Bill Laurance was op 26 maart alweer voor de tweede keer te gast bij Projazz. En hoe. Het werd een bijzondere avond met een volle zaal. Dat laatste was niet zo gek, want hij speelde twee gescheiden sets en het was mogelijk om als publiek de tweede set gratis bij te wonen; een mooie geste van Projazz.

Zowel backstage als na het concert was Bill Laurance een bijzondere verschijning. Hij nam de tijd voor iedereen (ondanks een zwaar programma) en signeerde alles. Een muzikant zonder enige kapsones die weet te boeien.

Deze avond speelde hij onder andere stukken van het album “Cables”. Bill Laurance zijn muziek wordt gekenmerkt door een ritme en mooie melodieën op zijn manier. Deze avond heb ik vooral gelet op het samenspel met zijn muzikanten. Bij het eerdere bezoek aan “Projazz” speelde hij solo. En om heel eerlijk te zijn, was het een verrijking om hem te horen met het trio. De muziek kreeg voor mij veel meer diepte en alledrie de muzikanten daagden elkaar uit. Zo had hij met bassist Max Luthert regelmatig een spreekwoordelijk “robbertje uit te vechten” en stal Marijus Aleksa op drums met solo’s de show.

De muziek van Laurance zit knap in elkaar, zowel qua structuur als qua uitvoering. Het lijkt soms veel herhaling te hebben, om dan vervolgens op het juiste moment weer de andere kant op te gaan. Het maakt dat je blijft wachten op wat komen gaat. Aardig detail was dat hij het strijkersorkest had meegenomen in digitale variant waarbij iedere strijker thuis zijn deel leverde tijdens de pandemie.

Laurance is een perfectionist, maar tegelijkertijd is hij creatief en durft hij iets anders op zijn tijd. Bijzondere man en ook een sympathieke verschijning on stage.

Gezien: Bill Laurance Trio. Koorenhuis Den Haag. Projazz.

tekst en beeld: Maurits van Hout, all rights reserved.