15.10.2019 Afgelopen zaterdag stond de derde editie van Mondriaan Jazz op het programma. Plaats van handeling; het Paard van Troje en het Koorenhuis. Op de laatste locatie vond op vrijdagavond de aftrap plaats met een concert van Phronesis (later meer hierover).
Mondriaan Jazz. Mij is niet bekend waar de naam vandaan komt. De schilder Mondriaan stond voor kleurvlakken en lijnen. Clichématig kan je dan zeggen Mondriaan Jazz kleurt buiten de lijntjes. Maar dat vind ik niks. Mondriaan Jazz is op meerdere vlakken een nieuwe podium voor de vele kleuren die jazz in zich heeft. Niet alleen verschillende muzikale stromingen, maar ook muzikanten uit verschillende windhoeken en verschillende fases in hun carrière stonden immers op het podium.
Hoe beviel dit festival? Allereerst de locaties. Het werd gehouden op twee locaties. Locatie één was het Paard van Troje. Locatie twee het Koorenhuis. En of het nu druilerig weer was of niet, de meeste bezoekers leken te kiezen voor een continu verblijf in het Paard van Troje (voluit) waar naast het café uiteraard het hoofdpodium en de Kleine Zaal ruimte boden aan de muzikanten. Het Koorenhuis aan de overzijde werd minder druk bezocht ondanks muzikaal gezien toch een paar hele goede concerten. Het Koorenhuis bood prima ruimte om even lekker te zitten en iets te eten tussendoor. In het Paard was het aanschuiven in een lange rij wilde je iets eten. De meeste concerten hadden een kleine overlap, dus misschien was dat ook wel de reden voor het Paard te kiezen; makkelijk van zaal naar zaal. In het Paard was het soms redelijk druk, maar meestal waren alle concerten goed toegankelijk en kon je alles prima zien en horen. In het Koorenhuis was het ook genieten voor de liefhebbers want je kon praktisch tegen het podium aanstaan en zat makkelijk ook echt in de muziek.
Dan het belangrijkste. Muzikaal. Ik begon de dag met het concert van Ayanna Witter-Johnson. Deze prachtige donkere zangeres heeft een mooie stem, speelt fantastisch cello en schrijft teksten die tot nadenken zetten. Ze weet relatief snel de sfeervol aangelichte kleine zaal in te pakken. Eerst alleen en later met een volledige band. Mooie start.
Na Ayanna ging ik naar het Koorenhuis waar Camila Meza and the Nectar Orchestra aangevuld met het Maria Tieles string lab gingen spelen. Het was even schakelen; maar zeker de moeite waard. De geboren Chilleense laat horen over een mooie stem te beschikken en aardig gitaar te spelen. Zowel zij als Tieles speelden al met grote namen en dat is te horen. De muziek krijgt een enorme diepte en sfeer met de strijkers. Dit optreden verdiende meer bezoekers. Prima concert.
Vervolgens weer snel de straat overgestoken naar het Paard voor een optreden van het Chicago Art Ensemble in de grote zaal. De grote zaal was goed gevuld en ook het podium stond behoorlijk vol. Een aantal muzikanten was geschminkt en viel direct op, maar de aandacht ging toch vooral naar de frontlinie waar een tweetal oudere heren het voortouw namen. Één van hen was Roscoe Mitchell één van de oprichters van dit bijzondere gezelschap. Het schminken van de gezichten kon ik niet zo snappen, want het gezelschap was van zichzelf al opvallend genoeg. Niet in het minste door de muziek die opvallend en experimenteel te noemen was. Ofschoon stukken van het concert prima waren, was het proberen de meest extreme klanken uit instrumenten te halen niet helemaal mijn ding. Daarnaast werd het na verloop van tijd ook wel erg statisch. Kan aan mij gelegen hebben dat ik er niet voor open stond, maar dit werd hem niet, ondanks de bijzondere status van het gezelschap.
Inmiddels was in het Paardcafé alweer een exponent van de nieuwe Nederlandse lichting musici te beluisteren. Swart een creatie van saxofoniste Celia Swart. Mooie compositie en goed behapbare muziek met diepgang. Deze groep gaan we vaker zien.
Na een korte plezierige kennismaking met Swart snel door naar de kleine zaal. Deze werd platgespeeld door Yelfris Valdés deze Cubaan speelde onder andere in Sierra Maestra een van de oudste en bekendste muzikale groepen en stond onder andere op het podium met Omara Portuondo die ondergetekende zelfs in Cuba hoorde spelen. Een megatalent, dit keer met zijn eigen band en dat beviel goed. Swingend, boeiend en vermakelijk. Wat een blast was deze man. Eerder al op North Sea Jazz en terecht. Trompetspel dat je niet loslaat gecombineerd met een boeiende swingende band met tropische invloeden. Misschien wel het beste concert van Mondriaan Jazz dit jaar?
Aan de overkant van de straat stond inmiddels Miguel Zenon (Puerto Rico) met zijn kwartet op het podium. De laatste keer dat we die zagen was tijdens Belgrado Jazz en daar maakte hij toen indruk. Ik mocht hem toen ook nog even interviewen. Schitterende saxofonist die zelf een grote vinger heeft in zijn muziek door zelf composities te maken. Jazz met een latino tintje maar weer compleet anders dan Valdés hierboven.
Inmiddels moet het verkeer zijn stilgelegd want ik ging daarna weer de weg oversteken naar het Paard voor het Seed Ensemble in de grote zaal van Het Paard. Het podium stond helemaal vol met jonge gedreven muzikanten uit Londen aangestuurd door altsaxofoniste Cassie Kinoschi. Deze jonge vrouw kan naast prima spelen ook componeren en de grote band aansturen. Opvallend gezicht daarbij was de tubaspeler Theon Cross. Ondanks het feit dat ik iets minder van de bigbands ben, een prima concert.
En het ging vrolijk verder naar een ander hoogtepunt. In de kleine, intieme zaal stond Madisson McFerrin op het podium. Helemaal alleen al zou je dat niet denken te horen, want ze werkte heel veel met sampling (korte klanken opnemen en dan later in het nummer laten spelen en herhalen) en kreeg de zaal tot een mooie samenzang bereid. Ze vertelde tussendoor mooie verhalen over haar mislukte concert bij het aankondigen van Hillary Clinton als presidentskandidate en het effect op haar leven. Sterke overtuigende vrouw met een mooie stem.
Het volgende concert was Daymé Arocena de Cubaanse die ik eerder in Gent zag. Klein van stuk en weer zingend en dansend op blote voeten, pakte ze de zaal in met haar boodschap van liefde, begrip en respect. Leuk optreden en een mooie stem.
In de kleine zaal ging ik aansluitend naar Emma-Jean Thackray met haar Walrus project. Als verschijning niet heel overtuigend, qua muziek wel interessant doordat ze durft te experimenteren met haar band. Ik vind haar trompetspel persoonlijk mooi.
Glassmuseum was de laatste act die ik ging zien in het Koorenhuis. Twee heren uit België die allebei op hun eiland speelden en toch kwamen tot een mooie subtiele muziek, klassiek georiënteerd en overvloeiend naar techno en weer terug. Prima om te horen.
Blackwave op het hoofdpodium van het Paard was de afsluiter daar. Ook dit was een Belgische band en een hele populaire. Hiphop gecombineerd met jazzinvloeden. Ik zag ze eerder al in Gent en ze gaan nog meer grote festivals doen, waaronder North Sea Jazz. Niet mijn muziek helaas en het drukke onrustige op het podium is ook niet mijn ding. Binnen hun genre echter erg goed en dat kan ik wel zien en horen.
Maar de afsluiter voor mij werd The lesson GK. Een band uit de New Yorkse underground scene. Een bijzondere en opvallende zanger Jonathan Hoard en een mc Phase One samen met een prima band. De muziek is niet uitsluitend hip hop, maar zeker ook soul en een vleugje funk. topoptreden, had wat mij betreft eerder op de avond gemogen en misschien in de grote zaal om een echt feestje te bouwen.
Ten slotte, terugkijkend een prima festival. Gevarieerd met prima concerten en een uitstekende sfeer. Niet te druk (zal wellicht komende jaren anders worden) en dus heel relaxed om van concert naar concert te hoppen. Wat mij betreft echt een blijvertje in Den Haag. Organisatie bedankt voor de gastvrijheid. Op het openingsconcert kom ik nog terug.
Gezien: Mondriaan Jazz Den Haag
12 oktober 2019.
tekst en beeld: Maurits van Hout
all rights reserved
Jazzphotography Holland 
Geef een reactie