Op zaterdag 13 juli stonden Phronesis, Kurt Elling en Diana Krall op het hoofdpodium van Gent Jazz. Het werd een mooie avond. Niet alleen was het weer zeer aangenaam; de muziek was van hoog niveau.
De avond begon met het Brits-Deense Phronesis trio. Onderscheiden met de Londen Jazz Award in 2012 was hun reputatie al vooruitgesneld. Bij vlagen vond ik het erg interessant en spannend, maar delen waren ook wat aan de saaie kant. Daar waar de versnelling in het spel optrad en drummer Eger en bassist Hoiby de zaak ritmisch opstuwden werd het spannend. Andere delen waren voor mij wat vlak en minder toegankelijk.
Heel anders werd het toen Kurt Elling het podium betrad. De man die al jaren achtereen als beste jazzvocalist geldt wist het zonder meer waar te maken. Niet alleen was hij in staat het publiek op te zwepen met zijn sterke stem en schitterende mimiek, hij wist met zijn band een sfeer neer te zetten die je meenam naar een hele andere tijd. Je moet het maar kunnen. Charismatisch, knettergek, het zou allemaal van toepassing kunnen zijn op Kurt Elling, maar een zekere genialiteit hoort daar absoluut bij. Deze avond bracht hij een ode aan een generatie tekstschrijvers op Broadway zoals Paul Simon en Burt Bacharach. Prachtig was “a house is not a home” en “I only have eyes for you”. Zijn schitterende stem in dit nummer en theatrale manier van zingen a la Frank Sinatra leverde hem een daverend applaus op. Het momentum wat ie hier had kon ie echter niet verzilveren omdat ie aansluitend met allerlei rare geluiden die net iets te lang duurden een intro inzette van “On Broadway”. Dat was echter toch weer vrij snel vergeten en met “La vie en rose” was de op en top performer weer helemaal het heertje en kwam hij na een staande ovatie 3x terug om het publiek te bedanken en nog even te spelen. Uitstekend optreden!
Na Kurt Elling was het de tijd voor Diana Krall. Dit was een apart optreden. Enerzijds omdat de muzikale kwaliteiten van Diana Krall zeker te horen waren en het pianospel uitstekend was. Anderzijds omdat ze soms wat nerveus of bijna ongeïnteresseerd over kwam. Zo kwam ze het podium op, brabbelde wat tegen het publiek zonder ze aan te kijken en ging zitten spelen. Tussendoor vertelde ze ook dingen die erop konden wijzen dat ze misschien gewoon wel eens een mindere dag had. Zo praatte ze over het spelen van Ukele in een met Duvel gevuld bad weggezonken na een slechte dag. Of vertelde ze bij “The Wedding song”: “Geniet ervan want de meeste nummers gaan over misère zoals kapotte relaties”. Toch was het niet alleen drama. Ze vroeg het publiek om lievelingsnummers en dat leidde tot hilarische reacties omdat ze uiteindelijk liet weten, toch zelf maar te bepalen wat er gespeeld ging worden (“That request window is closed!”). Muzikaal gezien was het een ruim spectrum wat ze speelde. Van de klassieke Vaudeville-Jazz uit de jaren twintig (waarbij de setting van het podium perfect paste met grote rode gordijnen) tot nummers van Bob Dylan, Pink Floyd en Neil Young. Even was er zelfs een popmedley te horen. Niet alle covers bevielen me even goed, maar bijvoorbeeld “Boulevard of broken dreams” vond ik erg mooi en Ook “Simple twist of faith” was perfect. Haar wat rauwere soms ook doorleefde stem maakte het altijd weer boeiend en zoals genoemd, het pianospel was uitstekend. Goed en vermakelijk optreden.
Jazzphotography Holland 
Geef een reactie