eindhoven

So What’s Next verovert Eindhoven wederom.

Voor de negende keer alweer stond het So What’s Next? festival in Eindhoven op het programma. Vanwege mijn drukke programma besloot ik dit keer uitsluitend aandacht te besteden aan het showcase programma op de zondag. En dan ook nog “at random”. Dus gewoon binnenlopen en kijken wat ik tegen kwam. En dat is tegelijkertijd de charme van het festival. Breng mensen in contact met jazz en aanverwante muziekstijlen door het op verschillende plekken aan te bieden. Muziek is zo waardevol voor iedereen.

De tranen van Berenice

Ik begon rond een uur of vier bij de Foodgallery aan het Stratumseind (dé kroegenstraat van Eindhoven red.). Een leuke zaak met achterin een klein podium. In sfeervolle kleine setting trof ik Berenice van Leer aan samen met Lorijn von Piekartz op gitaar. Berenice kennen we uiteraard van de swingende en stampende optredens met Kraak en Smaak en Wicked Jazz Sounds, maar dit keer is alles anders. Rustige emotionele liedjes in een breekbare setting. Eigen werk met een persoonlijke link. Een link die even teveel leek te worden, want er kwamen tranen tijdens een nummer. De eigenaresse van de zaak verontschuldigde Berenice. “Het is live mensen, het is echte muziek”. Berenice zelf had haar vriend binnen zien komen, maar of dat de reden van de tranen was?

En de mensen? Die vonden het helemaal niet erg. Want hoe mooi en intens kan je het hebben? Berenice heeft een mooie warme stem en is innemend op het podium. Via crowdfunding is ze bezig met een nieuw album en ook voor haar was de corona tijd een hele ingewikkelde. Laten we hopen dat we niet weer terug moeten naar die tijd, want Berenice liet zien, hoe belangrijk muziek voor ons allemaal is.

Kassius

Aansluitend naar het basement van Dynamo. Hier stond Kassius op het podium; een Belgisch/Duitse band met mensen die elkaar kennen van het Conservatorium van Maastricht. Electronische jazz met een funky twist, misschien is dit de beste omschrijving. Mooie ritmes en prima composities.

Javier Subatin; het ultieme luistermoment

In één van de mooiste locaties van het festival, te weten de kapel van de Paterskerk (tegenwoordig Domus Dela), zat aansluitend Javier Subatin (Argentinië) klaar om mensen te laten genieten van prachtig gitaarspel. Bij vlagen deed hij me denken aan grootheden in de jazz zoals Philip Catherine of Pat Metheny. De setting (een sfeervol belichte kapel) werkte hieraan mee. Zijn spel was subtiel en perfectionistisch. Het gebruiken van electronische klanken erbij (o.a. sampling) zal hem wellicht origineler maken, maar hij heeft dit niet nodig. Puur het luisteren naar zijn gitaar is voldoende.

Neue Grafik Ensemble brengt power naar de kerk

In hetzelfde gebouw was nog een podium namelijk daar waar vroeger het altaar stond was nu het hoofdpodium waar Neue Grafik (zo heet de Franse producer/dj en toetsenist) met zijn groep speelde. Gedreven door idealisme (Black Lives Matter kwam ook aan bod) en een natuurlijke drive om ritmes en muziek te smeden tot een swingende trein zette de groep een mooie set neer. Met ook prima rollen voor trompettiste (ze speelt ook meer instrumenten) Emma Jean Thackray op de saxofoon en Matt Gedrych op bas. Bij alle stukken was de drijvende kracht uiteraard Neue Grafik achter zijn toetsen, centraal op het podium als een spin in het web.

Neue Grafik (copyright maurits van hout)

Wojtek Justyna Treeoh! verrassend

De afsluiter voor deze dag voor mij werd Wojtek Justyna (een Pool uit Den Haag) en zijn band. Zij stonden op het hoofdpodium van Dynamo en speelden enthousiast. Waarschijnlijk omdat het aanbod groot was (er stonden vaak optredens tegelijk gepland) waren er niet zo heel veel mensen, maar ik zag ze wel genieten van het enthousiasme en het prima spel van de band. Overtuigend gitaarspel en een strak ritme gecombineerd met Afrikaanse klanken van oa. de Balafoon (lijkt op Marimba) en soms een vleugje rock. Ook hier een swingend geheel met een mooie muzikale twist.

Ten slotte

Ofschoon ik dit keer slechts een paar flitsen van het festival zag, toch weer een prima festival. Waarbij de showcases een mooie manier zijn om mensen te laten snuffelen aan andere muziek dan die ze kennen en te genieten van een gevarieerd aanbod. De locaties en de setting zijn zonder meer goed te noemen. Tot volgend jaar Eindhoven.

gezien: So What’s Next Festival Eindhoven

showcase programma 31-10-2021

tekst en beeld: Maurits van Hout

(it’s not allowed to copy photos from this page and use them in your own website/blog without permission)

november 4, 2021 0

Terugblik.. Takuya Kuroda

27.11.2017. Even weer een flashback. Op 12 oktober 2013 trad Jose James op tijdens So What’s Next in Eindhoven. Dit deed hij in gezelschap van onder andere trompettist Takuya Kuroda. Inmiddels heeft deze Japanse Trompettist ook een prachtige solocarrière . Om hem echter live te kunnen zien op korte termijn zul je moeten vliegen naar New York, waar hij 6 december as in de Rockwood Music Hall staat… In augustus nog was hij in Rotterdam… dus wellicht volgend jaar weer in Nederland! Geniet nog even mee van de foto van 2013.

Takuya Kuroda by photographer Maurits van Hout — Jose James live op So What’s Next 2013; foto: trompettist Takuya Kuroda

november 27, 2017 0

So What’s Next Downtown beleeft mooie start..

8.11.2016 Normaliter bestond het Eindhovense So What’s Next festival uit één dag, dit keer was het festival uitgebreid met de zondag. Niet alleen in het Muziekgebouw (daar werd alleen de Meneer Frits Foyer gebruikt) maar ook op een aantal andere locaties in het centrum. Dit deel van het festival bevatte minder grote namen, maar juist daardoor de verrassingen… Uiteraard ook hier een overlap in de programmering, dus geen bezoek aan alle concerten, maar een paar juweeltjes moesten we zien.

We begonnen met een optreden van Kandace Springs in de kleine zaal van pop/rock tempel Dynamo. De jonge vrouw in Nederland, inmiddels bekend via haar optreden op North Sea Jazz, zong prachtige soulvolle nummers achter de piano en de keyboard. Rustige nummers met een fijne warme stem. Ballads met prima pianospel en iets meer tempo nummers achter de keyboard. Goed optreden. De moeite waard.

Na Kandace Springs tijd voor de Rechtbank. In een gebouw waar vroeger werd rechtgesproken zit nu al jaren een horecatent met achterin een kleine ruimte met een podium. De ruimte ademt een intieme sfeer en wordt nu gekenmerkt door warmte en muziek. Het publiek genoot van het subtiele pianospel van Xavi Torres en zijn companen. Traditionele jazzmuziek met een mooie ritmische variatie waarbij alle partijen de ruimte krijgen solo te excelleren. Opvallend is de perfecte timing bij de rustige nummers.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Even Sanne was het volgende optreden downtown Eindhoven. In de hal van een groot woonbedrijf een leuke geimproviseerde studio. Enthousiaste band met de prima geschoolde stem van zangeres Sanne Huijbregts. Hun muziek is pop met af en toe een klassiek randje. Vrolijk fris luchtig. Veel verschillende instrumenten en een sampler zorgen voor een soms wat psychedelische sfeer en meerstemmigheid. Al mogen ze hier wat mij betreft best terughoudender in zijn. De stem van Sanne is immers mooi genoeg.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na Sanne en co snel weer even richting het podium in Dynamo. Dit keer een dame die de turbo aan heeft gezet. Power, rauwheid, drive, deze vrouw heeft een boodschap en die ga je meekrijgen of je wil of niet. Xenia Rubinos overtuigt. Ze zingt teksten waarbij ze laat horen hoe hard het leven is. Hoe ze als vrouw behandeld kan worden als een keurig mooi meisje, terwijl de realiteit een andere is. Ze is boos. Is een persoon die je maar beter in haar waarde kan laten. Ze springt het podium op en neer en gaat een paar keer het publiek in die het lastig vinden hoe hiermee om te gaan. Het traditionele Dynamo publiek (als dit al bestaat) had dit geweldig gevonden. Ijzersterk optreden.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Daarna weer even de knop om. Verstild pianospel van David Virelles in Meneer Frits. Mooi, rustig subtiel. Genieten, maar op een hele andere manier…

En omdat daar toch het beste vandaan leek te komen vandaag ook nu weer even terug naar Dynamo. Want daar stond alweer de volgende act. No Name. Dit was een lastige. Want om heel eerlijk te zijn vond ik de zangeres achter de toetsen een veel mooiere stem hebben. Klassieke soulstem, prachtig en diep versus de ietwat schreeuwerige stem van rapster Fatima Warner. En om haar leek het te draaien. Ik zou daar de rollen wel eens om willen draaien….

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tussen de bedrijven door nog even een bezoekje aan de Rechtbank met het Ben van Gelder Quintet. Hier was ik echter te kort om echt iets meer over te schrijven, behalve dat het voor mijn gevoel een beetje de New York club style jazz was, goed met een paar verrassende composities.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Voorlaatste act die ik zag was Brandee Younger, in de studentenkapel aan de Kanaalstraat een spirituele plek die perfect aansloot bij haar muziek. Deze prachtige harpiste speelde stukken in de lijn van voorgangster Dorothy Ashby, een vrouw die slechts 1 man in het publiek kende, maar toen de artiesten waarmee zij speelde werden genoemd (oa Earth Wind en Fire) werd een en ander snel duidelijk. Brandee speelt dus niet voornamelijk klassieke stukken, ze blijkt heel veelzijdig. Hierdoor krijg je een hele andere kijk op het gebruik van de harp in de muziek. Zowel bij jazzstukken als soul of pop is ze naadloos in te passen en een uitstekende toevoeging. Maar in deze set zeker. Bijzonder optreden. Misschien wel het beste optreden van de zondag en de verrassing voor mij dit jaar.

Het sluitstuk voor mij dit jaar was Theo Croker. Een trompettist die lastige stukken niet uit de weggaat en het experiment durft te zoeken. Dat zet hij vol overtuiging neer in een strakke set. Prima afsluiter.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wat een prima festival was So What’s Next dit jaar! Nederland is weer een jazzstad rijker met een geweldig festival. Volgend jaar 3 dagen, benieuwd welke keuzes dat oplevert.

Deze slideshow vereist JavaScript.

tekst en beeld: maurits van hout

november 8, 2016 0

“So What’s Next” maakt alle verwachtingen waar!

7.11.2016

Wat een feest het afgelopen weekend in Eindhoven! In de vierde editie alweer blijkt het festival in Eindhoven nog steeds een gouden greep. Topjazz verspreid over de stad. Vernieuwende muziek, traditionele jazz, experimentele jazz en al het mogelijke aan mengvormen. Voor het eerst deze keer 2 dagen. Dag 1 in het Muziekgebouw op de zaterdag en dag 2 Downtown verspreid over allerlei vaak verrassende locaties.

Super saturday

In het Muziekgebouw begon de dag met Molino in de foyer. Terwijl het publiek langzaam binnendruppelde had deze band de schone taak de zaak op te warmen voor een mooi jazzweekend. Net zoals het publiek moesten ook zij erin komen. Deze van oorsprong Amsterdamse groep wordt gekenmerkt door veel wisselende stijlen door elkaar en dat was te merken. De muziek was rommelig en fragmentarisch. De zang maakte het mooi donker qua sfeer, maar nooit leek het echt op gang te komen.

Daarna door naar de Grote Zaal, waar Tiggs da Author de opdracht kreeg de zieke Jacob Collier te vervangen. Dat deed ie prima met zijn band. Aardige soul/funky nummers, waarvan sommige covers. Zijn energie was positief. Met de aankondiging dat hij bekend was van een voetbalspelletje kon de zaal weinig en ik ook niet. Hij deed het echter goed, met als hoogtepunt een amusante zaal/zang battle tijdens “Mr. Jackson”.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wandelend door het gebouw kwam ik in de bovenfoyer het Maarten Hogenhuis Trio tegen. Mooie saxofoon ondersteund door bas en drums met prachtige verstillingen. Ondanks de achtergrondruis een prima concert met terecht eromheen een grote schare liefhebbers.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Een etage hoger de Kleine Zaal met spitsafbijter Rudresh Mahantappa en zijn “Bird Calls” programma. Eerder zag ik dit programma in Belgrado waar zijn optreden erg goed was. Ook nu weer een ijzersterk optreden waarbij alle groepsleden ieder voor zich excelleerden. Mooie stukken van Bird goed geïnterpreteerd in hoog tempo. Het duet van Mahantappa met de jonge trompettist was van zeer hoog niveau.

Daarna naar de Grote Zaal waar Laura Mvula een enorme groep wachtenden voor de ingang waar voor hun geld geeft. Rennen naar het podium voor de beste plek vooraan. Het had veel weg van een popconcert. Mvula komt als een diva het podium op. Schitterende roze pumps een kort zwart jurkje en een prachtig witte futuristische draagbare piano. Op haar rug een witte streep. Ergens in de verte doemt een vergelijking met Grace Jones op. Het maakt een optreden net weer iets interessanter. Het nummer “Fly with you” was heel toepasselijk, want ze vertelde haar spullen op de luchthaven kwijt te zijn geweest. Haar piano zat daar in. Er was gelukkig geen man overboord geweest, ze was bereid geweest naakt te spelen voor haar publiek, tot hilariteit van de mensen. Aan het einde van de show start ook zei een interactie met het publiek met een samenzang, dit keer in 5 groepen. Baas boven baas. De meeste nummers van haar zijn mooi en melodieus en haar stem indringend. Ze zet mooie klanksferen neer.

In de Kleine Zaal boven start daarna een prachtig optreden van David Virelles en Marcus Gilmore. Beiden hebben electronica toegevoegd aan hun respectievelijke piano en drums en er worden een prachtige digitale wereld gemaakt. Op de achtergrond schitterende visuals deels gemaakt door Virelles. Het pianospel van Virelles en de prima drums van Gilmore blijven echter wel de rode draad in het concert. Als we de visuals geloven is de muziek vervuld van diepere levensthema’s. Die haalde ik er niet uit. De primeur van dit nieuwe project hier in Eindhoven was echter absoluut de moeite waard.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ofschoon het meestal te druk was in de stadsfoyer Meneer Frits besloot ik het er toch eenmaal op te wagen voor Marcus Strickland. Dat bleek een gouden greep, want zij speelden het dak eraf. Deze groep had minimaal in de Kleine zaal moeten staan, al blijven keuzes lastig. De echte jazz, en daar reken ik dit onder, trekt minder publiek. Maar deze muziek verdient een betere akoestiek. vanwege tijdgebrek slechts een klein deel gezien, maar zeer de moeite waard.

Ibrahim Maalouf liet de mensen in de gangen van de Grote Zaal in extremis wachten. Op het moment dat mensen al dachten aan teruggaan gingen eindelijk de deuren open. Het podium was gevuld met keyboards en muzikanten en we zagen zelfs good old Eric Legnini terug achter 1 van de boards. Ging Maalouf met het programma in Gent deze zomer terug naar zijn Noord-Afrikaanse roots, dit keer stond er een dampende en swingende discomachine op het podium. Natuurlijk speelde Maalouf zijn deuntje uitstekend mee, maar ik hoor liever het andere werk van hem. Dit is mij te commercieel. Het lijkt een interne strijd. Hopelijk wint de muzikant Maalouf.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Colin Stetson. Terwijl de Grote Zaal nog op zijn grondvesten schudde, snel naar boven geslopen voor het concert van Stetson. Deze zaal, waar meestal de wat meer pure jazz geprogrammeerd staat, was bij lange na niet vol.
Als Stetson start met zijn enorme bassaxofoon zie ik mensen kijken “waar gaat dit heen?”
Het lijkt soms een soort didgeridoo met ritmes die je in een trance lijken te brengen. Maar de bas gaat door merg en been. En met electronica verandert het geluid telkens een beetje. Soms onheilspellend. Maar wat een spannende muziek van 1 persoon. En daarna een stuk met een altsax weer met heel veel samplers waardoor het podium vol lijkt te staan met mensen. Stetson is een geniale zonderling. Het gaat niet om het specifieke spel, maar om het totaal. Zijn muziek is een soort van reis zonder het stadium van verveling aan te raken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Mijn slot van de avond was Cory Henry en zijn funk apostelen. Ik kende de muziek niet. En was benieuwd. Het bleek inderdaad heel swingend te zijn en vol energie. Toch deed het me minder dan bijvoorbeeld Stetson of Strickland. Persoonlijke smaak.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De zaterdagavond was zeer geslaagd. Hier en daar iets te lang wachten, maar niet gek als er artiesten hun vliegtuig missen. Aandachtspunten; de toegankelijkheid van Mijnheer Frits Foyer en het eten dat te vroeg op was.

tekst en beeld: Maurits van Hout

november 8, 2016 0

So what’s next zet Eindhoven weer op de jazzkaart komend weekeinde!

1.11.2016 Met topoptredens in het muziekgebouw op de zaterdag en talenten verspreid over allerlei mooie locaties in de stad wordt Eindhoven weer echt een jazzstad.

Eerder bestond het festival slechts uit 1 dag, maar het bleek zo’n succes dat het programma werd uitgebreid.

Grote namen op de zaterdag zijn:

Ibrahim Maalouf, Colin Stetson, Laura Mvula en zeker ook Rudresh Mahantappa die ik vorig jaar nog in Belgrado zag met zijn prachtige “Bird Calls” programma. Ook staan er een aantal Nederlandse topmuzikanten op het podium zoals Joris Roelofs en Maarten Hogenhuis.

Rudresh Mahanthappa performing live at Belgrade Jazz 2015

Laura Mvula at gent jazz 2015

Ibrahim Maalouf live op Gent Jazz 2016

Voor het volledige programma en kaarten kijk op:

kaarten en info

Eerdere edities:

2015

2013

november 1, 2016 0

So What’s Next festival maakt reputatie waar…

15.11.2015. Op zaterdag 7 november stond alweer het derde So What’s Next festival op het programma in het Muziekgebouw in Eindhoven op het programma. En net als de eerdere edities was het weer stijf uitverkocht. Dringen om de zalen in te komen en drukte in de gangen en foyers. En dat terwijl er die avond ook de start van het grootste lichtevenement in de Lichtstad was: Glow. Voor de bezoekers van SWN geen lichtkunstwerken, maar genieten van uitstekende muziek. Jazz op een hoog niveau, maar ook een vluchtige flirt met pop en fusion hier en daar.

Zo stonden er aan het begin van de avond James Farm (beter te noemen het Joshua Redman kwartet) met de topsaxofonist Joshua Redman en Christian Scott. Later gevolgd door Kamasi Washington en het Mark Turner Quartet. Dat voor wat betreft het meer pure jazz gehalte (als je daar al van kan of mag spreken). Er was experimentele jazz; zoals de ingetogen strijkers van Zapp 4 met geluidskunstenaar Jan Bang. Er waren singer songwriters zoals bijvoorbeeld Jono McCleery en ingetogen gitaarstukken van Strootstad. Wat meer popachtige muziek van Jamie Woon en Jett Rebel en bijna rock van Hiatus Kaiyote. Een heel afwisselend programma al word je als jazzliefhebber niet zo snel opgewonden van bijvoorbeeld een Jett Rebel. Maar na een uitstekend concert van Mark Turner en zijn kwartet was het ook prima mogelijk Jett Rebel over te slaan. Meest indrukwekkend was een man die ik vreemd genoeg nooit eerder zag: Kamasi Washington. Een imposante grote man met een fantastische saxsound. Muziek die lijkt op wereldmuziek, maar toch vooral heel veel uitstekende jazz biedt. Kamasi trekt je in zijn muziek en laat je niet meer los, een aanrader. Verder door een te kleine groep beluisterd; Zapp4 en Jan Bang. Bijzondere geluidsexperimenten met klassieke strijkers. Een concert misschien om beter eens los te gaan beluisteren. Jamie Woon vond ik erg veel van hetzelfde. Zoet en weinig boeiend. Mark Turner, met een uitstekende Avishai Cohen op trompet, was een perfect hoogtepunt van de avond om mee af te sluiten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Conclusie: So What’s Next 2015 (editie 3) was een perfect festival, goed georganiseerd, betaalbaar qua eten en drinken en veel waar voor je geld muzikaal gezien. Ondanks dat het uitverkocht was kon je met enig geduld en een glimlach alles prima zien en bijwonen en was de sfeer de moeite waard. Een aanrader dit festival.

gezien: Eindhoven Muziekgebouw: So What’s Next festival 2015

tekst en beeld Maurits van Hout

november 15, 2015 0

So What’s Next? Festival smaakt naar meer..

Met een eerste uitverkochte editie en een enthousiast publiek lijkt Eindhoven rijp voor een permanent jazzfestival op hoog niveau. de combinatie van de allerbeste jazzmuziek en een rijke keuze aan zowel beginnende als gearriveerde jazzartiesten maakt dat het de moeite waard is. Bij een jazzstad denk je niet direct aan Eindhoven, maar gelet op de grote drukte speelt dit geen rol, mensen kwamen vanuit de hele regio, Limburg en ook de Randstad. Bij de kleine zaal en het bovenfoyer leidde dit helaas bij een paar optredens aan het einde van de avond tot een lange rij wachtenden en een bordje dat oplichtte met de tekst “vol”. gelukkig had de organisatie hiervoor gewaarschuwd en waren de echte liefhebbers van bijvoorbeeld Snarky Puppy tijdig in de zaal.

Kijken we naar de programmering van het festival dan was dit absoluut prima. Grote namen en publiekstrekkers waren Gregory Porter (met stip!), Jose James en Joshua Redman. Meest opvallende ” nieuwe” naam was Chloe Charles de Canadese die met haar mooie verschijning en prachtige stem de luisteraars absoluut overtuigde. Daarnaast een uitstekende rol voor Tin Men and the Telephone die de beleving van muziek een andere draai gaf met hun gestileerde muziek op een tenniswedstrijd. Ten slotte een dik compliment voor rapper Fresku die lijkt te zingen rechtstreeks uit het hart waarbij alle rauwheid en boosheid echt leken. Qua jazz een overtuigende rol voor Vloeimans en zijn gatecrash (Eric kan alles met een trompet) en Joshua Redman die alles gaf en terecht overwon. Een topavond in Eindhoven. Geniet nog even na met de foto’s: