15.04.2013. Gisteren zag ik in Lantaren Venster in Rotterdam The Hidden Orchestra. Een waar orkest zou de naam doen vermoeden, maar toch stonden er maar 5 mensen op het podium.

Waar kwam dan die naam vandaan? Ze speelden vrijwel in het donker, was het dat? Nee, er zat een heel orkest verborgen in de samples in de keyboards van Joe Acheson en Poppy Ackroyd. Heel veel samples. Dan weer stemmen of flarden van teksten, dan weer juist dierengeluiden. Soms leek het wel een muur van geluid. Meestal werden de samples gebruikt om een nummer te starten, soms juist om te eindigen. Nooit wist je wat er ging komen en dat maakte het wel spannend. De drums van zowel Tim Lane als Jamie Graham zorgden continu voor een soort van meeslepende beat die niet te temmen viel. Net als de trompet van de uitstekende Phil Cardwell die wat mij betreft boven de rest uitstak. De electrische viool van Ackroyd en de  basgitaar van “bandleider” Acheson hoorde ik meestal niet boven de rest uit. Maar gelet op het grote aantal samples (geluidsflarden noem ik het maar) was ook nooit echt duidelijk of hij nou speelde of dat het geluid een sample was. Meestal was hij met de ogen gericht op de toetsen en er was slechts contact met het publiek tussen een paar nummers en aan het einde. Een beschaafd dankjewel voor het komen en een korte uitleg dat ze moe waren vanwege een optreden in München en het optreden was voorbij zoals het gestart was. Ineens stonden ze daar in het half donker en begon het en zo was het ook weer over. Soms was het heel spannend, zeker daar waar tekst flarden en muziekflarden van oude elpees (met kraken) te horen waren en je nooit wist welke kant het opging, maar vaak was het veel van hetzelfde en net iets teveel samples waardoor de kracht van de live-instrumenten wegviel. Gelukkig maakte Cardwell voor mij de avond goed. Die zou ik graag eens apart horen spelen. Speciale avond.

Deze slideshow vereist JavaScript.