Zoeken

Jazzphotography Holland

Photos and reviews of interesting jazz concerts

Tag

Etienne Nillesen

Simin Tander overtuigt met nieuwe cd!

27.3.2014 Ruim een week geleden alweer stond Simin Tander met haar kwartet op het podium van het Bimhuis. Reden: de geboorte van zoals ze zelf zei; haar muzikale baby “Where water travels home”. Ofschoon Simin zowel met haar kwartet als met anderen al enkele jaren op vele podia speelde, is dit pas haar tweede cd. Dit keer grotendeels via een moderne manier gefinancierd: crowdfunding. Tijdens het optreden speelde ze meestal nummers van deze nieuwe cd, maar ook “Wagma” de titelsong van haar eerste cd kwam voorbij.

Het werd een verrassende avond. Zo begon het concert na een subtiele intro met het prachtige “Behind the curtain”. Een nummer dat meeslepend eindigde en de zaal volledig meekreeg. Er was geen ontsnappen meer mogelijk aan de stem van Simin. Daarna volgden onder andere een aantal intieme, vertellende ” Pashtoe”  songs; de taal van haar Afghaanse vader die ze speciaal voor deze cd heeft geleerd. Ondanks dat de zaal de inhoud niet verstond was de emotie en het gevoel in de nummers niet te missen. Het mooiste hiervan vond ik “De Kor Arman” waar je je op een pleintje ergens in Aghanistan waande.  Maar ook Engelstalige nummers als “Above the ground”  met uitstekend pianospel van Jeroen van Vliet en het jazzy “Traveling on” kwamen voorbij. Simin zingt ook op deze cd over het leven, de liefde, melancholie, afscheid nemen en reizen en altijd met heel veel passie en een uitstekende beheersing van de stem. Tel daarbij op de werkelijk perfecte samenwerking met een ingespeelde band en het is niet moeilijk voor te stellen dat het publiek enthousiast was. Maar waren er rustige stukken in de songs dan kon je een speld horen vallen. Ook dat maakte het een bijzondere avond. Als toegift kwam Simin met een Franstalig nummer “La chanson des vieux amants”, bijna net zo mooi als de versie van Jacques Brel, maar zeker zo meeslepend. De ruwe diamant die Simin heet is weer een stuk mooier geslepen, de cd een juweeltje.

 

Gezien: CD Presentatie ” Where water travels home”  van Simin Tander in Bimhuis Amsterdam dd 20.3.2014

Zang: Simin Tander

Bas: Cord Heineking

Drums: Etienne Nillesen

Piano: Jeroen van Vliet

Tekst en beeld: Maurits van Hout

Cutting Edge Den Haag groot succes!

Met een zeer geslaagde vrijdagavond en een uitverkochte zaterdagavond heeft Den Haag er een perfect nieuw jazzfestival bij. Tegelijkertijd ontstaat er dan een luxeprobleem. “Want als je bij de eerste editie al uitverkocht bent dan kun je niet meer groeien?” Althans dat hoorde ik één van de enthousiaste bezoeksters zeggen… Creatief als de organisatie Van ProJazz  is geweest zullen ze dit echter wel weer oplossen… meer zalen, anders programmeren; legio mogelijkheden. Het belangrijkste: Den Haag heeft er weer een jazzfestival bij!

De combinatie van Theater Dakota en dit festival beviel me prima. Perfecte loungeruimtes voor een hapje en een drankje tussen de optredens door en gezellig personeel. Klein minpuntje. Zelf zie ik liever toch een deel stoelen in de grote zaal, omdat door het vooraan zitten op de vloer door de kamperende bezoekers (schijnt erbij te horen?) de staanruimte achterin beperkt is evenals het zicht.  Toen er echter bij de Saskia Laroo Band en aan het einde bij Hans Dulfer geswingd moest worden was dit euvel verholpen…Want zitten op de vloer is er dan niet meer bij.

Ik was er dus de zaterdagavond en begon met David Golek en Simin Tander. Een duo dat ik recent ook zag in het chique Pulchri Studio’s. Klein verschil; de zaal zat nu wel vol. Het optreden was prima, maar ik merkte aan Simin dat de ultieme verstilling waar sommige nummers toch echt om schreeuwen verstoord werd door festivalbezoekers die tussentijds verkassen naar een andere zaal. De echte liefhebbers konden desondanks genieten van de schitterende klanken van Tander aangevuld met fraai ingetogen gitaarspel van David Golek. Prima optreden wat mij betreft.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Aansluitend ging ik luisteren bij Reinier Baas en zijn schier onuitsprekelijke band met de naam: The More Socially Relevant Jazz Music Ensemble (zo en nu spreek ik het niet meer uit!). Een verzameling jonge honden met een drive om de jazzhemel te bestormen. Meestal vond ik het erg goed maar soms vond ik de composities wat lastig te volgen en te druk. Naast Baas viel hier voor mij saxofonist Van Gelder positief op. Leuk en enthousiast en we gaan ze nog vaker zien…maar die naam….

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na Baas en co ging ik een kijkje nemen bij Jazzschool Den Haag. Leuk om te zien hoe er op dit moment kinderen al enthousiast met muziek bezig zijn en op een goed niveau. Natuurlijk ging niet alles vlekkeloos, maar het was erg leuk om te zien.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na de Jazzschool een korte break en toen was het tijd voor Saskia Laroo en haar band. Net weer terug van een leuke toer in Afrika en weer vol nieuwe inspiratie besloten Laroo en co er een perfect feestje van te maken. Laroo die overal in de wereld al speelde op vrijwel alle jazzfestivals, bracht een waar spektakel. Springende rappers (waarvan ze overigens de namen lastig kon onthouden) de altijd prima Warren Byrd achter de piano en de rest van haar band zorgden vooral voor een visueel spektakel. Het muzikale spektakel zat in de solo’s van Laroo op haar trompet voorzien van samplers waardoor het een electronische trompet werd. Even haperde de show en Laroo besloot akoestisch te spelen en dat beviel me eigenlijk heel goed. Die hele show en dat gedoe eromheen is leuk voor het vermaak, maar ik hoor het allerliefste de perfecte trompet van Laroo. Het publiek genoot, zeker toen Laroo tussen hen in ging spelen en zo kreeg dan toch ieder het zijne.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Terwijl Laroo de zaak op zijn kop zette was er in de bovenzaal iets heel anders gaande. De voor mij nog onbekende pianist Georgios Tsolis speelde er met zijn trio en dat was een bijzonder optreden. Dan weer speelde Tsolis ingetogen, dan weer wist hij in een hoog tempo de mooiste klanken uit de prima piano te krijgen. De composities met hele mooie solo’s van bassist Maciej Domaradzki en het zeer strakke drumspel van Owen Hart Jr. waren een verademing. Niemand verliet de zaal en na afloop kregen de heren een staande ovatie en was het ondanks het strenge tijdsschema toch onmogelijk te vertrekken zonder nog een toegift. En Tsolis? Die genoot met volle teugen en zal met plezier terugdenken aan deze mooie avond. Wat mij betreft een absolute aanrader. De ontdekking voor mij van dit festival. Ik zeg: “bookers” let op!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Maar de koek was nog niet op. Na dit vuurwerk was het podium in de grote zaal klaar voor Rembrand Frerichs, Hermine Deurloo en Etienne Nillesen. Deze combinatie had ik nog niet eerder gezien. Alle drie zag ik ze al in andere combinaties, dus ik was benieuwd. Een afgeladen zaal luisterde naar de klanken van Deurloo op de mondharmonica, het pianospel van Frerichs en het gegoochel van Nillesen achter de drums. Ik vond het een verfrissend optreden met een aantal perfecte accenten in het spel van zowel Deurloo op de mondharmonica als van Frerichs achter de piano. Nillesen schoot wat mij betreft een beetje door in het brengen van allerlei geluiden achter de drums met een soort van rariteitenkabinet als schuivende deksels, plastic zakjes etc. Niks mis mee, maar net iets te ver doorgevoerd.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Toen snel naar boven waar ik me bijna schaamde om de zaal binnen te komen. In een volle zaal speelde Tiltan, de groep van David Golek, hele mooie breekbare wereldmuziek uit onder andere het Midden Oosten. Mooi gitaarspel van Golek en prachtige ondersteuning van bijvoorbeeld Natalio Sued (Argentinië) op clarinet brachten je op een soort van wereldreis vol melancholie en passie. Als je de ogen sloot en goed luisterde was je even weg uit Den Haag en dat is mooi. Mooi als muziek je mee kan nemen. Geen jazz, maar wel heel mooi.

Tiltan

En als klap op de vuurpijl de man waar toch veel Hagenaars voor waren gekomen: Hans Dulfer en zijn band. Door de jaren heen heb ik Dulfer al vaak zien spelen en waar je hem ook ziet, het is altijd een feestje. Niet gek dat Saskia Laroo ooit bij hem begon. Hans Dulfer is altijd extrovert, zoekt contact met de zaal, activeert ze en krijgt ze in beweging. Zo ook deze avond in Den Haag. Ieder bandlid krijgt echter zijn moment en zijn solo en dat valt te prijzen. Een optreden met Hans Dulfer is nooit puur de Hans Dulfer show, maar iedereen doet mee. Dulfer is wel de regisseur van het geheel. En zijn spel is toch duidelijk de rode draad. Als Dulfer zijn tenorsax voor de zoveelste keer heeft laten knallen komt Saskia Laroo erbij op het podium en het feest is compleet en de zaal gaat uit zijn dak. Of je zijn muziek mooi vindt of niet. Waar Dulfer komt is altijd een feestje en dus ook hier in Den Haag. Een feestelijke afsluiter van een goede eerste editie. Complimenten aan de organisatie van ProJazz.

Hans Dulfer Band

Maak een website of blog op WordPress.com

Omhoog ↑