9.8.2013. Het zat de organisatie van Gouvy Jazz mee vorige week. In plaats van de regen van de voorgaande edities nu schitterend weer en een aangename temperatuur en mede daarom ook een perfecte sfeer. Tel daarbij op de uitstekende programmering en het was een absolute topeditie dit jaar in die prachtige Ardense omgeving van Gouvy.
Zo begon de vrijdagavond met een optreden van het José Luis Gutiérrez trio. Als winnaar van de publieksprijs van 2012 kregen zij de kans hun kunsten nogmaals te vertonen en dat deden zij met verve. Het optreden bestond uit een thema “Cuatros Elementos” oftewel de 4 elementen. Zo begon Gutiérrez met een mooi ingetogen sax solo waarbij hij refereerde aan oude gebeden voor de aarde in Castillië (Spanish Moment). Later zouden nog volgen water, wind en vuur, waarbij hij telkens kort vertelde hoe dit van invloed was op de muziek. In ieder deel zette hij telkens een hele andere sfeer neer met zijn trio. Daarnaast werden de verschillende onderdelen telkens gevisualiseerd zoals bijvoorbeeld de aarde die werd opengesneden met een mes, waarbij de inhoud symboliseerde wat de aarde ons kan geven. Gutiérrez zocht telkens nadrukkelijk het contact met het publiek en deed dit met veel humor. Ook drummer Legido speelde een mooie rol met veel verrassing. Je zou denken dat het dan muzikaal minder zou zijn door al deze afleiding maar niks is minder waar. De mooie sfeervolle composities zoals bijvoorbeeld Five Oceans werden perfect gespeeld telkens met de subtiliteit die bij de sfeer van het nummer hoorde, waarbij de ingebouwde ruimte voor solo’s goed werd gebruikt. Na 2012 ook nu weer een staande ovatie voor deze toch wel vernieuwende manier van jazz brengen. ENGLISH
Na al dit Spaanse vuurwerk was het de beurt aan het Champian Fulton Quartet. Zangeres Champian Fulton is een frisse vrolijke zangeres die naast perfect zingen ook uitstekend is achter de piano. Dit leerde ze tijdens haar 10 jarige verblijf in New York. Vooral in bijvoorbeeld het Cole Porter stuk “Easy to love” kwam dit uitstekend tot zijn recht. Terwijl bij bijvoorbeeld het “bluesy” “It’s too late baby” ze met haar stem de sfeer van een nachtclubzangeres neer wist te zetten vol emotie en ontroering. Tussen de bedrijven door prachtige solo’s van saxofonist Dmitry Baevsky en aan het einde van bassist Kenji Rabson. Een erg goed optreden dat ook hier weer het publiek van de stoelen kreeg. Van deze dame gaan we nog veel horen.
Aansluitend het Tom Harrell Quintet. Een bijzonder optreden omdat de autistische Harrell zijn ding deed en telkens na een nummer of een solo zich snel naar achteren verplaatste en alle contact met het publiek uit de weg ging. Zijn trompetspel is echter fenomenaal en het samenspel met zijn groep uitstekend. Niet gek, want in de 6 jaar dat ze samen zijn hebben ze al 4 albums opgenomen. In de composities van Harrell zelf is meestal een hele subtiele sfeer te vinden en als luisteraar wordt je meegezogen. Zijn muziek is vooral heerlijke luistermuziek waarbij elke noot zijn eigen belangrijke rol speelt. Het samenspel met saxofonist Wayne Escoffery is formidabel en de muziek is verrassend veelzijdig. Zo kan een nummer rustig beginnen, maar dan juist weer verdwijnen in de diepte met prachtige solo’s en een complex samengaan van de instrumenten.
Op de zaterdag begon ik met een optreden van het Freddie Redd Colours Quartet. Freddie Redd (85) is een indrukwekkende verschijning. Hoewel fragiel maakt hij indruk achter de piano met zijn hoed en snor en weet hij telkens het publiek te vermaken met een grote dosis humor tussen zijn uitstekende hard bop jazz door. Als er een hond blaft tussen zijn uitleg voorafgaande aan een nummer, roept hij doodleuk: “someone doesnot agree”. En grapt ie tweemaal bij een nummer dat het is opgedragen aan de vriendin van de zwager van zijn tweede vrouw, waarbij hij de lachers op zijn hand krijgt. Naast alle humor en leuke anecdotes met het publiek is ook dit optreden muzikaal dik in orde. Naast het prima spel van Redd zijn ook de solo’s van Tony Lakatos (sax) en drummer Sangoma Everett de moeite waard.
Na de humor van Redd tijd voor iets heel anders, want het Lou Donaldson Quartet stond klaar. Ook hier weer een nestor uit de jazzscene met een perfecte dosis humor aan boord. Toch is dit niet te vergelijken met zijn voorganger want Donaldson speelt niet alleen andere muziek, hij brengt ook een compleet andere band on stage.Zo heeft ie de perfecte Akkiko Tsuraga op de Hammond B3 meegenomen en ook de drummer is Japans namelijk Fuku Tainaka. Donaldson, gespeeld met de allergrootsten uit de jazz zoals Art Blakey, Miles Davis en Thelonious Monk, weet deze avond het allerbeste uit zijn muzikanten te halen, want vooral Tsuraga op de Hammond en gitarist Randy Johnston spelen de sterren van de hemel. En altijd weer is het Donaldson die met een schitterende solo de zaak aaneen rijgt. Met zijn 86 jaar weet hij nog steeds indrukwekkende vertolkingen neer te zetten van stukken van Charlie Parker en steelt ie de show als ie met zijn hese stem een prachtige en hilarische song neerzet over een “Whisky drinking woman”. Verder bedankt hij het publiek op zijn Japans en wint ie de harten van de bebop fans met de uitspraak “No fusion no confusion”. Oftewel geen poespas, maar jazz. Aan het einde van de show veegt ie het hoofd af van Tsuraga (die de Hammond bijna laat ontploffen met zoveel vuur speelt ze) en doet hij zelfs een dansje met haar. Zelden een 86-jarige zo’n lol zien hebben. Na afloop had hij zelfs nog tijd voor een interview dat later volgt hier. Buitengewoon leuk optreden.
En was het dan op? Nee hoor, er stond nog een band klaar, namelijk het Benny Green Trio aangevuld met saxofonist Jesse Davis. Benny Green, voorheen onderdeel van de Art Blakey Jazz Messengers, blijkt een gedreven bandleider die mooie uptempo jazzstukken speelt en zorgt voor een swingende afsluiting van Goovy Jazz. Klassieke jazz gespeeld met een modern sausje waarbij er volop ruimte is voor improvisatie. De stukken waarin Saxofonist Jesse Davis naar voren stapt zijn zeker zo mooi. Bijna allemaal met een open einde en het is telkens de vraag waar ze naartoe gaan wat de muziek wel spannend maakt. Het geluid van Davis is krachtig en trekt je de muziek in. Green geeft dit trio net dat beetje extra. Met heren als Green en Davis hoeven we ons geen zorgen te maken. Deze vorm van jazz zal altijd levend blijven! Een mooie stijlvolle afsluiter van een goed jazzweekend.
Gezien: Gouvy Jazz, 2 en 3 augustus 2013.
Tekst: Maurits van Hout
Foto’s: Maurits van Hout
Jazzphotography Holland 