12.8.2018. Het lijkt deze editie iedere dag beter te worden. Zo ook dag 3, waar in een goed gevuld en zonnig Park den Brandt de nadruk voor het allergrootste deel lag op “echte” jazz, zonder overigens hierover een discussie te willen starten wat dat dan precies is.
De dag begon met het Ben Sluijs kwartet dat muziek bracht van een hoog niveau. Dromerig, melodieus en met prachtige solo’s van Sluijs zelf. Dit kwartet speelt sinds 2016 samen en lijkt de weg wel gevonden te hebben. Breekbare muziek met verstillingen erin, met altijd ruimte voor het experiment. Het uitgangspunt lijkt duidelijk; het eindstation niet en daarom was het de moeite waard om naar te luisteren.
Aansluitend stond Robin Verheyen’s quartet op het hoofdpodium. Dit was jazz op een andere manier. Powerjazz; dampend, opzwepend (niet in het minst door de zeer energieke Verheyen) en buitengewoon interessant om naar te luisteren. Wat heeft die man een ontwikkeling doorgemaakt en hij lijkt elk jaar beter te worden. Uitstekende mensen ook om zich heen.Wat te denken van legende Billy Hart op drums of Marc Copland achter de piano?
Daarmee was het nog niet gedaan, want niemand minder dan Fred Hersch kwam op het hoofdpodium met zijn trio. Jaren geleden al bijna dood en begraven, maar niets is minder waar. Fred Hersch is springlevend en hoe! Prachtig subtiel pianospel, zeer gevarieerd. Zelden zag ik een tent zo aandachtig luisteren. Als we Jason Moran en Brad Mehldau goed vinden en hij was hun grote voorbeeld, dan is deze man bijna god. Geen speld tussen te krijgen technisch en toch zeer gevoelig. Topoptreden.
Tussen de bedrijven door een prima duo in de clubstage: de heren Rifflet en Mienniel uit Frankrijk. Creatief en vermakelijk, waarbij de laatste set het meeste in het oog sprong.
Het slotakkoord van dag 3 was voor het “Jazz loves Disney project“. Disney klassiekers gezongen door topvocalisten zoals Ben L’oncle Soul, Selah Sue, China Moses en Hugh Coltman. Op de achtergrond een Franse bigband aangevuld met conservatoriumstudenten uit Den Haag.
Of het aan de nummers lag die ze zongen, of de presentatie van de in mijn ogen gladde Nederlandse DJ Michiel Veenstra; het kwam op mij allemaal te commercieel over. Iets te gesmeerd en dat schuurt. Het meeste konden me nog de nummers van Selah Sue en China Moses bekoren, maar al met al was dit niet mijn ding. Het publiek leek het echter wel te waarderen.
Ondanks een wat minder einde, een absolute top-jazzdag!
beeld en tekst: Maurits van Hout
all rights reserved.
Jazzphotography Holland 
Geef een reactie