15.7.2017
Ondankbare taak Stadt
Als er rond half 5 de aankondiging komt dat het eerste concert gaat beginnen op het hoofdpodium is de tent nog vrijwel leeg. Plukjes mensen schuifelen over het terrein. Uiteindelijk staan er toch nog wel een 200 man voor het podium bij aanvang. De band bestaat uit bekende Gentse muzikanten die we in allerlei bands al zagen optreden. Muzikaal zit het prima in elkaar. De muziek gaat verschillende richtingen op. Van psychedelisch met klanken en ritmes naar pop en soms een beetje new wave.De stem van zanger Fulco Ottervanger is een bijzondere. Die moet je liggen of niet. Prima optreden zonder echte hoogtepunten.
Jenny Hval vreemde eend in de bijt
Was Stadt soms een beetje psychedelisch, Jenny HVal deed er niet voor onder. Maar er waren ook grote verschillen. De frêle Hval had een bijzondere fantasie outfit aan, net als haar toetsenist. Op zijn werktafel een soort van knoflookachtige structuren, of waren het botten? Jenny zingt, loopt, beweegt praat en lijkt alles behalve een lief klein meisje. Teksten over de boodschappen en de hardheid van het leven in algemene zin en de liefde zijn zeker niet vrolijk. Zo zegt ze: “life’s what u make it, not just a good song”. En “My heartbreak is too sentimental for you”.. in een liefdesliedje. Op de achtergrond, zware, diepe klanken en geluidsgolven. Het is een continu fantasiewereld van Hval zelf, waar je nauwelijks uit kan ontsnappen. Op een bepaald moment gaat ze zitten op een bankje en doet ze middels klankvervormers alsof ze huilt. Vreemde vogel die Hval, maar in zekere zin ook weer fascinerend.
Pete Doherty maakt het weer eens te bont
Vooraf was de vraag hoe dit optreden zou zijn. Zou hij iets neer kunnen zetten of teveel onder invloed zijn? Doherty begint goed en is redelijk bij stem. Hij zingt bekende nummers voor zijn fans krijgt de zaal redelijk mee. Tussen de nummers door gaat ie veel zitten en drinkt ie. Hij oogt onfris, heeft zijn hand regelmatig in zijn broek en vecht zich door de eerste nummers heen. Uiteindelijk gaat het achteruit. Moeten bandleden hem wijzen op het juiste nummer en gaat hij zelfs op het podium liggen. Zingen kun je het dan niet meer noemen. Aan het einde van dat nummer komt men bij hem staan en laat de podiummanager weten; nog 1 nummer. Dat pept hem voor zover mogelijk even op en hij maakt het nummer af, zij het dat hij in eerste instantie verkeerd begint. Het publiek zag een amusant optreden, maar het is ergens ook wel treurig dat iemand zichzelf zo kapot maakt en zo een soort van karikatuur wordt van zichzelf.
Trixie Whitley laat Gent genieten
Afsluiter op het hoofdpodium is Trixie Whitley, een kind van de stad Gent, maar al jaren woonachtig in Amerika. Whitley levert samen met haar (mij onbekende) drummer een prima rockset af. Soms is er ruimte voor rustige nummers, maar het meeste is vrij hard tot aan metal toe. Prachtige stem en als de toegift “I breath you” komt ontploft de tent. Schitterende uithalen en muziek die je raakt. Topoptreden.
Gezien; dag 6 Gent Jazz Festival 2017
tekst en beeld: Maurits van Hout
all rights reserved
Jazzphotography Holland 
Geef een reactie