Het zit er weer op! Dit jaar waren de diverse concerten niet op 1 locatie en op 1 dag, maar verspreid over een paar dagen en verspreid door Den Haag. Ook wel passend bij de ambitie van organisator Projazz. Immers het motto is “De stad als podium”. Zo waren er concerten in Het Koorenhuis, De Nieuwe Regentes, Het Paard en Concordia.

Daarnaast was er op de zaterdag (traditioneel de festivaldag) een verrassingsprogramma en werd er stilgestaan bij 10 jaar Projazz.

Ik ga mijn ervaringen met jullie delen. Helaas kon ik niet bij alle concerten aanwezig zijn.

Mehmet Uludağ zingt uit het hart

De openingsavond en de donderdagavond moest ik zoals gezegd missen, dus ik begon op de vrijdagavond. In De Nieuwe Regentes werd de avond afgetrapt in de kleine zaal met een concert van Mehmet Uludag en zijn gelegenheidsband. Er waren al redelijk wat mensen en de sfeer was goed. Op het kleine podium stond naast Mehmet een groep muzikanten die last minute waren opgetrommeld voor het concert. Maar dat was zeker niet te merken. Niet alleen paste alles naadloos in elkaar, alle muzikanten deelden de passie van Uludag met prachtige solo’s.

Hij zingt Turkse volksliedjes en speelt de saz (eigenlijk is de naam baglama beter) een soort Turkse gitaar (heel ruim vertaald). De klankkast is diep en dat hoor je in het geluid terug. De nummers gaan over de liefde. De charismatische Uludag zingt met veel passie en dramatiek en krijgt de zaal mee. Soms zit er een nummer in met iets meer tempo, dan weer juist rustiger. Het mooie van deze Turkse muziek is dat het de mensen verbindt. In Istanbul zingen mensen onder de bruggen en voorbijgangers haken dan soms aan om mee te zingen. Heel bijzonder. Muziek verwarmt de mensen daar; hoe zwaar het leven ook mag zijn, of misschien dankzij de zwaarte..

Klankpoeder verdient een groter podium

In de pauze tussen Uludag en de hoofdact stonden in de foyer de gasten van Klankpoeder. Een Rotterdams kwintet met mooie composities en verzorgd spel.

Rymden, Scandinavische perfectie

Het hoofdgerecht op de vrijdagavond was Rymden. Deze Scandinavische band had ik al eerder gehoord op Gent Jazz en ook toen overtuigenden ze met een prachtige sound. Rymden mengt in één concert Jazz, Rock en filmmuziek, waarbij improvisatie een grote rol speelt. Onderling dagen de bandleden elkaar continu uit en voor de luisteraar is de muziek altijd verrassend. De stukken gaan van melodieuze klassieke jazz tot harde indringende rock. Maar het klopt altijd…

Verrassende zaterdag

Op zaterdag de 13e was de traditionele festivaldag. Omdat Projazz 10 jaar bestond; een verrassingsprogramma. Dit past wel een beetje in de avontuurlijke keuzes van Projazz. Niet alleen omdat de concerten verrassend waren, maar ook omdat er voor het eerst gebruik gemaakt werd van een splinternieuw podium in de Haagse binnenstad; Concordia.

2 concerten stonden en op het menu in Concordia, twee in Het Koorenhuis.

In Concordia het Spoken Saxophone Quartet en Felicity Provan met haar “Close” project over de Covid tijd. En Jurai Stanik op piano in Het Koorenhuis later gevolgd door Susanne Abbuehl.

Ik was bij Susanne Abbuehl en Felicity Provan, waarmee ik de avond begon.

Felicity Provan

Felicity Provan en haar band stonden in Concordia een recent geopend podium aan Hoge Zand 42 in Den Haag. Voorheen theater, maar nu beoogde culturele hotspot. Mooie sfeervolle plek. Er waren wat kleine problemen met het licht maar de muziek maakte veel goed. Felicity had tijdens de lockdowns ten gevolge van covid beelden gemaakt die de situatie weergaven en projecteerde deze tijdens het spelen. Ze zong (klanken) en speelde cornet. Doordat alles experimenteel was en improvisatie was het een spannend concert. De sfeer die neergezet werd was bijzonder, zeker ondersteund met die beelden. We hadden allemaal gehoopt dat het een terugblik was op een vervelende tijd, maar helaas niks is minder waar.

Susanne Abbuehl neemt ons mee in de intimiteit

Na het experimentele in Concordia stond Susanne Abbuehl alweer klaar in Het Koorenhuis. Net als Juraj Stanik een ECM artiest (Europees platenlabel). Susanne neemt je in alle rust mee naar een intieme wereld. Dat doet ze met een hele rustige en zuivere stem. Je gelooft wat ze zingt. Door de hele rustige setting wordt je in de muziek gezogen en wil je verder luisteren. De warmte in haar stem lijkt ook in de persoon te zitten, zo rustig beweegt ze over het podium, naadloos ondersteund door een prima band.

Kika Sprangers sluit met bijzonder concert het festival af

In de Haagse Nieuwe Kerk stond op zondag 14 november de afsluiter van het festival op het podium.

Kika Sprangers bracht samen met de strijkers van Pynarello het project “No man’s land” ten gehore. Uiteraard op het podium haar eigen band waaronder pianist Wolfert Brederode. No Man’s Land is een melodieuze mengeling van jazz- en klassieke muziek met de verhalende klanken van de saxofoon van Sprangers. Het geheel was mooi in balans met telkens weer andere accenten in de muziek. Bijzonder concert.

Gezien: Cutting Edge Festival – Den Haag diverse locaties.

tekst en beeld: Maurits van Hout

all rights reserved.