Op vrijdag 19 juli was het tijd voor muzikaal vuurwerk op de prachtige Bijlokesite. Allereerst begon de dag met het optreden van Valerie June. Deze prachtige vrouw, voluit Valerie June Hockett, is een bijzondere verschijning. Het hele optreden houdt ze haar zonnebril op en met haar prachtige sexy jurk en dreadlocks maakt ze direct indruk. Valerie is één brok energie. En daar waar je een jazzy stem zou verwachten, brengt Valerie een rauwe country- en blues-stem mee. Niet gek als je hoort waar ze vandaan komt (Memphis Tennessee). In eerste instantie komt de muziek op mij over als Hillbilly music van de rauwste soort. Met haar rauwe, soms snerpende stem, weet ze het publiek direct te boeien. Op de achtergrond de drummer die in het begin zorgt voor een keiharde indringende beat die door merg en been gaat. Niks ritmisch gewoon puur en hard. Tijdens “Bring it on home to me” speelt ze op een Banjolele, maar meestal is het gewoon een snerpende electrische gitaar en soms een akoestische gitaar. Pure muziek. Dit verandert niet als de rest van de band op het podium komt. Wel wordt de sound voller.
Valerie is een pittige tante, die veel kan bieden en sterk in opmars is met de nieuwe cd “Pushin’ against a stone”, een titel die volgens Valerie aangeeft weergeeft hoe haar leven voelde tot nu toe. Ook staan er veel optredens in Europa deze zomer. Tussendoor oogst ze een trouw applaus, maar na verloop van tijd lijkt het allemaal wat veel op elkaar. “You can’t be told” beviel me uitstekend en ook “Workin woman blues” met mooi trompetspel erin was super. Een goed optreden en een vrouw waar we nog wel van gaan horen. Iets meer variatie en ze is top.
Na Valerie June en de knipoog naar hillbilly land was het tijd voor José James. Ik had hem al weer even niet gehoord en was benieuwd hoe het met hem was na geslaagde projecten met onder andere Jef Neve. Voor mij werd dit het allerbeste optreden van het festival. Was Bobby Womack goed; José James ging hier nog overheen. Van minuut 1 tot de laatste noot was dit een geweldig concert. José James kan toveren met zijn stem. Ritmes veranderen en via rustpunten ineens weer het publiek betoveren. Zijn stijlvolle performance speelde daarbij absoluut een rol. Door een klassieke opbouw in de meeste nummers met volop ruimte voor solo’s (zoals van trompettist Takuya Kuroda) en een goede variatie in de soort muziek (dan soul, dan jazz en dan weer funky hip hop) weet hij te boeien van begin tot het einde. Als hij even zelf naar achteren stapt om te genieten van zijn bandleden, zie je hem duidelijk genieten. James is een perfectionist en ook een gepassioneerde liefhebber. Schitterend waren “Trouble” en “Ain’t no sunshine” van Bill Withers. Uitmuntend optreden.
Als afsluiter van de voorlaatste avond stond Jamie Cullum op het podium. José James had de lat al behoorlijk hoog gelegd en Cullum moest dat als headliner minimaal evenaren. Cullum begon met heel veel energie. Rende van de ene naar de andere kant van het podium en deed zijn uiteraard bekende “ik-spring-van-de-piano-act” waarbij zelf gewacht werd tot de fotografen allemaal hun camera gereed hadden. Die foto plaats ik hier dus niet… Tussendoor werden de complimenten uitgedeeld aan Gent: “Jullie zijn geweldig, Duitsland en America zijn opscheppers”. En; “‘ Ik ben blij hier tussen al die grote namen te mogen spelen”. Het leek erop alsof ie de druk van zijn optreden af moest halen. Uiteraard komen hits voorbij zoals “Don’t stop the music” en “Twenty something”. Daarnaast natuurlijk nummers van de nieuwe cd “Momentum” zoals “The same things” en ‘When I get famous”, een liedje over een loser (niet hij!) die beroemd gaat worden. Tijdens dit nummer ook artiesten uit de band van Valerie June op het podium. In vergelijking tot eerdere optredens en zijn eerste cd’s vond ik Cullum uiteraard weer de ADHD man die we kennen, die het publiek opzweepte en geen moment rust gunde, maar ik vond zijn stem iets minder. Daarnaast lijkt Cullum met zijn nieuwe cd op zoek te zijn naar nieuwe wegen die echter niet helemaal passen bij de rol die hij zo graag op het podium speelt. Vandaar dat het publiek genoot van de grappen en grollen (bij het laatste nummer greep hij de camera om zelf opnamen te maken) van Cullum en zijn grote hits, maar moest wennen aan de nieuwe nummers. Een goed optreden maar muzikaal kan Cullum beter.
foto’s en tekst: Maurits van Hout
Jazzphotography Holland 
Geef een reactie