Afgelopen weekeinde vond het vierde Sound of Europe Festival in Breda. Weer beter bezocht dan vorig jaar (ondanks lastige tijden) en met een goed gewaardeerd programma. Op zaterdag ging ik (net als vorig jaar) een kijkje nemen.
Erker en Van Vliet veelzijdig
Het festival begon voor mij met een concert van Jeroen van Vliet en Mete Erker. In het goedgevulde en sfeervolle Podium Bloos een hele mooie om mee te starten. Beide heren spelen al meer dan 30 jaar samen en lijken ondanks al die jaren er toch in te slagen nieuwe lagen in hun muziek aan te brengen.
Zo kent bijvoorbeeld het stuk “Jake’s Journey” een stemmig, donker en filmisch begin waarbij je lijkt een vertrekkende stoomboot te horen. Een voorbeeld van hoeveel ruimte er ligt voor beleving en verhaal.
Bij het titelnummer “In” van de nieuwe cd is er sprake van zeer zacht en ingetogen spel van beiden. Zeer subtiel. Elk nummer is een verhaal op zich dus en dat boeit. Terecht een goed applaus.
Jeroen van Vliet en Mete Erker tijdens Sound of Europe Festival 2022
Estrella Acosta en Esquina25 een vleugje zonneschijn in de herfst
Na Van Vliet en Erker de Cubaanse Estrella Acosta met de latin jazz band Esquina25. Een vrolijk concert maar ook muzikaal gewoon goed. Mooie solo’s van Efraim Trujillo op de sax en uiteraard de warme stem van Acosta. Mooi ook dat alle stukken gecomponeerd zijn door vrouwen. Muziek met passie.
Neil Foreman brengt enthousiasme in het poppodium Phoenix.
Het tweede podium van het festival (Poppodium Phoenix) werd deze avond gebruikt door Neil Foreman een jonge pianist en componist. Deze superenthousiaste gast kreeg de handen op elkaar in het volle Phoenix. Helaas zat ie met de rug naar zijn publiek, waardoor hij vooral tussen de nummers door zichtbaar was voor het publiek (een onhandige setting). Zijn pianospel was mooi en indringend soms. Zijn zang vond ik wisselend. Zijn interpretatie van Holding back the years (Simply Red, Gretchen Parlato) vond ik minder sterk al snap ik wel waarom hij het zong. Zangeres Chelsea Foreman en rest van de band waren eveneens prima.
Vloeimans prachtige afsluiter festival
Trompettist Eric Vloeimans en Licks and brains sloten het festival af. Ik heb Eric Vloeimans door de jaren vaker gezien in veel verschillende settings en hij is gewoon altijd goed. Het samenspel hier met de big band was zeer dynamisch waarbij Vloeimans subtiel zijn momenten pakte met prachtige solo’s.
Op 13, 14 en 15 oktober aanstaande is er in Breda weer een prachtig jazzfestival. TopJazz met Eric Vloeimans, Mete Erker en Jeroen van Vliet, prachtige wereldmuziek met o.a. de Cubaanse Estrella Acosta en heel veel moois verspreid over 2 podia en 3 avonden. Kijk op de site voor alle informatie en kaartjes.
Mooie early bird korting op de tickets
Tip. Koop nu een kaartje voor een avond tot 10-10 slechts 25 euro voor een avond of 50 euro voor een passe-partout (alle dagen).
In alle hectische tijden en onduidelijkheden met testbewijzen, aantal bezoekers, voorwaarden etc. hebben ze het geflikt. Ze hebben in Breda een meerdaags jazzfestival neergezet met meerdere locaties.
Podium Bloos (bijzondere binnenlocatie met verschillende loodsen aan elkaar verbonden) en Pier 15; een skatepark aan het water. Op podium Bloos stond een wat meer jazz georiënteerd programma en Pier 15 had een wat meer swingend programma en was iets meer gericht op een jong publiek.
Ik ging een kijkje nemen op twee avonden. Om te beginnen de vrijdagavond. De ontvangst bij Bloos was warm te noemen. Hostessen (toerisme opleiding De Rooi Pannen) stonden klaar om je te helpen en het scannen van de vaccinatie- en testbewijzen ging eigenlijk prima.
Podium Bloos
Bloos kent een leuke kleine bar en een fijne foyerruimte bij binnenkomst. De locatie bestaat zoals gezegd uit een aantal klassieke loodsen (uit de oorlog vertelde een bezoeker me) die door middel van paden met elkaar verbonden zijn. Temidden van dit alles staat een podium met een tribune. De sfeer is gezellig en ruim. De akoestiek hier is prima.
Pier15
Pier15 is een skatebaan met ramps in een grote hal op het creatieve centrum van Breda in het havenkwartier. Boven een gezellige bar. Beneden de hal met een podium. De hal is groot en ruim. Het podium was op een soort plateau gemaakt en bereikbaar via skate-ramps. Apart om te zien. Het podium had echt een perfecte lichtinstallatie. Ondanks dat er alles aan gedaan was, viel de akoestiek soms een beetje tegen. Op het podium in Pier15 stonden vooral optredens gepland die het publiek opzweepten. En die combinatie was zeer succesvol.
Zangeres Pitou en twee kwartetten op het Podium Bloos
De vrijdag
Zoals gezegd, ik begon op vrijdag met een optreden van Pau Li Liem. Deze zangeres was één van de Generation Next muzikanten die een podium kregen. Als begeleiding koos Pau li Liem twee kanjers, namelijk Harmen Fraanje op piano en Pascal Vermeer op drums. Deze twee door de wol geverfde musici zorgden ervoor dat haar concert als een trein liep. Pau li Liem liet horen een groot bereik te hebben, afwisselend een klankenspel en dan weer echte songs. Een mooie jazzstem en een prima verschijning op het podium. Van plankenkoorts leek geen sprake te zijn. We gaan nog meer van haar zien en vooral horen.
Harmen Fraanje en Pau Li Liem.
Pitou
Daarna stond zangeres Pitou op het podium met twee kwartetten. Het Artvark saxophone kwartet en het Strijkkwartet Matangi.
De zaal bij Bloos zat helemaal vol (200+) en mensen genoten van elk moment. Wat was dit goed. Muzikaal een prachtig samenspel tussen de kwartetten. De wijze waarop Pitou haar nummers invulde was fenomenaal. Wat een stem heeft deze vrouw. Mij blijft bij de uitvoering van Babooshka van Kate Bush. Ga er maar aan staan. Zij deed het en hoe! Echt een heerlijk concert. Terecht een staande ovatie.
Alleskunner Eric Vloeimans
Daarna was het podium aan Eric Vloeimans en Will Holshouser een New Yorkse accordeonist. Eric Vloeimans kan alles. Van filmmuziek tot in dit geval bijna romantische (ik noem het Duitse) muziek. In eerste instantie had ik zoiets van: “dit is bijna kitsch”. Maar ik besloot langer te luisteren. En het bleek perfect in elkaar te zitten. Ze speelden samen alsof ze dit al jaren deden en Vloeimans is volstrekt onnavolgbaar. Zijn trompet is geen instrument, maar een verlengstuk van zijn ziel, waarmee hij praat. Hard, zacht, het maakt niet uit. Vloeimans speelt altijd beheerst. Ik zag Vloeimans in zoveel verschillende settings en het was altijd goed. En Vloeimans is altijd zichzelf. Artistiek creatief en een fijn mens voor zover ik kan inschatten. Ook dit was weer een prima concert.
Eric Vloeimans en Will Holshouser.
Rembrandt Frerichs de maestro
De afsluiter op Bloos was Rembrandt Frerichs. Deze begenadigde pianist uit Den Haag had de lat heel hoog gelegd. Hij was gaan zoeken naar muzikanten van het allerhoogste niveau om met hem de moeilijkste composities uit te voeren. Hij omschreef deze bijzondere mensen als “handpicked”. De grote orkesten en daar de beste mensen uit geplukt. Uit allerlei landen en met heel veel talent.
De veelal klassieke stukken (aan het einde speelde hij jazzstukken) waren adembenemend. Hij probeerde het luchtig te doen overkomen. Maar duidelijk was dat er een strakke regie achter zat waarbij iedereen een precieze timing had. Alles van dit concert was goed. Ik kan me voorstellen dat als je ooit de keuze maakt om als musicus de wereld in te gaan dat dit heel mooi is. Niemand verliet de zaal voortijdig en wat een feest voor de oren. Ook dit leverde een staande ovatie op en volkomen terecht. Hier doe je het voor.
Rembrandt Frerichs (achter de piano) en zijn ensemble.
En Pier 15 dan?
Tussen de bedrijven door liep ik heen en weer tussen beide locaties. Goed voor de frisse neus (10 minuten max lopen), maar je bent er ook wel weer uit. De meeste mensen kozen voor 1 locatie. Het zou mooi zijn als dat zou veranderen. De noodzaak van een keuze te maken, in plaats van vastplakken aan 1 plek. Een bruisende afterparty in Pier 15. Geen gespleten werelden, maar 1 muzikale ontdekkingsreis op beide podia?
De programmering op Pier15 was goed en gericht op een jong publiek. Die waren er ook. Meer laagdrempelige muziek met een opzwepend karakter. Misschien is dat de juiste typering?
Op vrijdag zag ik in Pier15 de optredens van Nora Kamm en de Greyheads.
Nora Kamm kende ik niet. Een Duitse op de sax die in staat is met een sterke band het publiek op te zwepen. Stukken zijn hard fel en funky. Niet altijd zuiver, maar who cares? De energie van Nora trekt iedereen mee. Sterk optreden.
.
De Greyheads
Hoe kan ik dit het beste beschrijven? The Greyheads is heerlijke loungemuziek. Muzikaal goed en heerlijk om je in te bevinden. Prima solo’s en een goede beat. Mooi om ze life mee te maken. Maar ook prima thuis.
The Greyheads
zaterdag
Op zaterdag begon de avond met het Rik van der Made Kwintet. Een getalenteerde saxofonist uit Tilburg die aan de weg timmert. Mystery guest was Teus Nobel; één van de meest getalenteerde trompettisten van Nederland. Het begin was even wennen en wat stroef, maar later in de set kwamen ze er prima in en waren de stukken de moeite waard. Wat mij betreft mag Rik nog duidelijker aanwezig zijn, want zijn spel is zonder meer goed te noemen.
Rik van der Made (r) en Teus Nobel
Boi Akih
Op podium Bloos werd Rik van der Made naadloos opgevolgd door de wereldmuziek van Boi Akih. In de band van Monika Akihari vielen naast de innemende verhalen en zang van Monika vooral ook de instrumenten op. Zo speelde Sekou Diabate een Kora (Afrikaans instrument) en zag ik Dodó Kis een Paetzold basblokfluit spelen. Instrumenten die je niet elke dag ziet.
Muziek met een verhaal en een beleving. Dit zag je het duidelijkst terug in de passie van Monika.
Laura Perrudin; het eenmansorkest
Harpiste Laura Perrudin bracht in haar eentje een orkest mee. Een verrijdbaar podium met 1 vierkante meter muziek. Uiteraard de opvallende harp van de Française, maar daarnaast ook allerlei sample instrumenten om klanken toe te voegen, te herhalen en te vermengen. Al haar stukken hadden een verhaal en soms ook een moraal. Beetje wazig en zweverig af en toe, maar muzikaal was het prima te noemen. Al doet het vele samplen wel afbreuk aan haar core business: perfect harp spelen.
Laura Perrudin
Lukas Hebels overtuigt
Afsluiter op het podium Bloos was Generation Next ster Lukas Hebels. Deze pianist bracht een mooi kwartet op het podium met Jeroen Vierdag (bas), Yonga Sun (drums) en Miguel Boelens(sax). Hij liet zien het spel te beheersen en als pianist de rode lijn aan te geven. De gekozen stukken waren prima en fijn om naar te luisteren. Naast Hebels viel hier vooral ook bassist Jeroen Vierdag op.
Het kwartet van Lukas Hebels (piano).
Niggli, Keita en Brönniman; van Afrika tot de Zwitserse alpen.
Op de zaterdag was er slechts ruimte om 1 bezoek te brengen aan Pier 15. De avond daar werd gestart door Het trio Niggli, Keita en Brönniman. In eerste instantie viel direct de exotische Aly Keita op de Balafoon op. Een grote Afrikaanse versie van de Marimba, maar toch weer anders. Echter zonder dat het exotische wereldmuziek wordt, creëren Niggli en Brönniman gewoon hele mooie jazzmuziek. Bijzondere klankenmix en vermenging van Afrikaanse ritmes met moderne jazz.
Lukas Niggli
Hierna stond nog een opzwepende afsluiter van het festival klaar: Power to the pipo. Helaas kon ik die niet meer mee maken, maar de foto’s hiervan elders bewezen dat het een feest was met swingende mensen op het podium.
Terugblikkend een goed festival, perfecte organisatie en muziek voor iedereen.
Vorig jaar op het laatste moment geannuleerd, maar dit keer gaat het er echt van komen. Het Sound of Europe Festival gaat op 14 oktober van start met een driedaags festival op verschillende locaties in Breda.
2 avonden in Skatepark Pier 15, gericht op een wat jonger publiek. Hippe muziek met bijvoorbeeld bands als the Greyheads uit Rotterdam en Power to the Pipo. Innovatieve Nederlandse muziek met pop, electro, new wave, funk en nog veel meer invloeden.
Daarnaast bekendere namen in de jazzscene op locatie Podium Bloos, denk aan namen als Eric Vloeimans en Rembrandt Frerichs. Maar ook interessante jonge talenten in het “Generation Next programma”. Het festival wordt geopend met een Cd presentatie van Oak (Sjoerd van Eijk).
Persoonlijk ben ik benieuwd naar harpiste Laura Perrudin en de muzikale smeltkroes van Boi Akih op de zaterdagavond. Met een beetje mazzel komt er hier nog een verslag met foto’s te staan 🙂
10.9.2020. Na een lange winterslaap, zo voelt het, komt er weer leven in de brouwerij. Er ontstaan allerlei nieuwe initiatieven en op kleinschalige manieren (weinig bezoekers) worden er weer concerten en festivals georganiseerd. Natuurlijk is het behelpen en natuurlijk spelen de meeste muzikanten graag voor volle zalen. Het is nog even niet dankzij dat afgrijselijke Chinese virus. Maar goed jazz is niet kapot te krijgen. In België zijn er alweer “light” editions van bijvoorbeeld Jazz Middelheim. In verband met de beperkte perscapaciteit zijn er niet bij, maar volgend jaar hopelijk wel.
Sound of Europe
In Nederland hebben we bijvoorbeeld op 16 en 17 oktober Sound of Europe in Breda. Op spannende locaties prachtige muziek, denk aan Eric Vloeimans, Tin men and the Telephone en Artvark. De eerste avond is al uitverkocht, maar voor de tweede avond zijn nog kaarten. Ik zou zeggen ga gerust kijken! Sound of Europe brengt ieder jaar een grenzeloze mix van jazz, klassiek, funk en elektronica uit Nederland & Europa naar Breda. De rode draad op het festival is de ruimte die gecreëerd wordt voor improvisatie en solisten. Dus de moeite waard!
14.11.2016 Festivals ontwikkelen zich. Er wordt geschaafd aan het concept en de vorm en uiteindelijk komt er iets moois uit. Zo ook bij het Cutting Edge Jazzfestival in Den Haag. 3 eerdere edities in het prima Dakota Theater in Den Haag, maar het schitterende De Nieuwe Regentes Theater in Den Haag gaf toch weer een behoorlijke extra aan het festival.
Wat ook erg geslaagd was, was de aanvulling met meer cultuur. Zo was er een prachtig project van schrijver Wil Boesten die uit zijn boek “Grond” (over een trompettist) voordroeg, met telkens tussendoor muzikale interpretaties van de meer dan uitstekende Teus Nobel, Alexander van Popta en Jeroen Vierdag. Boesten, die Nobel een tijd gevolgd had leek daadwerkelijk het leven van de jazzmuzikant te raken in zijn roman. Naast dit project waren er mooie gedichten van Alexander Franken en Max Lerou, beiden op een hele eigen manier. In beide gevallen bleef de Kleine Zaal tot het einde goed gevuld en deze keuze bleek dus een schot in de roos voor de organisatie.
Op het grote podium Jeroen van Vliet, Van Binsbergen Playstation en Eric Vloeimans met zijn “Gatecrash” bekeken. Van Vliet maakte wat mij betreft hier de meeste indruk met zijn rustige stukken waarin hij de noten heel lang wist te rekken en ze vervolgens weer keurig aan elkaar verbond. Heel subtiel en indrukwekkend met veel diepte in de muziek. Een genot om naar te luisteren. Van Binsbergen Playstation was wat mij betreft vooral een groep getalenteerde muzikanten die enthousiaste een swingend optreden neerzetten met prima solo’s. Het slotakkoord van de immer veelzijdige Eric Vloeimans mocht er ook zijn. Prima set met uiteraard een hoofdrol van Vloeimans ondersteund door uitstekende companen als Van Vliet die hier compleet anders speelde, maar niet minder.
Al met al een prima festival met uitstekende muziek en een mooie mix van muziek en cultuur. Goed bezocht en met een publiek dat kwam voor de jazz. Cutting Edge heeft zijn bestaansrecht meer dan bewezen.
Gezien: Cutting Edge Jazzfestival Theater De Nieuwe Regentes Den Haag
15.6.2014. In hetzelfde weekend als Jazz Middelburg stond Jazz in Duketown op het programma in Den Bosch. Fotografe Liesbeth van Asseldonk zag op de zondag goede optredens van Eric Vloeimans met de Jan Akkermanband, een super enthousiaste band Koffie, het Rembrandt Frerichs Trio met accordeonist Frode Haltli en het Crescent Double Quartet met prachtige strijkers. In zijn tour langs Nederlandse steden mocht uiteraard ook Larry Graham niet ontbreken. Toen hij in Den Bosch op het podium stond scheen de zon nog. Een beeldverslag:
Gezien: Jazz in Duketown, beelden: Liesbeth van Asseldonk
Het project “Oliver’s Cinema” van de heren Vloeimans, Brinkmann en Floorizone is ontstaan doordat de heren met elkaar in contact kwamen en tot de conclusie kwamen dat ze allemaal al muziek voor films maakten. En wat is er dan mooier dan daar een gezamenlijk project van te maken? Zo gezegd zo gedaan en het resultaat mag er wezen. Een bijna volledig uitverkochte Gent Jazz Club was getuige van dit meesterwerk. Prachtige verhalende muziek waar je als luisteraar bij weg kon dromen en met telkens weer een compleet andere vertolking. Soms waren het bekende stukken en leek je te herkennen waar de muziek vandaan kwam, zoals het stuk dat gebruikt werd bij de film “Rosemary’s baby”. Maar ook het melancholische “Imagining” geschreven voor een klarinettist uit Syrië. Maar altijd weer een prachtige opbouw in het stuk, waarbij een subtiel samenspel tussen Brinkmann op cello en Floorizone op harmonica werd afgesloten met een krachtige finale door Vloeimans op de trompet. Of Vloeimans nu die ene rustige noot door zijn trompet blaast of juist vol uithaalt, het is altijd uitstekend. Grappig was de reactie van het publiek op Fellini’s wals die met enthousiasme werd onthaald. Het was allemaal muziek die je raakte, die je meenam naar een film of een scène. Zonder de film te zien, kon je je verplaatsen en dat is bijzonder. En dat door drie, zichzelf emotionele mannen noemende. topmuzikanten die met elkaar samen speelden alsof ze nooit anders gedaan hadden. Met ruimte om individueel te excelleren. Een absolute must-see!
Jazzphotography Holland 