Projazz in Den Haag slaagt er meestal in om de pareltjes in de jazzscene op te snorren. Dat betekent dat je muzikanten ziet die nog niet zo bekend zijn bij het grote publiek, maar inmiddels al een behoorlijke reputatie opbouwden.
Zo ook Purple is the Color uit Oostenrijk. 4 prima muzikanten met ieder een eigen oeuvre die samen prachtige stukken maken. En ook deze stukken laten weer de eigenheid en verscheidenheid van de muzikanten zien, terwijl het muzikaal een fantastische eenheid is. De stukken gaan in een sneltrein door de zaal, waarbij men niet vies is van een improvisatie tussendoor.
Van de schitterende solo van Raab op de piano tot het samenspel van bassist Kocián en Wierzgon op de drums. Alles leek te passen deze avond. Gevarieerde spannende stukken snel, langzaam, maar altijd harmonieus.
Na afloop lieten de mannen weten nog even door te gaan voor een concert in Amsterdam. Geen probleem.
Komen ze in de buurt, ga luisteren! de moeite waard. En, check out de website van Projazz. Beter wordt het echt niet in Den Haag!
Gezien: Purple is the Color. Koorenhuis Den Haag (Projazz) 9 maart 2023.
Vandaag een uitstapje naar het theater. Uiteraard muzikaal. Jacques Nachtegaal over de theatervoorstelling Chris Grem vs Neil Diamond.
Reeds bij Het Groot Niet Te Vermijden viel Grem op door zijn humor. En juist deze humor kwam hem van pas bij de solovoorstelling Chris Grem vs. Neil Diamond. Zijn verkleedpartijen a la “Het Groot”, maar eigenlijk niet humoristisch bedoeld, brachten de mensen aan het lachen. Maar zodra het publiek de bedoeling ervan doorkrijgt valt de lach weg en past alles precies in het verhaal dat Grem schreef over het bewogen en vaak ook eenzame leven van Neil Diamond.
Met allerlei bekende en minder bekende feiten over zijn leven krijgt de toeschouwer een aardig beeld van misschien wel de grootste singer/songwriter Neil Diamond. Maar dat is niet alles. Ook achtergronden van songs worden belicht. Ooit zei Diamond “If you wanna know who I am, listen to my songs”. Dat heeft Grem zeker gedaan zo blijkt gaandeweg de voorstelling. Details; hoogtepunten en dieptepunten ze komen allemaal voorbij. Dat doet hij op kundige wijze met de nodige dosis humor, kwinkslagen en verkleedpartijen in 7 kwartier.
Natuurlijk ondersteund door het geweldige materiaal dat Neil Diamond schreef. Van zijn eerste hit “Solitairy Man” via zijn hitsucces voor The Monkees “Daydream believer” en in Duet met Barbra Streisand “You Don’t Bring Me Flowers” tot de klassiekers als “A Beautiful Noise”, “Cracklin’ Rose”, “Love on the Rocks”, “Hello Again”, en het latere door UB40 tot hit gevormde “Red Red Wine” en natuurlijk “Sweet Caroline”. Dat laatste nummer bracht Chris uiteindelijk tot het maken van deze show, zo vertelde hij mij na afloop. Grem:“Op feesten waar ik vaak speelde, sloot ik altijd af met “Sweet Caroline”. Tot iemand tegen mij zei: ”Jouw stem lijkt wel veel op die van Neil Diamond”. Tijdens de Corona periode dacht ik daar nog eens over na en besloot ik mij in Neil Diamond te verdiepen en dat heeft dit Theaterprogramma Chris Grem vs. Neil Diamond tot gevolg”.
En het moet gezegd, dat ik tijdens de voorstelling bij het sluiten van mijn ogen echt dacht bij een concert van Neil Diamond te zijn, en vooral tijdens die nummers die Chris met extra muzikale ondersteuning van de orkestband zong staat Neil Diamond daar. Diamond, inmiddels 82, zal nooit meer in Nederland optreden, maar gelukkig hebben wij Chris Grem!
Gezien: Chris Grem vs Neil Diamond, Isala Theater, Capelle aan den IJssel 24 februari 2023
tekst en beeld Jacques Nachtegaal (Het Collectief N en P.)
Het So what’s next? festival in Eindhoven was weer geslaagd. In het laatste weekend van de Dutch Design Week was er dus ook een groot jazzfestival in Eindhoven. Met op vrijdag een swingende clubnight, een festivalprogramma met grote namen in he Muziekgebouw op zaterdag en een gratis programma met nieuwe namen door de hele stad op bijzondere locaties.
Vorig jaar bezochten we het open programma op de zondag, dit keer de festivalavond op de zaterdag. Het aantal bezoekers was goed te noemen, alle zalen waren goed gevuld. En bij de kleine zaal (de tweede concertzaal) moesten mensen vaak wachten tot er mensen uit de zaal kwamen om erbij te kunnen.
De avond begon einde van de middag met Jazzanova op het hoofdpodium.
Jazzanova: easy listening music live on stage
Terwijl mensen nog binnendruppelden moest Jazzanova met een vol podium aan muzikanten, dj’s en producers het publiek enthousiast krijgen in de grote zaal. Muzikaal zat het prima in elkaar. Vooral de blazers vielen in positieve zin op. De geschoolde zanger deed wat ie goed kon. Maar het is vooral rustige muziek waar je voor gaat zitten en naar gaat luisteren. Of mellow music in een club. Lounge muziek. Qua podium is het weinig spannend. Een rustige start die wellicht beter in de kleine zaal had gepast. Maar tegelijkertijd stonden er wel veel mensen op het podium (9)…
Duizendpoot Sprangers
In het jazzcafé helemaal beneden stond Kika Sprangers klaar met haar quintet. Eigen stukken met veel improvisatie. Bijzonder was zangeres Anna Serierse die geen tekst zingt maar puur met klanken werkt. Deze klanken lopen naadloos in de muziek over. Eerder zag ik Sprangers met Pinarello. Een compleet ander project maar ook erg goed. Sprangers timmert behoorlijk aan de weg.
James Brandon Lewis maakt zijn eigen nachtclub
Aansluitend naar James Brandon Lewis en zijn trio in de kleine zaal. Een tenorsaxofonist uit de staat New York die de laatste jaren doorbreekt. Rauwe improvisaties met een podiumpresentatie die doet denken aan de oude tijden van jazz. Een rokerige achterzaal met weinig licht en de allerbeste muzikanten die met elkaar samen spelen. Een paar foto’s.
Hans Dulfer zet de boel op stelten
Terwijl mensen bij Brandon Lewis ademloos luisterden, zette verderop in de gangen van het gebouw Hans Dulfer de boel op stelten. Uiteraard met zijn eigen spel, maar zeker ook door de twee gitaristen die hij meenam. De bekendste daarvan, Jerôme Hol, gaf een uitstekende solo weg op zijn electrische gitaar. Dulfer genoot zichtbaar. Net als het publiek.
Kraak en Smaak sterke invaller
Één van de headliners van het festival was Archie Shepp. Helaas meldde hij zich ziek af, kort voor het festival. Een mooie oplossing voor het hoofdpodium werd gevonden: Kraak en Smaak. 3 uitstekende producers/dj’s. Ik noem ze koks. Koks die weten hoe klanken en ritmes bij elkaar komen en iets moois maken. En het hoofdgerecht smaakte prima. Alsof er een hitmachine was gestart. Jazzy, funky, of juist meer soul. Heerlijke muziek en geschikt om overal een feestje te bouwen. Daarnaast staat er altijd een hele goede zangeres op het podium. In staat elk publiek in beweging te brengen, zelfs het wat terughoudende Eindhovense publiek. En ik mag dat zeggen als geboren Eindhovenaar. Zangeres Berenice van Leer heeft een prachtige stem en kan uiteraard ook hele andere stukken aan. Dat zagen we vorig jaar al toen ze acte de présence gaf op het Stratumseind. Het werd een swingend concert. Niet vergelijkbaar met Archie Shepp (compleet andere muziek) maar wel een mooi alternatief. En er zat nog meer aan te komen.
Ashley Henry trio; een trein die is gaan rijden
Snel weer door naar de kleine zaal voor het Ashley Henry Trio. Een exponent van de alsmaar groeiende boeiende Londense jazzscene, zo kun je Ashley Henry wel zien. De boomlange Henry kwam het podium op en begon direct te spelen. Piano, keyboard geen probleem. Daarnaast kan Henry prima zingen, een goede stem. De nummers waren vrijwel allemaal uptempo en het is een moderne snelle mix van klassieke invloeden en muziek van nu (beetje hip hop achtig, beetje trance). Mooie muziek om naar te luisteren met uitstekende solo’s van zowel de drummer als de bassist. We gaan nog meer van deze man horen, mark my words.
Lady Blackbird; de vogel die iets later kwam
Het duurde bijna 45 minuten extra voor Lady Blackbird klaar was om te zingen op het hoofdpodium. De soundcheck was veel te laat. Of het aan de koffers op Schiphol lag, geen idee. We hoorden er niks meer over. Maar alles schoof dus op in alle zalen. De prangende vraag: “was het de moeite van het wachten waard?”. De bezoekers van deze site die eerder al lazen over Gent Jazz kennen het antwoord. Immers daar viel ze op met een sterk concert. Ja dus. Een strakke band die de zaak in gang zette en vervolgens kwam ze het podium op. Vaak is ze gemaskerd of gesluierd, maar bijvoorbeeld in Den Haag een dag later was haar gezicht wel zichtbaar. In dit geval niet. Een mysterieuze hoofdtooi, een masker en een sluier zorgde voor een bijzondere verschijning. Gelet op het beperkte zaallicht kwam er een soort van intimiteit bij dit concert. Maar hoe bijzonder de act dan ook is: uiteindelijk gaat het toch gewoon over het zingen. Dat doet ze goed. Meer dan goed zelfs. Regelmatig hoor je de pure soulmuziek met harde uithalen. Ze heeft een sterke stem. Niet gek voor een voormalig gospelzangeres. Ze wordt met veel zangeressen vergeleken, maar dat gaat wat mij betreft niet altijd op. Ze heeft toch wel een eigen stijl en haar stem heeft een ruim bereik, waardoor nummers zacht en subtiel kunnen zijn, maar ook gewoon hard en rauw. Het mooiste nummer vond ik de titelsong: “Blackbird”. Nummers gaan over de liefde en relaties. Ze lijken ook uit het hart te komen en daarmee raakt ze de luisteraar. Een heerlijke muzikale reis die ons regelmatig meeneemt naar de jaren 70.
Yellow Jackets; een sterke wesp gebleken?
Voor de grote finale van de avond wilde ik nog even gaan luisteren bij de Yellow Jackets. Een band uit Los Angeles, opgericht eind jaren 70. Het is lastig om ze te vinden op internet, het is namelijk ook de naam van een populaire Netflix serie. Maar de meest bekende omschrijving is die van de Noord-Amerikaanse roofwesp. De band is door de jaren heen nog wel eens gewisseld van samenstelling, maar één van de oprichters speelt nog steeds mee: pianist, keyboardplayer Russell Ferante. Op gitarist Dane Alderson na is de band behoorlijk op leeftijd. Maar de ervaring druipt ervan af. Muzikaal klopt het en het is prachtige muziek. Fusion Jazz met een stukje nostalgie. Prima om naar te gaan luisteren. Vanaf heden spelen ze echter weer in de States.
Karsu zorgt voor een sterke afsluiter
Het was aan Karsu en haar band om het festival af te sluiten. Alle andere concerten waren klaar en dus was al het publiek in de grote zaal. Een zaal waar 1000 mensen in kunnen, dus helemaal vol was ie niet. Maar goed gevuld zeer zeker. Onder het publiek ook veel NederTurken. Leuk om te zien dat zij Karsu nadrukkelijk volgen, terwijl Karsu toch zeker niet alleen in het Turks zingt. Karsu zag ik voor het eerst op een klein festival in Almere; Seabottom Jazz Festival 2009. Ze had toen al in Carnegie Hall gespeeld en trok mede daardoor de aandacht. Op dat moment was Karsu 18. Na dit festival waren de mensen lyrisch over Karsu. Mede dankzij haar mix van mooie jazznummers en Turkse muziek. Terug naar 2022. Karsu is inmiddels gelouterd. Heeft een sterke band meegenomen, waarvan elk onderdeel klopt. De show is zeer professioneel, Karsu had het licht zelf geregeld. Niet die “blauwe soep” die we op zoveel foto’s terug zien, maar gewoon goed licht op de juiste plek. Naast een mooie stem is Karsu nog steeds innemend. Ze geniet van het contact met het publiek en zet de zaal op zijn kop met nummers als Hijo de la Luna (van “de beste zangers”) en Büyük, maar ook de Sezen (Aksu) Medley was bijzonder. Het wat terughoudende publiek komt in beweging met als hoogtepunt de toegiften “Jest Oldu” en “Domates Biber Patlican”. Wat mij betreft een heerlijk feestnummer. Als ik dit schrijf is Karsu alweer bezig aan een tour in Turkije. De trein blijft rijden. Bijzondere zangeres die Karsu.
So What’s Next? zeer geslaagd!
Na deze festivalavond kunnen we So What’s Next? 2022 als zeer geslaagd beschouwen. Zowel muzikaal als qua sfeer een echte aanrader. En voor de prijs hoef je het zeker niet te laten. Muziekgebouw Eindhoven bedankt voor de gastvrijheid en graag tot volgend jaar!
Tekst en beeld: Maurits van Hout all rights reserved.
Van Noordse godinnen tot Friese powervrouwen. Tineke Postma bezorgde Den Haag op 20 mei een mooie avond met haar cd presentatie van Freya. Een sterke band met Ralph Alessi op trompet, Robert Landfermann en Tristan Renfrow maakten het verhaal compleet.
Postma zoekt met haar spel de grenzen op. Improviseert erop los en maakt ieder stuk de moeite waard. Tussen de bedrijven door vertelde ze de achtergronden bij de stukken. Een mooie beleving. Uitstekende band en een hele goede Postma. Niet voor niets de beste die we in Nederland hebben op de saxofoon.
Bill Laurance was op 26 maart alweer voor de tweede keer te gast bij Projazz. En hoe. Het werd een bijzondere avond met een volle zaal. Dat laatste was niet zo gek, want hij speelde twee gescheiden sets en het was mogelijk om als publiek de tweede set gratis bij te wonen; een mooie geste van Projazz.
Zowel backstage als na het concert was Bill Laurance een bijzondere verschijning. Hij nam de tijd voor iedereen (ondanks een zwaar programma) en signeerde alles. Een muzikant zonder enige kapsones die weet te boeien.
Deze avond speelde hij onder andere stukken van het album “Cables”. Bill Laurance zijn muziek wordt gekenmerkt door een ritme en mooie melodieën op zijn manier. Deze avond heb ik vooral gelet op het samenspel met zijn muzikanten. Bij het eerdere bezoek aan “Projazz” speelde hij solo. En om heel eerlijk te zijn, was het een verrijking om hem te horen met het trio. De muziek kreeg voor mij veel meer diepte en alledrie de muzikanten daagden elkaar uit. Zo had hij met bassist Max Luthert regelmatig een spreekwoordelijk “robbertje uit te vechten” en stal Marijus Aleksa op drums met solo’s de show.
De muziek van Laurance zit knap in elkaar, zowel qua structuur als qua uitvoering. Het lijkt soms veel herhaling te hebben, om dan vervolgens op het juiste moment weer de andere kant op te gaan. Het maakt dat je blijft wachten op wat komen gaat. Aardig detail was dat hij het strijkersorkest had meegenomen in digitale variant waarbij iedere strijker thuis zijn deel leverde tijdens de pandemie.
Laurance is een perfectionist, maar tegelijkertijd is hij creatief en durft hij iets anders op zijn tijd. Bijzondere man en ook een sympathieke verschijning on stage.
Gezien: Bill Laurance Trio. Koorenhuis Den Haag. Projazz.
tekst en beeld: Maurits van Hout, all rights reserved.
Op 12 maart stond Simin Tander met haar nieuwe kwartet op het podium van het Koorenhuis. Voor mij nog onbekende namen. Maar na deze avond niet meer. Zo vond ik bijvoorbeeld Harpreet Bansal (een Noorse violiste met Indiase roots) een echte verrijking en de missing link bij deze muziek.
Simin bracht deze avond een programma van poëzie en muziek, waarbij regelmatig de grenzen vervaagden. Simin Tander sprak en zong regelmatig in het Pasjtoe, een taal uit Afghanistan en Pakistan. Ze noemde het programma “unfading”, maar wat mij betreft was oneindig ook een prima vertaling.
Door de jaren heen heb ik Simin Tander vaker gezien en gefotografeerd en het blijft een bijzondere verschijning. We delen mensen graag in hokjes in, maar Simin is Simin. Wereldmuziek van een wereldburger. Simin neemt je mee naar dromen, dromen van een verre wereld waar haar vader vandaag kwam. Dromen ook over moedige vrouwen die de wereld verrijken. Simin gebruikt alles wat beschikbaar is. Haar stem, klanken en prachtige muziek. Ze werd prima ondersteund door de nieuwe muzikanten die elkaar ook goed vonden. Haar mystieke verschijning maakt het verhaal af wat mij betreft.
Mocht je een keer de kans hebben… enfin, ik heb het vaker gezegd. Ondanks dat het alweer even terug is, ook even een fotografische terugblik. Prima concert.
simin tandersimin tandersimin tander
Gezien:
Den Haag Koorenhuis: Simin Tander “Unfading”. Organisatie Projazz
beeld en tekst: Maurits van Hout Fotograaf, all rights reserved
Op 10 maart j.l. stond Mudita in de Nieuwe Kerk in Den Haag. Een uitgesteld concert vanwege de coronatijd, maar zo zullen er komende tijd nog meer volgen. Mudita bestaat uit zangeres Sanne Rambags, pianist Sjoerd van Eijck en trompettist Koen Smits. Hun debuutalbum (Listen to the sound of the forest ontving eerder al een Edison award. De kerk was redelijk goed gevuld en de luisteraars waren heel stil. Bij het maken van de foto’s werd daarom ook gefotografeerd zonder klikken en op redelijke afstand. De spirituele achterliggende boodschappen van de muziek en de breekbare stukken met zangeres Rambags moesten niet verstoord worden.
Het concert bestond grotendeels uit odes aan de vele mooie natuurgebieden en parken die Nederland heeft met telkens een eigen stuk muziek. De zang van Rambags is meestal teer en breekbaar, maar hier ook wel krachtig en overdonderend. Op een enkel nummer na zijn het meestal klanken en fantasiewoorden. Maar het drietal was in staat een soort van landschap neer te zetten, waarbij ze regelmatig individueel een hoofdrol grepen. Persoonlijk was ik erg gecharmeerd van het spel van trompettist Koen Smits.
Krijg je de gelegenheid dit trio een keer ergens te zien: zeker gaan! Aanrader.
Bij het horen van de naam “The Polestar Project” was ik nieuwsgierig naar de inhoud van het concert van Vincent Houdijk en zijn Vinnie Vibes. Die nieuwsgierigheid was terecht want wat Houdijk en zijn trawanten brachten was bijzonder. Niet alleen de composities waren apart, ook de instrumenten en dus ook de instrumenten, waren bijzonder. Ik hoorde klanken die ik niet kende en dat was prachtig. Muziek mag dat doen; uitdagen, prikkelen en verrassen. Vincent Houdijk snapt dit.
Vincent Houdijk’s keuze
Vincent Houdijk had naast zijn eigen band een tweetal bijzondere muzikanten meegenomen naar het matig gevulde Koorenhuis in Den Haag. Iets wat niets met het Koorenhuis te maken had, maar met de situatie rondom “een zeker virus”. Ook in andere zalen is het nu vaak niet druk. We kunnen raden wat de redenen zijn, maar doen dat hier niet. Belangrijker om te noemen is dat dit concert normaal gesproken tot een uitverkochte zaal geleid had. Want (en daar waren we begonnen) Vincent Houdijk had een tweetal bijzondere muzikanten meegenomen. In de eerste plaats Kabeção uit Portugal die op een handpan speelde en de Amerikaanse Paul Hanson die op een electronische fagot speelde. Houdijk koos bewust voor deze relatief onbekende instrumenten om te onderzoeken wat het zou doen samen met zijn vibrafoon ook een wat minder gebruikt instrument. Wat eruit ontstond was een concert vol bijzondere solo’s en met verschillende accenten.
Bijzondere solo’s
De accenten zaten hem voor mij onder andere in de variatie in de stukken. Zoals bij “Dear Lucy”, een hommage aan zijn dochter (9 maanden bijna), wat rustig begonnen, maar daarna een stuk stevige rock erin. In de gezamenlijke stukken was de mix van de vibrafoon met de handpan en de fagot prima en naadloos en tijdens de solo’s ging je als luisteraar op reis. Het bijzondere van de handpan was de grote variatie aan tonen en klanken die eruit werden gehaald. Dit gebeurde door de manier waarop het instrument werd bespeeld en de wijze van vastpakken. Bij de solo’s van Paul Hanson op de elektrische fagot was er een enorme variatie in het spel door het samplen. Daarmee creëerde Hanson bijna een soort eenmansorkest. Klanken gingen in elkaar over, dan weer ondersteunden ze elkaar en alles klopte. Ik heb normaal gesproken een hekel aan samplen, maar hier was dit goed gedaan en voegde het ook iets toe. De geluiden die hij uit de elektronische fagot haalde waren fenomenaal en op zichzelf staand.
Terecht een stevig applaus voor het hele podium. Prima concert van de eerste tot de laatste noot.
Gezien: Vincent Houdijk en the Vinnie Vibes Polestar Project featuring Paul Hanson en Kabeção in Het Koorenhuis. Organisatie: Projazz Den Haag.
Voor de negende keer alweer stond het So What’s Next? festival in Eindhoven op het programma. Vanwege mijn drukke programma besloot ik dit keer uitsluitend aandacht te besteden aan het showcase programma op de zondag. En dan ook nog “at random”. Dus gewoon binnenlopen en kijken wat ik tegen kwam. En dat is tegelijkertijd de charme van het festival. Breng mensen in contact met jazz en aanverwante muziekstijlen door het op verschillende plekken aan te bieden. Muziek is zo waardevol voor iedereen.
De tranen van Berenice
Ik begon rond een uur of vier bij de Foodgallery aan het Stratumseind (dé kroegenstraat van Eindhoven red.). Een leuke zaak met achterin een klein podium. In sfeervolle kleine setting trof ik Berenice van Leer aan samen met Lorijn von Piekartz op gitaar. Berenice kennen we uiteraard van de swingende en stampende optredens met Kraak en Smaak en Wicked Jazz Sounds, maar dit keer is alles anders. Rustige emotionele liedjes in een breekbare setting. Eigen werk met een persoonlijke link. Een link die even teveel leek te worden, want er kwamen tranen tijdens een nummer. De eigenaresse van de zaak verontschuldigde Berenice. “Het is live mensen, het is echte muziek”. Berenice zelf had haar vriend binnen zien komen, maar of dat de reden van de tranen was?
En de mensen? Die vonden het helemaal niet erg. Want hoe mooi en intens kan je het hebben? Berenice heeft een mooie warme stem en is innemend op het podium. Via crowdfunding is ze bezig met een nieuw album en ook voor haar was de corona tijd een hele ingewikkelde. Laten we hopen dat we niet weer terug moeten naar die tijd, want Berenice liet zien, hoe belangrijk muziek voor ons allemaal is.
Kassius
Aansluitend naar het basement van Dynamo. Hier stond Kassius op het podium; een Belgisch/Duitse band met mensen die elkaar kennen van het Conservatorium van Maastricht. Electronische jazz met een funky twist, misschien is dit de beste omschrijving. Mooie ritmes en prima composities.
Javier Subatin; het ultieme luistermoment
In één van de mooiste locaties van het festival, te weten de kapel van de Paterskerk (tegenwoordig Domus Dela), zat aansluitend Javier Subatin (Argentinië) klaar om mensen te laten genieten van prachtig gitaarspel. Bij vlagen deed hij me denken aan grootheden in de jazz zoals Philip Catherine of Pat Metheny. De setting (een sfeervol belichte kapel) werkte hieraan mee. Zijn spel was subtiel en perfectionistisch. Het gebruiken van electronische klanken erbij (o.a. sampling) zal hem wellicht origineler maken, maar hij heeft dit niet nodig. Puur het luisteren naar zijn gitaar is voldoende.
Neue Grafik Ensemble brengt power naar de kerk
In hetzelfde gebouw was nog een podium namelijk daar waar vroeger het altaar stond was nu het hoofdpodium waar Neue Grafik (zo heet de Franse producer/dj en toetsenist) met zijn groep speelde. Gedreven door idealisme (Black Lives Matter kwam ook aan bod) en een natuurlijke drive om ritmes en muziek te smeden tot een swingende trein zette de groep een mooie set neer. Met ook prima rollen voor trompettiste (ze speelt ook meer instrumenten) Emma Jean Thackray op de saxofoon en Matt Gedrych op bas. Bij alle stukken was de drijvende kracht uiteraard Neue Grafik achter zijn toetsen, centraal op het podium als een spin in het web.
Neue Grafik (copyright maurits van hout)
Wojtek Justyna Treeoh! verrassend
De afsluiter voor deze dag voor mij werd Wojtek Justyna (een Pool uit Den Haag) en zijn band. Zij stonden op het hoofdpodium van Dynamo en speelden enthousiast. Waarschijnlijk omdat het aanbod groot was (er stonden vaak optredens tegelijk gepland) waren er niet zo heel veel mensen, maar ik zag ze wel genieten van het enthousiasme en het prima spel van de band. Overtuigend gitaarspel en een strak ritme gecombineerd met Afrikaanse klanken van oa. de Balafoon (lijkt op Marimba) en soms een vleugje rock. Ook hier een swingend geheel met een mooie muzikale twist.
Ten slotte
Ofschoon ik dit keer slechts een paar flitsen van het festival zag, toch weer een prima festival. Waarbij de showcases een mooie manier zijn om mensen te laten snuffelen aan andere muziek dan die ze kennen en te genieten van een gevarieerd aanbod. De locaties en de setting zijn zonder meer goed te noemen. Tot volgend jaar Eindhoven.
gezien: So What’s Next Festival Eindhoven
showcase programma 31-10-2021
tekst en beeld: Maurits van Hout
all rights reserved maurits van hout
(it’s not allowed to copy photos from this page and use them in your own website/blog without permission)
Jazzphotography Holland 