In het gloednieuwe Amara gebouw is een prachtige ruimte genaamd “Studio”. Je denkt aan iets kleins, maar het blijkt een grote ruimte. En dat is maar goed ook, want tijdens het concert van Coal Harbour op 29 april 2022 stonden er ineens 11 mensen op het podium en werd alles ondersteund door een groot scherm met visuals van collectief Knetterijs.
Coal Harbour uit Rotterdam vertelde een mooi verhaal dat ging over maatschappelijke thema’s zoals klimaat en ongelijkheid. Alle stukken waren episodes uit het verhaal met Tom Ridderbeex op trompet vaak als hoofdrolspeler. Mooie solo’s maar ook mooie composities en uitstekend pianospel van Robert Koemans, die een soort leidende rol in het collectief op zich nam.
Terecht een goed applaus achteraf. Ook voor Amare dat echt wel iets moois aan Den Haag toevoegt.
Coal Harbour in Amare Den Haag een projazz concertCoal Harbour in Amare Den Haag een projazz concertCoal Harbour in Amare Den Haag een projazz concertCoal Harbour in Amare Den Haag een projazz concertCoal Harbour in Amare Den Haag een projazz concert
gezien: Coal Harbour, studio Amare Den Haag, projazzconcert
tekst en beeld: Maurits van Hout. all rights reserved.
Op 1 april stond het Rembrandt Trio op het podium van het Koorenhuis in Den Haag. En dat was geen grap. Rembrandt Frerichs is een bijzondere muzikant met een mooi duo naast hem. Rembrandt Frerichs is een perfectionist en een ontdekker. Alles in zijn muziek klopt en alles is bedoeld. Tegelijkertijd zit er ruimte in voor experiment, maar dan ook weer bedoeld. Wat ik ook heel aardig vind is dat hij ook een echte gastheer is voor zijn publiek. Hij vertelt over zijn reizen, het programma van de avond, leuke anekdotes en uiteraard zijn drijfveren. Altijd op een leuke manier.
De avond stond in het teken van hun nieuwe cd met een te lange naam: ‘A Wind Invisible Sweeps Us Through The World’. En wat ik leuk vond aan deze avond: hij ging vooral de stukken spelen die internationaal vaak de hoogste waardering van het publiek kregen. Een soort van: “the best of”. Dat maakte dat ieder stuk de moeite waard was, maar ook tegelijkertijd heel verschillend.
Van hele rustige serene stukken tot dan ineens weer hele snelle dynamische stukken.
Jazz Middelheim 2021 zal de boeken in gaan als een bijzondere editie. Jazz Middelheim markeert een nieuwe periode waarin we weer veilig met elkaar kunnen genieten van de allerbeste muziek. Natuurlijk moeten we ons inenten tegen een gevaarlijk virus of ons laten testen zodat we anderen niet aansteken. Maar het geweldige nieuws is dat het weer kan. Muzikanten stonden te trappelen om weer te beginnen en het enthousiasme was groot. Jazzliefhebbers troffen elkaar weer en wat hadden we het allemaal gemist. Want muziek brengt mensen samen en speelt een grote rol in ons leven.
Een wat uitgebreider verslag is te lezen op www.jazzineurope.com maar terugkijkende op 4 dagen schitterende jazz (13 t/m 16-8) kunnen we stellen dat het niveau weer zeer hoog was. Van de eerste dag, met veel moderne Belgische Jazz (electronische muziek met vele uitstapjes naar andere genres) zoals onder andere STUFF en Dans Dans, tot de laatste dag met schitterende concerten van Avishai Cohen en zijn trio, Joe lovano en Philip Catherine met een speciaal programma.
It was an amazing mix of musical styles on stage yesterday at Belgrade Jazz. Starting with the Spanish pianist David Pena Dorantes who combined jazz with classical music and flamenco adding a great show with a dancing lady. After that worldwide awarded sax player Miguel Zenon and his band gave us a good proof of the speed of jazz, followed by Italian Francesco Cafiso and his sextet in the upstairs room who added folk music to jazz making a great party with his blowing section. And finally Austrian Lia Pale who brought the peace back to the room with music based on famous poetry. Although I’d preferred having Pale and Cafiso in a different order it was a great night.
11 juli 2015. Gent Jazz 2015 is gestart met een uitdagend programma. Niet met grote namen die een breed publiek trekken, maar juist veel improvisatie met muziek voor mensen die al beter thuis zijn in de jazz. Ook de opbouw van de dag was prima. Vond ik het begin met Keenroh XL iets te veel in de experimentele fase zitten en te weinig lijn bevatten, het einde van Bill Laswell met zijn combi band was uitermate spannend en een voorbeeld van hoe mooi fusion kan zijn. De strakke bas van Laswell (wel iets te hard heren technici!) als dragende factor voor opzwepende jazz met Afrikaanse ritmepatronen, aangevuld met uitstekende trompetsolo’s. En daarmee was het nog niet klaar. Voor de die-hards onder ons was er nog een prima optreden in de garden stage van het trio Reijseger, Fraanje, Sylla, waarbij ook de combi Afrikaanse muziek en jazz de moeite waard was. De verplaatsing van de garden stage naar een aparte eigen plek op het terrein lijkt een succes. Daarmee was de eerste dag er puur één voor liefhebbers en is Gent Jazz 2015 prima gestart. Hieronder een aantal beelden… later meer…
Bill Laswell tijdens Gent Jazz 2015
Bill Laswell tijdens Gent Jazz 2015
Bill Laswell tijdens Gent Jazz 2015
Bill Laswell tijdens Gent Jazz 2015
Bill Laswell tijdens Gent Jazz 2015
Bill Laswell tijdens Gent Jazz 2015
David Virelles trad tijdens Gent Jazz meerdere malen op in de Garden Stage met zijn Project Mboko
David Virelles trad tijdens Gent Jazz meerdere malen op in de Garden Stage met zijn Project Mboko
David Virelles trad tijdens Gent Jazz meerdere malen op in de Garden Stage met zijn Project Mboko
Op 26 en 27 juni 2015 vond weer de Nationale Jazzdag plaats in Rotterdam. Op de 26e bezocht ik de showcases. Omdat veel tegelijkertijd geprogrammeerd stond op verschillende locaties, moesten er keuzes gemaakt worden. Hierbij een deel van de beelden als terugblik. All photos copyright mauritsvanhout.
15.05.2015 Vandaag was daar ineens het bericht. BB King heeft ons verlaten. De laatste keer dat ik hem zag was op Gent Jazz 2011. Ik kon hem toen fotograferen en het was een bijzondere avond. Ondanks dat de brille wel van zijn optreden af was (hij oogde vermoeid en vergat delen van zijn tekst en muziek) was het een genot deze legende te zien. Een woord was soms voldoende om de tent te laten genieten. BB King laat ons gelukkig heel veel mooie herinneringen en goede muziek na. “The Thrill has gone”. RIP BB King. Nog een paar foto’s om na te genieten van die bijzondere avond en BB King te herdenken.
Afgelopen dinsdag was ik in Antwerpen (B) waar in een bankgebouw (sponsor van het festival) de pers werd verteld hoe editie 2015 eruit ging zien van Jazz Middelheim. Het mooie festival in een park in Antwerpen. Grootste namen van dit inmiddels onder Nederlanders populaire festival net over de grens zijn: Jason Moran (artist in residence, dus speelt meerdere malen), Dr John, Archie Shepp, Bill Frisell Trio en Joe Lovano. Daarnaast zijn er diverse verrassingen en raad ik iedereen aan om te gaan kijken/luisteren naar het bijzondere project TaxiWars van o.a. Robin Verheijen en Tom Barman (Deus).
Kritische noten waren er ook tijdens deze persconferentie. Zo vertelde Schepen (wethouder) Heylen van Antwerpen dat er bezuinigingen zijn bij de staatsomroep en dat er dus op termijn bijgepast moet worden door sponsoren om het festival op dit niveau te houden. Maar vooralsnog kijken we uit naar een prima festival op 13 t/m 16 augustus 2015.
24.08.2014. Een week geleden beleefde Jazz Middelheim 2014 haar laatste dag. Geen snikhete zomerdagen zoals het jaar ervoor, maar muzikaal een prima editie van een hoog niveau.
Op de donderdag begon het met een optreden van de Belgische band (met de lastig te schrijven naam): MikMâäk rond trompettist Laurent Blondiau. Deze band met veel blazers vulde het podium volledig en het moet gezegd; in plaats van een brei van muziek was het prima te beluisteren met een hele strakke regie waar het plezier vanaf spatte.
Daarna volgde het eerste optreden van “artist in residence” Vijay Iyer, deze keer met zijn sextet, waarbij drummer Tyshawn Sorey en Iyer zelf op mij de meeste indruk maakten.
Inmiddels was het al avond toen Dave Douglas op het podium verscheen met zijn quintet voor een mooi stukje vuurwerk. Veel improvisatie gecombineerd met de strakke klanken van Douglas zelf in een set die stond als een huis. Opvallend hier: het serene spel van Linda Oh op de bas.
Rond half tien was het tijd voor de “hoofdmaaltijd” van de avond het optreden van Wayne Shorter en Herbie Hancock. Eén van de redenen waarom deze avond stijf uitverkocht was (bij de foodstands was dit ook goed zichtbaar overigens). Beide legendes blijken zowel samen als apart nog steeds in staat veel mensen op de been te brengen. Staan ze dan samen op het podium met iets nieuws, dan wordt het een “must-see”. Wat zou deze samenwerking brengen en wat zouden ze spelen? Het antwoord was verrassend. Daar waar het optreden begon met een aparte mengeling aan geluiden van afwisselend piano en synthesizer (waar Hancock de grenzen niet schuwde) aangevuld door sporadisch wat noten van Shorter, eindigde het met wat meer op standards geïnspireerde stukken met pianospel van Hancock. Daartussen in toch voldoende solo’s en uiteraard alles technisch verfijnd.
Tussen de bedrijven door was het de moeite waard om bij het extra podium (clubstage) te gaan kijken, waar The Bureau of Atomic Tourism (B.O.A.T.) in wisselende samenstellingen interessante stukken liet horen. Vaak zijn juist deze extra podia een stimulans voor de artiesten om los te gaan. Het is dan ook niet vreemd dat juist in deze tent veel passie en plezier te zien en te horen viel. Meest opvallend hier saxofonist Andrew D’Angelo en de gepassioneerde bassist Ingebrigt Haker Flaten.
Vrijdagavond was de avond van Avishai Cohen voor mij. Zijn optreden met de strijkers was voor mij één van de hoogtepunten van het festival. Voor het echter zover was stond er nog meer op het programma. Zo werd de aftrap gedaan door het Bruno Vansina Orchestra. Normaal gesproken speelt hij met een kwintet, dit keer een groot orkest op het podium. Opvallend veel improvisatie in het optreden en ondanks de grootte meestal toch wel een eenheid. Boeiend.
Het Deens-Engelse Phronesis was daarna aan de beurt. Het afgelopen jaar heb ik ze al meerdere malen gezien en de vraag was hoe hun concert zou zijn. De inhoud kwam redelijk op hetzelfde neer als de keren ervoor. Soms experimenteel, maar vaak toch een beetje het geijkte. Als fotograaf was ik uiteraard wel blij met de expressieve drummer die altijd boeit.
Zangeres Stacey Kent was voor mij daarna nog een onbekende en dus keek ik uit naar haar optreden. Haar stem beviel me uitstekend en ik had ook echt het gevoel dat ze me mee wilde nemen naar haar werelden. Soms de romantische jazzy wereld, het andere moment weer juist naar een soort van Zuid-Amerikaanse danswereld. En dat liep een beetje door elkaar heen. Persoonlijk vond ik dat verwarrend. Het wat meer klassieke geluid, gebaseerd op oude jazzsferen in bijvoorbeeld grote steden als New York, beviel me geloof ik beter. Misschien zou dit optreden het ook beter doen in een theaterzaal, zodat de stem beter tot zijn recht zou komen.
Mooi was het contact met het publiek dat haar in de armen leek te sluiten.
Na de warmte van Kent was het tijd voor het hoogtepunt van de dag. Avishai Cohen in samenspel met strijkers. Cohen had hier gekozen voor een project waarbij hij nadrukkelijk jazz in contact bracht met klassieke muziek en dat weer gecombineerd met muziekstromingen in verschillende werelddelen. Het concert betekende een reis langs veel verschillende soorten muziek en culturen en liet zien dat jazz geen op zichzelf staand iets hoeft te zijn. En telkens liepen stukken die puur over strijkers gingen naadloos over in een bassolo van Cohen of vice versa. Niet de nadrukkelijke aanwezige basspeler die we kennen stond op het podium, maar een teamplayer pur sang die perfect zijn rol wist te nemen of goed kon aanvullen. Het resultaat was bewonderenswaardig en wellicht zelfs het meest interessante optreden van Jazz Middelheim dit jaar.
In de Clubstage stond vandaag Thomas Enhco met verschillende bezettingen. Zijn klassieke stukken samen met marimbaspeelster Vassilena Serafimova vond ik het mooiste. Omdat het toevoegen van deze bijzondere klanken aan de klassieke piano iets magisch had. Boeiend om mee te maken .
De zaterdag dat was geheel andere koek. Deze dag stond in het teken van Toots Thielemans de festivalpeter die zo vaak op dit podium speelde op de zaterdag.
Het begon met een optreden van Aletheia (Koninklijk Conservatorium Antwerpen) samen met hun coach Jasper Høiby van Phronesis. Een luchtig optreden. Uiteraard geen hele grote hoogstandjes qua improvisaties maar verdienstelijk dat zeker.
Na de studenten was het tijd voor een uniek project. Vijay Iyer had dit keer zijn Veterans Project meegenomen. Een project met zang, muziek en poëzie met als doel de Amerikaanse veteranen aan de moderne oorlogen de gelegenheid te bieden zich te uiten en hun ervaringen te delen met de wereld. Een indrukwekkend optreden, waarbij Iyer op gepaste wijze op de achtergrond bleef. Toegegeven, het was soms allemaal matig te verstaan wat er gezegd en gezongen werd, maar de boodschap van wat doorkwam was indringend en helder.
Aansluitend het verjaardagsfeestje van Jef Neve, wiens trio 10 jaar bestond. Jef Neve is een showman. Hij speelt virtuoos en zet altijd iets neer op het podium. Als hij zegt pianospelen dan bedoelt hij ook pianospelen. Met hart en ziel wel te verstaan. Goede strakke stukken al zou een enkeling het ook wellicht te commercieel en gladjes kunnen noemen. Daar had de rest van het publiek maling aan, gelet op het ovationeel applaus.
Jef Neve live op Jazz Middelheim 2014. copyright maurits van hout
Na het geslaagde feestje van Neve tijd voor een hommage aan Toots Thielemans. Voorbij kwamen mensen met wie hij speelde en muzikale vrienden van zeer hoog niveau. Op de achtergrond speelde op een groot scherm een slideshow af met beelden van Toots. Uit een ver verleden, maar ook wat recenter. Foto’s backstage en foto’s met de groten der aarde op jazzgebied. Iedereen kende Toots en vice versa. Soms had het ook iets bizars. Alsof Toots reeds overleden was. Dat was echter zeker niet te merken aan de prachtige optredens die de volle tent werden voorgeschoteld. Wat een enthousiasme en muzikale klasse brachten de telkens wisselende samenstelling op het podium.
De bassist waar Toots jaren meespeelde, Hein van de Geyn, speelde als vanouds en met enorm veel zichtbaar plezier. Vaste begeleider en deel van zijn laatste trio Hans van Oosterhout blonk uit op de drums en pianisten Kenny Werner, Karel Boehlee en Bert van den Brink speelden om beurten de ene na de andere strakke compositie met passie. De intro van Bert van den Brink was memorabel in een muisstille tent. Later volgden onder andere nog Marc Johnson en Eliane Elias de zangeres met wie Toots zo’n warme band had en heeft. Maar naarmate de avond vorderde was er stille hoop dat Toots zelf zijn gezicht nog zou laten zien. Mensen hadden Toots immers al een blik zien werpen op het podium vanuit de coulissen. De spanning bouwde op… en toen was inderdaad het moment daar. Toots kwam zelf nog even het podium op, om zijn vrienden te bedanken voor zo’n bijzondere avond. Maar de koek was nog niet op. Toen hij eenmaal het podium had geroken waar hij zoveel avonden had geschitterd ging Toots nog een tweetal nummers spelen. En de zaal? Die was in extase. En terecht, want het voelde waanzinnig goed om die ouwe baas te zien, die ondanks zijn extreem hoge leeftijd nog altijd zoveel doet als hij zijn mondharmonica in de mond neemt. Een waardig, levend afscheid van een man die zoveel betekende en de harten van zoveel mensen stal. Bijzondere avond.
Hein van de Geyn
Hans van Oosterhout
Kenny Werner
De totale groep muzikanten die optrad samen met Toots (5e van rechts)
Toots met vaste begeleider van de laatste tijd Hans van Oosterhout
Toots gaf een bijzonder miniconcert.
Buiten al het muzikale vuurwerk in de hoofdtent was er in de clubstage tent de hele dag een podium voor MannGold de Cobre. Deze Belgische band speelde wisselende muziek. In eerste instantie leek ik in een soort van flashback te komen met muziek uit de tijd van Shadows (strakke ritmische gitaarmuziek), maar later werd er veel meer aan toegevoegd en ontstond er regelmatig een bijzonder boeiend samenspel tussen alle instrumenten in een veel meer jazz-achtige setting, zeker als bij de laatste set het podium gevuld is. De band lijkt het experiment niet te schuwen en het lijkt me zeker de moeite waard deze band in de toekomst te volgen.
Het Carate Urio Orchestra had vervolgens de ondankbare taak om de zondag af te trappen. Het was een rustige start van de middag met nog niet heel veel mensen in de tent. En om dan meteen er te moeten staan is een opgave. Dit internationale gezelschap leek zich echter weinig aan te trekken van het gegeven en speelde een gevarieerde set met het ene moment hele experimentele jazz en het andere moment korte rustige ballades. Soms met boeiende stemgeluiden en klanken van Badenhorst, dan weer bombastisch instrumentaal. Klein nadeel van deze keuzes; het lijkt soms lastig om er een lijn in te ontdekken. Benieuwd waar dit orkest uiteindelijk gaat eindigen.
Carate Urio Orchestra. Copyright maurits van hout
Carate Urio Orchestra. Copyright maurits van hout
Carate Urio Orchestra. Copyright maurits van hout
Carate Urio Orchestra. Copyright maurits van hout
Vijay Iyer had nog een laatste kunststukje voor ons in petto op de laatste dag. Zijn optreden met het Hermès Ensemble betekende een ontmoeting van jazz met klassieke muziek. Een beetje zoals eerder Avishai Cohen, maar op een kleinere schaal. Desondanks de moeite waard omdat de verschillende klanken perfect samengingen en het gevoel voor timing bij het Ensemble goed te noemen was.
Vijay Iyer geeft instructies aan het Hermès Ensemble tijdens de soundcheck.
Daarna was het tijd voor een Italiaans onderonsje. De beste trompettist van Italië, Enrico Rava, gecombineerd met één van de meest getalenteerde pianisten van dit moment (Stefano Bollani) en je krijgt een boeiende set aan muziek. Beide heren had groot respect voor elkaar en daar waar Bollani met een gepassioneerde solo de ruimte vroeg, deed Rava een stap naar achteren en genoot hij met het publiek van de lange halen die Bollani liet zien in zijn mooie pianospel. Bij alle stukken een fijne mix van klanken zonder te overstemmen. Wat mij betreft mag dit concert ook bij de hoogtepunten van Jazz Middelheim 2014.
Vóór de afsluiter van het festival nog even een bezoek gebracht aan de Clubstage waar de Spaanse saxofonist Gorka Benitez aantoonde eigenlijk op een hoofdpodium te kunnen staan. Zijn tenorsax werd overtuigend bespeeld en hij wist in de drie sets die ik zag te overtuigen. In eerste instantie nog met drummer David Xirgu, later met Nicolas Thys en Dani Pérez erbij. Qua sfeer had ik ze liever in een club gezien, waar ze in tegenstelling tot dit daglicht en rommelig situatie (mensen gaan naar binnen en naar buiten) voor mij beter tot hun recht komen. Muzikaal echter prima.
Na 4 dagen topmuziek was het om half 7 in de avond tijd voor het laatste grote optreden van Jazz Middelheim. Ahmad Jamal stond klaar. Het werd een vrijwel vlekkeloos optreden, waar in een hoog tempo allerlei prachtige jazzstandards voorbij kwamen. Jamal, die inmiddels al in de tachtig is, schudt ze moeiteloos uit zijn mouw. Niet heel verrassend of vernieuwend, wel een goed aftreden om mee af te sluiten. Een legende achter de piano. Alsof Jazz Middelheim met dit optreden zijn naam als festival met legendes nog maar even wilde bevestigen. Jazz Middelheim 2014 was muzikaal gezien een topjaar en we kijken uit naar het volgende.
Jazz Middelheim 2014, 14 tot en met 17 augustus 2014.
Jazzphotography Holland 