15.12.2013. Het was weer goed toeven in het Vorstelijk Complex in Utrecht tijdens het derde U Jazz Festival. Niet alleen vanwege de leuke sfeer maar ook vanwege het hoge niveau van artiesten. Onbegrijpelijk daarom dat er minder publiek was dan vorig jaar. Zeker ook gelet op het feit dat de concerten in het Mirliton theater vrijwel allemaal uitverkocht zijn. Maar goed, de liefhebbers kregen waar voor hun geld. Op de middag een leuke workshop mondharp door Danibal en aansluitend een optreden van de winnaars van de U Jazz/HKU wedstrijd het Keno Harriehausen Quartet.
Maar het ging toch echt om de hoofdmoot van het festival en dat werd afgetrapt door Randal Corsten met zijn Symbiosis. Met de gedreven pianist Corsen en een overtuigende Vernon Chatlein op percussie werd het publiek getrakteerd op jazz met een tropisch geluid dat nooit verveelde. Vooral de tempowisselingen zoals in ” The best is yet to come” bevielen erg goed. Het samenspel was ook prima.
In de kleine zaal (een leslokaal) stond inmiddels alles klaar voor het optreden van Bert van den Brink en Marcos Baggiani. Bert van den Brink stelde dit festival qua inhoud grotendeels samen en het was dan ook niet vreemd dat we hem zelf ook een aantal keren voorbij zagen komen. Vanavond om te beginnen achter zijn favoriete Hammondorgel met het karakteristieke geluid. Ik had Bert al een aantal keren gezien maar meestal achter de piano. Vanavond dus ook op de Hammond. Het optreden begon met prachtige klanken van Marcos Baggiani die geen drummer of percussionist is maar voor mij gewoon een geluidskunstenaar. Alles kan en mag gebruikt worden in de muziek. Echter Marcos stelt daarbij wel de eis dat het functioneel is in het stuk dat hij speelt en dat was het zeer zeker. Dan subtiel, dan stevig en altijd de moeite waard. Het ene instrument is vooral in de opbouw belangrijk, het andere in de finale van het stuk. Baggiani beheerst dit en maakt de beste keuzes. En het allermooiste..Van den Brink was in staat om telkens de klanken van zijn Hammond erop af te stemmen, waardoor het een geheel was en buitengewoon spannend. Je wist immers nooit welk muzikaal antwoord Van den Brink zou geven. Gebruikte bijvoorbeeld Baggiani schalen, dan kwam Van den Brink met een soort van galm die je meevoerde richting het verre Oosten. Boeiend optreden.
Daarna het optreden van Henk Kraaijeveld. Het eerste deel bestond uit de jazzstukken met zijn trio en en aansluitend was het de beurt aan zijn a capella zanggroep The Junction. Kraaijeveld, die dit jaar het Nederlands Jazz Vocalisten concours won blijkt veelzijdig te zijn, ook vanavond. Bij de stukken die hij alleen zingt maakt ie indruk met een stijl zoals bijvoorbeeld Kurt Elling dat kan. Ook is Kraaijeveld niet vies van een stukje humor. Zo bracht hij eigen stukken zoals het nummer Googlin’ waarbij ie de moderne tijd op de hak nam. Bij The Junction ook veelzijdigheid, want als je stukken van Cole Porter kan zingen en daarna net zo makkelijk een nummer van Gnarls Barkley (Crazy) inclusief alle ritmesecties die erbij horen, dan kun je als groep veel aan, zeker als daarbij ook de choreografie de moeite waard is.
Na al dit vocale geweld weer even tijd voor het instrumentale geweld door Bert van den Brink achter zijn Hammond, samen met Bert Joris. Bert Joris, de alsmaar rijzende trompet ster uit België, die inmiddels al zoveel internationale podia zag en onderweg is nationale sterren als Toots Thielemans en Philip Catherine in te halen, dit keer festivalgast met later nog een eigen programma. Aangezien je deze combinatie Hammond – trompet niet zo vaak tegenkomt op het podium was het de vraag hoe dit zou uitpakken. Het antwoord kwam vrij snel en het mooie was dat beide heren elkaar lieten schitteren. Soms sloot het perfect op elkaar aan, de andere kant was het net of er een andere pagina van het boek getoond werd, maar wel uiteraard uit hetzelfde boek. Boeiend, meeslepend en mooi hoe twee van deze grote artiesten elkaar aanvullen en ruimte geven. En was Joris subtiel dan koos Van den Brink iets subtiels waarbij vooral ook het perfecte pedalenwerk van Van den Brink opviel. Leuk optreden.
Rond 22.00 uur was het dan zover. Het optreden van Bert Joris en zijn “4U kwartet” samen met Bert van den Brink achter de piano. De meeste stukken waren door Bert Joris zelf geschreven en leken op maat voor deze samenstelling. De perfecte timing van Van den Brink gecombineerd met het mooie solowerk van Van Schaik achter de drums en degelijke ondersteuning van Frans van der Hoeven en uiteraard het excelleren van Bert Joris. Leuke anekdote van Bert Joris over het naderende einde in een depressieve bui en het nummer wat daaruit voort kwam. Resulterend in een prima nummer met veel diepte. Of “To Philip” een ode aan Philip Catherine met ook hier weer een mooie solo van Van Schaik. Het einde van het optreden kende nog een verrassing want ineens stond Henk Kraaijeveld op het podium voor een perfecte finale.
Tussen de bedrijven door speelde Simply Jazz in de foyer op een luchtige manier (maar muzikaal uitstekend) een aantal mooie vertolkingen van bekende popsongs.
Ondertussen werd het hoofdpodium gereed gemaakt voor het laatste optreden Alex Siegers & The Payback. Ondergetekende had de heren nog nooit gezien en was dan ook sceptisch. Een kleine Indo die nummers van een soul/funk legende zingt, hoe zou dat uitpakken. Maar het kwam allemaal goed. Siegers die met zijn programma een eerbetoon aan de begeleidingsband van ondere andere James Brown brengt, was overtuigend. Tuurlijk heeft hij niet die diepe soulvolle stem die James Brown zelf had in ” A man’s world”, maar de passie en de kracht waarmee hij het nummer neer zet trekt je mee de muziek in. De band erom heen was ook de moeite waard. Strak, goed en opzwepend. Ja, het werd inderdaad funky en de solo’s van bijvoorbeeld Boeren trombone), Koper (sax) en Beets (trompet) waren echt van een heel goed niveau. Het publiek vond het schitterend en dus werd er geswingd. Een vrolijke perfecte afsluiter van een leuke festivalavond die volgend jaar uitverkocht zal zijn…
Jazzphotography Holland 
Geef een reactie