14.8.2016. Even terugkijken op dag 2 van Jazz Middelheim 2016. Een bijzondere dag, waar de geest van Ornette Coleman leek rond te waren op het festivalterrein. Ornette stond voor vrijgevigheid en delen. Zowel muzikaal als zelfs qua huisvesting. Zo kwamen we althans te weten uit onder andere de jazztalks aan de start van de dag met de zoon van Ornette, Denardo Coleman. Een sympathieke rustige drummer die muziek ook duidelijk in zijn genen heeft.
Maar terug naar Ornette. Delen dus. Ornette hield van delen en gunde anderen hun plek en kansen. Datzelfde zag je bij het eerste optreden van de dag waarbij “artist in residence” Avishai Cohen dit keer optrad met jonge muzikanten die hij de kans gaf in soms snoeiharde rockstukken te excelleren en de rol van de trompet op een andere wijze in beeld te brengen. Dat past in de gedachte van Coleman.
Aansluitend het ICP orchestra met bekende mensen uit de Nederlandse improvisatiescene zoals Ab Baars en Han Bennink. Het was muzikaal zeer goed, zij het soms wat hoogdravend en te ingewikkeld voor de gemiddelde luisteraar. ICP stond vandaag voor de improvisatie en de nieuwe wegen en ook dat was Ornette Coleman.
Daarna een leuk intermezzo. Artiest van de dag op het bijpodium was Eric Thielemans en zijn tweede setting was bijzonder; een drumbattle tegen drummer Billy Hart. Al was er zeker geen sprake van een strijd. In tegendeel; ze zweepten elkaar op naar een hoog niveau. Ook hier; improvisatie ten top.
Terwijl de meeste bezoekers zich nog bekommerden om hun maaltijd was het tijd voor het hoofdgerecht van de dag het Ornette Coleman Tribute. Niemand minder dan zijn zoon Denardo Coleman had een keur aan topmuzikanten samen gebracht voor een mooi eerbetoon aan Ornette. Muzikaal zeer goed met een opvallende rol voor trompettist Wallace Roney Jr. (inderdaad..een zoon van de grote…). Soms werd het iets teveel een kakafonie van geluid met al die blazers, maar het meeste was heel bijzonder. Ornette zal hebben geglimlacht.
En was het daarmee klaar? Nee, Patti Smith mocht de avond afsluiten op het hoofdpodium. Ze was inmiddels alweer een stuk ouder geworden sinds de laatste keer dat ik haar zag (2008) maar muzikaal was er weinig veranderd. En zeker inhoudelijk niet. Het recept was nog hetzelfde . Kritische teksten over de maatschappij en al onze menselijke fouten. Een betrokken gevoelige vrouw die ook een periode huisvesting deelde met Ornette Coleman en vaker op het podium met hem stond. Goed om haar hits weer eens te horen, maar bij Patti Smith heb ik altijd wel op een x moment het gevoel dat het te ver doordraaft als het gaat om hel en verdoemenis. Spugen op een podium zou ze niet meer nodig moeten hebben op haar leeftijd. Het publiek genoot van hits als Gloria en Because the Night en vond het best.
Tekst en beeld: Maurits van Hout
all rights reserved.
Jazzphotography Holland 