Op 12 maart stond Simin Tander met haar nieuwe kwartet op het podium van het Koorenhuis. Voor mij nog onbekende namen. Maar na deze avond niet meer. Zo vond ik bijvoorbeeld Harpreet Bansal (een Noorse violiste met Indiase roots) een echte verrijking en de missing link bij deze muziek.

Simin bracht deze avond een programma van poëzie en muziek, waarbij regelmatig de grenzen vervaagden. Simin Tander sprak en zong regelmatig in het Pasjtoe, een taal uit Afghanistan en Pakistan. Ze noemde het programma “unfading”, maar wat mij betreft was oneindig ook een prima vertaling.

Door de jaren heen heb ik Simin Tander vaker gezien en gefotografeerd en het blijft een bijzondere verschijning. We delen mensen graag in hokjes in, maar Simin is Simin. Wereldmuziek van een wereldburger. Simin neemt je mee naar dromen, dromen van een verre wereld waar haar vader vandaag kwam. Dromen ook over moedige vrouwen die de wereld verrijken. Simin gebruikt alles wat beschikbaar is. Haar stem, klanken en prachtige muziek. Ze werd prima ondersteund door de nieuwe muzikanten die elkaar ook goed vonden. Haar mystieke verschijning maakt het verhaal af wat mij betreft.

Mocht je een keer de kans hebben… enfin, ik heb het vaker gezegd. Ondanks dat het alweer even terug is, ook even een fotografische terugblik. Prima concert.

simin tander
simin tander
simin tander

Gezien:

Den Haag Koorenhuis: Simin Tander “Unfading”. Organisatie Projazz

beeld en tekst: Maurits van Hout Fotograaf, all rights reserved