13.7. 2017 Op de dag dat het tweede deel van Gent Jazz begint, even een terugblik op dag 3 en 4 van de eerste week van 2017.
Tomasz Stańko en Enrico Rava matchen prima samen!
Op de zaterdag was de kick-off voor Tomasz Stańko en het Enrico Rava Quintet. Ondanks het vroege tijdstip, waren er al redelijk wat mensen en die kregen meteen een uitstekend concert. Grijze Eminentie Rava staat namelijk garant voor goede muziek. Jazz die makkelijk te volgen is en altijd plezierig te beluisteren is. Tomasz Stańko was een prima aanvulling. Hij zorgde muzikaal voor de extra afslag op de weg die Rava en co aflegden.
BassDrumBone viert jubileum on stage in Gent
De heren van BassDrumBone spelen 40 jaar samen. Ter gelegenheid daarvan een dubbelcd met bekende muzikanten. Op Gent Jazz wel het “feestje” maar zonder deze anderen. Desondanks een prima set. Na 40 jaar voelen ze elkaar uiteraard uitstekend aan. Wat mij betreft mag het contact met het publiek echter wel wat enthousiaster.
Prachtig eerbetoon tijdens concert McCoy Tyner trio door Craig Taborn
Het McCoy Tyner Trio zou spelen met Craig Taborn en Geri Allen, maar de laatste overleed een week eerder. En net op het moment dat Craig Taborn (die het eerste stuk van het optreden voor zijn rekening nam) zijn solo ging spelen werd Geri Allen aan de andere kant van de oceaan begraven. Niet gek dat zijn solostuk een eerbetoon werd aan Geri Allen, de vrouw die hem zo geïnspireerd had. Het werd een schitterend stuk “When Kabuya dances”, een compositie van Geri Allen. McCoy Tyner zette daarna een prima concert neer, maar de hoofdrol van de avond was voor Craig Taborn. Helaas mocht er toen nog niet gefotografeerd worden.
Wayne Shorter speelt bijrol in uitstekende setting met Casco Philharmonic.
Natuurlijk kon Wayne Shorter zijn noten uit de sax laten rollen tijdens het voorstuk met zijn eigen trio. Maar hij oogde wat vermoeid. Het leek erop dat hij zich ook bewust was van de setting met het grote orkest van Casco Philharmonic. Zijn opstelling was bescheiden en hij was niet veel te horen. Als totaalplaatje was het muzikaal toch prima in orde en de moeite waard. Interessante composities en mooie rollenwisselingen.
Trio Grande uitstekend
In de Garden Stage speelde de hele dag het Trio Grande een prachtige rol. De uitermate toegankelijke en charismatische Michel Massot liet zelfs kinderen genieten en bracht ze aan het lachen met zijn “gekke instrumenten”. Uiteraard was het spel gewoon heel goed van het Trio Grande met als toetje het optreden aan het einde van de avond met het Rêve d’Elephant Orchestra.
Labtrio te perfect?
Op zondag de 9e begon de dag al vroeg (13.30 uur) met een optreden van het Labtrio. Zij hebben een groei doorgemaakt en spelen ingewikkeldere stukken en zoeken de uitdaging op. Toch lijkt het soms te perfect, waardoor het de passie mist en je dus als kijker/luisteraar afhaakt. Maar gelet op de jonge leeftijd gaat dit zeker goed komen in de toekomst.
Omer Avital Quintet brengt vuurwerk naar Gent
Na een wandelingetje op het nog heerlijk rustige terrein was het tijd voor wat meer vuurwerk on stage. Die wens werd ingevuld door het Omer Avital Quintet, die heerlijk gepassioneerd speelden met als grote drijvende kracht bassist Omer Avital. Wat een energie heeft die man! Hij geeft de rest van de groep echter volop de gelegenheid te soleren en hoofdrollen te pakken, zonder dat de muzikale context uit het oog wordt verloren. Prachtig concert.
Peirani en Parisien hebben weinig poespas nodig op hun podium
Terwijl het al tijd leek te gaan worden voor een avondmaaltijd, stond er nog een hapje klaar op het hoofdpodium. Niet visueel, want de heren brachten slechts een stoel, een accordeon en een sax mee en moesten dus geheel zelf voor het vuurwerk zorgen. De muziek was heel gevarieerd en het was spannend om te zien waar een stuk naartoe ging leiden. Door de enorme passie waarmee beide heren speelden, bleef het aantrekkelijk om naar te kijken. Prima optreden.
Norah Jones; alsof je een cd aanzet..
Norah Jones mocht de dag afsluiten in Gent op het hoofdpodium. Zij was één van de grote publiekstrekkers op het festival en op haar schouders rustte de nobele taak dit waar te maken. Na een aarzelend begin achter de piano leek ze los te komen, maar dit was maar even. De begeleiding was perfect, Norah zong perfect en eigenlijk gewoon te perfect. Ofschoon het wel allemaal heel vlak was. Haar stem was vaak monotoon en zelden wist ze echt contact te maken met het publiek. Het laatste nummer was “Come away with me”. Een grote hit van haar en de mensen vonden het prachtig. Voor aanvang van dit nummer had ze nog even aangegeven hoe fantastisch het was om in Gent te spelen, maar het kwam niet over. Het leek net als het concert niet doorleefd. Het geluid en de zang was vlak maar perfect, alsof er een cd opstond. Maar op een festival mag er echt iets meer leven in Norah! Overigens maar 1 foto. Er golden dusdanige beperkingen voor de fotografen, dat dit is wat er mocht. Helaas.
Geen mineurstemming door Yves Peeters
Maar ondanks het ietwat tegenvallende concert van Norah Jones geen mineurstemming, want Yves Peeters trad 4 keer op in de Garden Stage en deed dit met veel passie en vuurwerk. Een ondankbare taak zo tussen de bedrijven zou je denken, maar voor Yves Peeters geen punt. Van rauwe songs met een hoofdrol voor de pianist/zanger, tot gevoelige nummers die je raken.
Gezien; dag 3 en 4 Gent Jazz 2017
beeld en tekst: Maurits van Hout
all rights reserved.
Jazzphotography Holland 