9.10.2015. Een week na de cd presentatie in Paradiso, dan nu ook de cd review. Chloe Charles weet wederom te overtuigen met haar tweede cd. Ze lijkt weer een stap verder in haar muzikale ontwikkeling. Sterke punten bij deze cd zijn de muzikale composities. Daarnaast is de muziek grotendeels uit het leven Chloe gegrepen, waardoor je als luisteraar gaat begrijpen wie Chloe is. De meeste teksten schrijft ze zelf en alle thema’s komen voorbij. Het bestaan van de artiest, het verliezen van familie, een onmogelijke liefde, het veranderen van seizoenen, liefde en spijt van dingen die gebeuren en de relatie met haar vader. De muzikale ondersteuning tijdens de nummers lijkt perfect gekozen. Van de subtiele piano en de opbouw met violen in “Gold” tot bijvoorbeeld het nummer “Smiling” waarbij in een soort van jaren 70 soulnummer een perfect achtergrondkoortje aansluit. Alle nummers zijn verhaaltjes op zich en voor de mensen die het iets minder verstaan; de songteksten op de cd zijn een perfect middel.
Zijn dan alle nummers even mooi? Nee, er zit wel degelijk verschil in de nummers. Het eerste nummer “Black and White” is een absolute hitsingle en het verbaast me dat we dit nummer nog niet horen op de radio. In dit nummer zit alles. De violen, de prachtige stem van Chloe en wat een tekst. Het nummer is rauw en raakt je. Maar het aansluitende “Take me naked” kan ondanks de spannende titel minder boeien. “Hold me” kent mooie uithalen, maar is ook minder spannend. “Fans” daarna gaat over een relatie die op leugens is gebaseerd en die beter snel kan stoppen. De dreiging in het nummer wordt mooi vertaald met de dreigende drums en de steeds snellere opbouw naar een climax. “Be still” is een mooi nummer met een lage stem en prachtig pianospel. “Through your eyes (Why)” gaat over de dood van familieleden en is door de violen weer melancholisch en meeslepend. Het nummer “Wool sweater” daarna kent een mooie metafoor (“There’s a hole in your heart like the sweater you gave me”) maar is wat eentonig. “Gold” is inhoudelijk qua tekst mooi en muzikaal meeslepend. “Smiling” doet de souljaren weer even herleven en sleept je mee terug in de tijd. Heerlijk. “Little regret” en “Run your course vallen daarna een beetje tegen. “Clover” is weer veel beter, met een perfecte Chloe en viool. “We grow up” over het kind in ons is boeiend en altijd weer met een meeslepende stem van Chloe. De afsluitende song “Tulip” maakt het album goed af. Ondanks dat we nu juist van de zomer vol de herfst in zijn gerold, gaat dit nummer over de ontluikende lente na een lange donkere periode. Alsof Chloe persoonlijk het licht komt aandoen na de donkere tijden.
Chloe Charles is weer verder gegroeid, als persoon en daardoor zeker ook als artiest. Voor deze vrouw wat mij betreft geen bijzalen meer op Northsea Jazz of bovenzalen in Paradiso, maar volle zalen in theaters waar haar stemgeluid het beste tot zijn recht komt. En geen discussies over pop of jazz… Chloe is Chloe.
Cd recensie: Chloe Charles “With blindfolds on”
door: Maurits van Hout
copyright: Maurits van Hout
Jazzphotography Holland 
Geef een reactie