakte het een beetje onaantastbaar, ongrijpbaar en afstandelijk. Helaas voelde voor mij deze set ook zo. Het was weer prima en muzikaal dik in orde, maar iets te perfectionistisch. Mij raakt het daarom niet zo.

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

 

Grace Jones start sterk en zakt daarna ver weg. 

Headliner vandaag was Grace Jones en toen het eenmaal zover was stond de tent goed vol. Het podium was niet meer zichtbaar, want afgedekt met een zwarte doek. Ongeveer 15 minuten later dan gepland kwam het doek omlaag. Op een soort van hoogwerker spots on Grace Jones die uitgedost als een Afrikaans stamhoofd met gouden doodskop heen en weer sloop. Het eerste nummer Nightclubbing was uitstekend en een prima binnenkomer. Op haar leeftijd gebodypainted topless is gewaagd, maar pakt hier niet slecht uit.

Daarna “This is” en “My Jamaican Guy”. Qua stem en podiumact prachtig en alledrie een perfecte binnenkomer.  Tussen de nummers door een verkleedpartij, waarbij je Grace wel hoort maar niet ziet.. Wel bleef het telkens in de Afrikaanse setting, maar het hoofddeksel en andere accessoires wisselden. Bij “la vie en rose” lijkt ze met een glas wijn in de hand de tent (met uiteraard ook Franstaligen) te gaan inpakken. Het gaat echter mis. Ze kan de uithalen niet meer volbrengen en nog niet halverwege de uithaal probeert men dit op te lossen met extra galm. Grace klokt vervolgens snel de wijn naar binnen en het zingen wordt nog minder. Vier grote hits en een cover volgen nog, maar alle gekkigheid (Grace klimt o.a. in een paal wat niet helemaal lukt en wordt op de schouders door het publiek geleid) en beperkte stem laten de avond ietwat in mineur eindigen. De show was echter prima.

Tekst en beeld: Maurits van Hout

all rights reserved

 

 

 

 

Gregory Porter sluit Gent Jazz 2015 perfect af!

20.7.2015

Met een perfect optreden heeft Gregory Porter afgelopen zaterdag Gent Jazz in stijl afgesloten. In een bomvolle hoofdtent klapten duizenden hun handen stuk als het ene na het andere prachtige soulnummer de mensen raakte. Nummers als “Be Good”, “On my way to Harlem” en “No love dying” het zijn maar enkele voorbeelden van zijn inmiddels rijke kast met nummers. En er komt weer een album aan. Gregory Porter zag ik voor het eerst in een zaal voor 50 man, daarna voor 200 man en nu voor duizenden mensen en de man is nog steeds even aaibaar. Een grote man met baard en bijzondere verschijning (hij heeft altijd een pet met zijflappen op en laat enkel zijn gezicht vrij). Zijn teksten zijn verhalend en uit het leven gegrepen over de liefde en muziek. Over armoede en schoonheid. Gregory Porter voel je. Daar kom je niet om heen.

Vóór Gregory Porter stonden op het hoofdpodium: Gogo Penguin; een Brits trio met akoestische jazz instrumenten die in een hoogtempo moderne jazz spelen. Vlekkeloos en goed, maar soms ook een beetje zoutloos. Je mist die snerpende gitaar of die ene mooie trompetsolo. Kortom een mooie taart maar zonder slagroom.

Hierna kwam Snarky Puppy op het podium een negenkoppige Amerikaanse band die furore maakt met een heel gevarieerde set. Meest indrukwekkend was een drumbattle tussen beide drummers, waarbij ze perfect tegelijk speelden. Door alle tempowisselingen en variatie wisten ze het publiek op te zwepen. Merkwaardig genoeg deed het hen niks en reageerden ze niet op het publiek. Het leek autistisch. Leuk gevarieerd optreden, maar er moet wel echt contact met het publiek zijn.

Oude bekende Neneh Cherry kwam ook nog voorbij vóór de sterke afsluiter op het hoofdpodium. Zij speelde een tweetal bekende hits uit het verleden zoals Buffalo Stance, maar kwam het sterkst over met haar huidige muziek een soort van underground protest muziek die opviel met veel beweging en boosheid. Alternatieve muziek en niet meer dat jonge meisje van begin jaren negentig. Wel vond ik haar stem minder mooi ze leek het bereik van toen niet meer te hebben.

Gent Jazz 2015 was een geslaagde editie met meer bezoekers dan ooit (38.000) en 5 uitverkochte avonden. Muzikaal waren voor mij de uitschieters Gregory Porter, Bill laswell en Charles Lloyd. Verrassing van het festival van  Andreya Triana.

Het vergroten van het terrein (waardoor er een mooie ruimte was rondom de Garden Stage) was een goede vondst. De bar achter de grote tent een mindere want bij de rustige jazzoptredens was het praten achterin heel storend. Ook zou er meer gelet mogen worden op roken in de tent, niet iedereen nam het verbod helaas in acht. Kleine dingen op een verder heel geslaagd festival.

tekst en beeld: Maurits van Hout

all rights reserved.

Maak een website of blog op WordPress.com

Omhoog ↑