16.7.2016 Dag 4 van Gent Jazz moesten we vanwege ziekte aan ons voorbij laten gaan helaas. Aan de artiesten die er deze dag op het podium stonden onze excuses, maar we komen graag weer kijken en luisteren.
Dag 5. Na een paar dagen ging Gent Jazz weer verder. Dit wordt ook wel het tweede festivalluik genoemd.
Donderdag 14.7.2016 begon met de zangeres Ala.ni Deze prachtige, slanke verschijning begon als achtergrondzangeres bij niet de minsten: Mary J Blige en Andrea Bocelli. Hier in Gent had ze een lastige opdracht. De tent was vrijwel leeg. Toen ze begon een man of twintig. Er was veel zon buiten en waarom dan naar een podium in een tent? Ze stapte daar makkelijk overheen en ging relaxed zitten op een kruk. Naast haar een mij onbekende gitarist. Haar contact met het publiek is losjes, haar bewegingen mooi en gracieus. Ze heeft een mooie stem en kan prachtig uithalen zoals in Cherry Blossom. Het lijkt soms op oude jazz van zangeressen als Billy Holliday, maar is dat toch niet. De teksten zijn zoet, maar plezierig om naar te luisteren. Prima optreden, zeker gezien de omstandigheden.
“I know, it’s only rock and roll but I like it..”. Het zou kunnen gelden voor James Hunter en zijn Six die daarna hun opwachting maakten op het mainstage. James Hunter is blues, Rock’n Roll en wellicht zelfs een tintje jazz. Muziek vanuit het hart en leven met passie gebracht. Een optreden van James Hunter loopt altijd als een trein en dus nu ook. Ik had hem alweer even niet gezien en hij leek wel iets ingeboet te hebben ten opzichte van de vorige keer.Iets minder energiek, maar desondanks zeer zeker de moeite waard. Gelukkig was het alweer drukker in de tent.
Als de Brexit betekent dat alle toppers Groot Brittannië verlaten, zoals Lianne La Havas en Ala.ni, dan graag meer Brexit… Want zangeres Lianne La Havas (klinkt inderdaad mooier dan haar werkelijke naam Lianne Charlotte Barnes) brengt iets moois naar Gent deze avond. Power met een hele mooie stem. Prachtige uithalen en soulmuziek in een sausje dat we kennen van andere grote artiesten. En toch; geen kapsones. Lianne maakt grapjes en blijft vooral haarzelf. Aangenaam zoals ze het contact aangaat met het publiek. Goed optreden.
Tussen de bedrijven door een optreden in de gardenstage van Allen Stone ook actief op North Sea Jazz. Deze gast klinkt op afstand dusdanig zwart dat zijn verschijning me verbaast. Een mooie soulstem, soms meer blues en dan staat daar een vreemde verschijning, trainingsjack, pet, typische bril. Alsof ie midden in een identiteitscrisis zit. Zijn stem, de muziek en de inhoud van zijn songs vragen niet om deze afleiding. Dat is jammer. Muzikaal zeker een aanrader.
En de dag was nog niet voorbij, want Jill Scott moest nog komen. De versie van Jill Scott getoond in de programmakrant leek me iets jonger, want de werkelijke Jill Scott die we te zien kregen was een paar kilootjes groter. Geen probleem; haar stem had daar zeker niet onder geleden. Wat een strot heeft deze mevrouw. Soul van de bovenste beste plank. Helaas moesten de fotografen op afstand. Mensen mogen het wel horen, maar zien op afstand of zoiets? Desondanks een paar foto’s van deze zeker wel uitstekende zangeres die gedreven lijkt door boosheid en ervaringen, maar wel uitstekend relativeert met een grap.
Beeld en tekst: Maurits van Hout
Jazzphotography Holland 
Geef een reactie