8.11.2016 Normaliter bestond het Eindhovense So What’s Next festival uit één dag, dit keer was het festival uitgebreid met de zondag. Niet alleen in het Muziekgebouw (daar werd alleen de Meneer Frits Foyer gebruikt) maar ook op een aantal andere locaties in het centrum. Dit deel van het festival bevatte minder grote namen, maar juist daardoor de verrassingen… Uiteraard ook hier een overlap in de programmering, dus geen bezoek aan alle concerten, maar een paar juweeltjes moesten we zien.
We begonnen met een optreden van Kandace Springs in de kleine zaal van pop/rock tempel Dynamo. De jonge vrouw in Nederland, inmiddels bekend via haar optreden op North Sea Jazz, zong prachtige soulvolle nummers achter de piano en de keyboard. Rustige nummers met een fijne warme stem. Ballads met prima pianospel en iets meer tempo nummers achter de keyboard. Goed optreden. De moeite waard.
Na Kandace Springs tijd voor de Rechtbank. In een gebouw waar vroeger werd rechtgesproken zit nu al jaren een horecatent met achterin een kleine ruimte met een podium. De ruimte ademt een intieme sfeer en wordt nu gekenmerkt door warmte en muziek. Het publiek genoot van het subtiele pianospel van Xavi Torres en zijn companen. Traditionele jazzmuziek met een mooie ritmische variatie waarbij alle partijen de ruimte krijgen solo te excelleren. Opvallend is de perfecte timing bij de rustige nummers.
Even Sanne was het volgende optreden downtown Eindhoven. In de hal van een groot woonbedrijf een leuke geimproviseerde studio. Enthousiaste band met de prima geschoolde stem van zangeres Sanne Huijbregts. Hun muziek is pop met af en toe een klassiek randje. Vrolijk fris luchtig. Veel verschillende instrumenten en een sampler zorgen voor een soms wat psychedelische sfeer en meerstemmigheid. Al mogen ze hier wat mij betreft best terughoudender in zijn. De stem van Sanne is immers mooi genoeg.
Na Sanne en co snel weer even richting het podium in Dynamo. Dit keer een dame die de turbo aan heeft gezet. Power, rauwheid, drive, deze vrouw heeft een boodschap en die ga je meekrijgen of je wil of niet. Xenia Rubinos overtuigt. Ze zingt teksten waarbij ze laat horen hoe hard het leven is. Hoe ze als vrouw behandeld kan worden als een keurig mooi meisje, terwijl de realiteit een andere is. Ze is boos. Is een persoon die je maar beter in haar waarde kan laten. Ze springt het podium op en neer en gaat een paar keer het publiek in die het lastig vinden hoe hiermee om te gaan. Het traditionele Dynamo publiek (als dit al bestaat) had dit geweldig gevonden. Ijzersterk optreden.
Daarna weer even de knop om. Verstild pianospel van David Virelles in Meneer Frits. Mooi, rustig subtiel. Genieten, maar op een hele andere manier…
En omdat daar toch het beste vandaan leek te komen vandaag ook nu weer even terug naar Dynamo. Want daar stond alweer de volgende act. No Name. Dit was een lastige. Want om heel eerlijk te zijn vond ik de zangeres achter de toetsen een veel mooiere stem hebben. Klassieke soulstem, prachtig en diep versus de ietwat schreeuwerige stem van rapster Fatima Warner. En om haar leek het te draaien. Ik zou daar de rollen wel eens om willen draaien….
Tussen de bedrijven door nog even een bezoekje aan de Rechtbank met het Ben van Gelder Quintet. Hier was ik echter te kort om echt iets meer over te schrijven, behalve dat het voor mijn gevoel een beetje de New York club style jazz was, goed met een paar verrassende composities.
Voorlaatste act die ik zag was Brandee Younger, in de studentenkapel aan de Kanaalstraat een spirituele plek die perfect aansloot bij haar muziek. Deze prachtige harpiste speelde stukken in de lijn van voorgangster Dorothy Ashby, een vrouw die slechts 1 man in het publiek kende, maar toen de artiesten waarmee zij speelde werden genoemd (oa Earth Wind en Fire) werd een en ander snel duidelijk. Brandee speelt dus niet voornamelijk klassieke stukken, ze blijkt heel veelzijdig. Hierdoor krijg je een hele andere kijk op het gebruik van de harp in de muziek. Zowel bij jazzstukken als soul of pop is ze naadloos in te passen en een uitstekende toevoeging. Maar in deze set zeker. Bijzonder optreden. Misschien wel het beste optreden van de zondag en de verrassing voor mij dit jaar.
Het sluitstuk voor mij dit jaar was Theo Croker. Een trompettist die lastige stukken niet uit de weggaat en het experiment durft te zoeken. Dat zet hij vol overtuiging neer in een strakke set. Prima afsluiter.
Wat een prima festival was So What’s Next dit jaar! Nederland is weer een jazzstad rijker met een geweldig festival. Volgend jaar 3 dagen, benieuwd welke keuzes dat oplevert.
tekst en beeld: maurits van hout
all rights reserved.
Jazzphotography Holland 
Geef een reactie