Jazzphotography Holland

Donderdag 25 oktober 2012
Ofschoon er al op 23 en 24 oktober opwarmers waren, vormde het Sava Centar het decor voor de eerste festivalavond. Dit enorme congrescentrum biedt plaats aan bijna 4000 bezoekers en was vrijwel volledig uitverkocht. De spits werd afgebeten door Darkwood Dub en Bisera Veletanlić . Darkwood Dub is een Servische band die het zelfs tot een MTV award nominatie schopte. In Servië is deze band vooral populair geworden in de underground scene. Veletanlic is al jaren een grote naam in de Servische (Joegoslavische) muziekwereld. Voor mij was het echter de eerste kennismaking met deze artiesten. De samenwerking tussen deze artiesten bestaat sinds 2011 toen ze samen een cd opnamen. Gek genoeg bevielen de stukken die ze apart speelden/zongen mij beter. Dat kwam waarschijnlijk omdat ik de stem van Veletanlić niet zo sterk vond. Ze leek niet alles meer te kunnen halen en forceerde een aantal malen, waarbij het allemaal toch vrij vlak bleef. Darkwood Dub daarentegen presenteerde een fris geluid met wat mij betreft een opvallende rol voor zanger Dejan Vucetic.
Aansluitend was het tijd voor Miles Smiles een muzikaal project genoemd naar een album van Miles Davis waaraan de enige trompettist die Miles Davis onder zijn hoede had van de partij was; Wallace Roney. De rest van het gezelschap deed echter zeker niet onder voor deze voor blazende kanjer. Absolute topper was drummer Omar Hakim die ook al speelde op 2 albums van Miles Davis. Zijn samenspel met bassist Ralphe Armstrong was prachtig. Ach eigenlijk was het een schitterend concert met muzikanten van de absolute wereldtop zoals de koning van de Hammond B3; Joey DeFrancesco en jazzgitaarlegende Larry Coryell.

Toen de meeste bezoekers goed en wel bijgekomen waren van dit bijzondere concert, stond elders in Belgrado ( Dom Omladine) alweer het Nenad Vasilić Quartet op het podium. Hiervan bleven me vooral het sterke spel van Vasilić bij en dat van de fanatieke drummer Philipp Kopmajer.
Na dit optreden was het tijd voor het Blazin’Quartet met zowaar een Nederlandse inbreng in de persoon van Joao Driessen op zijn tenorsaxofoon. Met een Zweed, een Bulgaar en een Serviër en een Nederlander een behoorlijk internationaal gezelschap. De muziek was fris, enthousiast en swingend en was alles behalve een afterparty na het vuurwerk eerder die avond. Driessen speelde een opvallende rol door telkens het voortouw te nemen met solo’s, prachtig ondersteund door Rörby op trombone.

Vrijdag 19 oktober 2012
De rest van het programma vond plaats in het Dom Omladine, het culturele centrum van Belgrado.
Het Dave Douglas en Joe Lovano Quintet beten de spits af en deden dit voortreffelijk. Hun laatste project ”Sound Prints” bracht een ode aan Wayne Shorter, echter met een geheel eigen draai eraan. Het geheel is sterk mede vanwege de sterke inbreng van Joey Barron op de drums en dat van bassiste Linda Oh. Maar ook de solo’s van Douglas en Lovano, in iets mindere mate, mochten er zijn.
Aansluitend  Backyard Jazz Orchestra,Lorenz Raab Expanded en Jerry Gonzalez y el Comando de la Clave.

Zaterdag 27 oktober 2012
Ambrose Akinmusire en zijn Quintet begonnen dag 3 met een goed optreden. Akinmusire is een nieuwe naam aan de jazzhemel en brengt een verwachting met zich mee. Want hij won de Thelonious Monk International Jazz Competition en is sinds 2011 een “Blue Note” – artiest. De kracht van Akinmusire is zijn ingetogen spel en zijn sterke presentatie. Hij sleept je mee in zijn muziek en dat is mooi. Om hem heen stonden ook een paar sterke namen zoals de coming man Walter Smith III een topper op de tenorsaxofoon.
Na dit optreden volgden Ms Stankovic Jazz Odsek en Das Kapital en als uitsmijter Ursula Rucker.
Rucker had ik een aantal jaren geleden al gezien op een jazzfestival in Rotterdam en dat was leuk toen. Ze is altijd geëngageerd en lijkt te zingen met heel veel vuur en passie. Haar teksten zijn vaak op gedichten gebaseerd en soms draagt ze ook gedichten voor. Maar het mooiste is het toch als ze vol uithaalt. Dat deed ze deze avond regelmatig en ze kreeg het publiek dan ook goed mee. Niet alles vind ik even mooi van haar, maar saai is het nooit. Ze confronteert, daagt uit en verhaalt en je hebt altijd contact met haar. Aparte vrouw.

Zondag 28 oktober 2012
De Jovan Maljokovic Balkan Salsa Band featuring Ana Sofrenovic begon deze avond. Na ongeveer 45 minuten te hebben geluisterd naar de vrolijke noten van Maljokovic en zijn mannen, die jazz speelden met een Zuid Amerikaans tintje, verscheen Sofrenovic op het podium. Sofrenovic, actrice van beroep, is sinds kort bezig met een zangcarriere en vindt het vooral erg leuk. Ze zong met veel overtuiging en dramatiek, maar was erg wisselvallig. Het ene moment haalde ze de hoge tonen wel, het andere moment bleef ze dramatisch laag. In eerste instantie dacht ik dat het aan de installatie lag, maar het zingen was gewoon vrij wisselvallig. Op sommige momenten was het mooi en zuiver en wellicht dat er meer in zit dan we vanavond hoorden.

Mikolaj Trzaska & Rafal Mazur waren daarna aan de beurt. Deze 2 Poolse heren waren perfect op elkaar ingespeeld en speelden hele spontane improvisaties met prachtig spel van beiden. Heel verrassend en goed. Hopelijk zien we hen eens in Nederland.

Mostly Other People Do The Killing uit Amerika was ook heel verrassend. Ze lijken de draak te steken met alles en iedereen in de jazzwereld maar blijken wel degelijk een heel eigen geluid te produceren. De provocerende drummer ( Kevin Shea) en de schitterende Peter Evans op trompet maken het optreden behalve humoristisch ook muzikaal de moeite waard, zonder ooit heel zware kost te worden.

Het laatste optreden van Jazz Belgrado was Ibrahim Electric. Deze Deense band was eigenlijk gewoon een leuke afsluiter van het festival niet heel goed, maar wel leuk. Zo bracht het Hammond B3 orgeltje van Tuxen je terug naar de jaren 60 en kon direct aansluitend een solo van gitarist Knudsen je weer regelrecht de jaren negentig in trekken. Leuk, vermakelijk. Het echte vuurwerk van het festival was echter al geweest.
Mijn eindoordeel over Jazz Belgrado is positief. Prima accommodaties en faciliteiten. Betaalbaar, hotel op loopafstand is mogelijk en een perfecte sfeer. Natuurlijk hadden er meer grote namen mogen staan, maar ook in Belgrado zijn de financiële middelen beperkt. Leuk festival, de moeite waard !